องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1092

เขาร้องตะโกนอย่างเดือดดาลว่า “ออกคำสั่งไปให้ทหารมารวมตัวกัน ฆ่าพวกคนอาณาจักรฉินให้สิ้นซาก!”

“องค์ชายสอง ไม่ทันแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาชี้ไปยังที่ไกลๆแล้วพูดขึ้นว่า “กองทัพกลางของเราได้เข้าไปล้อมพวกทหารอาณาจักรฉินที่คิดจะฝ่าวงล้อมเข้ามาตามคำสั่งของพระองค์ไปจำนวนมากพ่ะย่ะค่ะ แนวรบเกินไป หากตอนนี้จะเรียกกลับคงเป็นไปไม่ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อองค์ชายสองได้ยินดังนั้นก็เบิกตากว้าง และรู้สึกเสียใจภายหลังอย่างมาก เขาไม่คิดเลยว่าคนอาณาจักรฉินจะชั่วร้ายได้ถึงเพียงนี้ คาดการณ์พวกเขาเอาไว้แต่แรกทั้งหมดแล้ว!

“แล้วจะทำอย่างไรดี?” องค์ชายสองถามอย่างร้อนใจ

“องค์ชายสองอย่าได้ลังเลเลยพ่ะย่ะค่ะ! เราหนีกันก่อนเถิด กลับไประดมกำลังทหารแล้วค่อยสู้กันให้ตายไปข้างกับพวกมันอีกครั้งพ่ะย่ะค่ะ!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเสนอขึ้นอย่างร้อนใจ

บัดนี้องค์ชายสองก็ไม่เหิมเกริมอีกต่อไป เขาเองก็ไม่ใช่พวกโง่ดักดาน รู้ว่าหากตนเองถูกจับเป็นไปทุกอย่างก็จะจบ

“ไป!” องค์ชายสองรีบพาทหารหัวกะทิถอนกำลังไปทันที

ส่วนหลี่ชางที่กำลังพาคนไล่ล่าอยู่ จู่ๆเขาก็เห็นว่าที่ไกลๆเกิดสถานการณ์แปลกๆขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทหารผู้ใต้บังคับบัญชาของเขาคนหนึ่งจู่ๆก็พูดขึ้นอย่างตะลึงว่า

“ท่านแม่ทัพดูสิขอรับ คนที่พวกมันกำลังคุ้มกันเหมือนว่าจะสวมชุดเครื่องของราชวงศ์ชนเผ่าหนี่ว์เจินนะขอรับ!”

หลี่ชางมองตามไป และเห็นว่าคนที่พวกมันกำลังคุ้มกัน มีคนหนึ่งที่สวมเสื้อผ้าแตกต่างจากคนอื่นอย่างชัดเจน

“ฮ่าๆ ดูท่าวันนี้เราจะได้จับเป็นราชวงศ์ของพวกมันแล้ว เหล่าสหาย อย่าไปสนใจพวกทหารพวกนั้นเลย ไปจับมันกัน!”

หลี่ชางพูดขึ้นอย่างมีความสุข

ทันใดนั้นทุกคนก็ร้องตะโกนกันขึ้นมา จากนั้นก็ตามหลี่ชางไป พวกเขาพุ่งไปแล้วฆ่าไปด้วยอย่างราบรื่น ทางด้านของหลี่ชางเองก็มีคนล้มลงจำนวนมาก แม้แต่ตัวเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บ แต่เขาก็ยังคงนำทัพอยู่ด้านหน้า

เมื่อมีเขาคอยนำทัพอยู่ เหล่าทหารอาณาจักรฉินก็ไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเลย

องค์ชายสองสิ้นหวัง เมื่อเห็นทหารอาณาจักรฉินที่เลือดท่วมตัวแล้วไล่ตามเขามาอย่างบ้าคลั่งแล้ว ก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงเขาเพิ่งได้พบกับศัตรูเช่นนี้เป็นครั้งแรก ดุร้ายยิ่งกว่าพวกเขาเองเสียอีก แถมกลยุทธ์ก็ไม่เคยเห็นมาก่อน อยากจะรู้จริงๆว่ายังมีใครที่กล้าใช้คนจำนวนสามคนเดินทางฝ่าม่อเป่ยเข้ามาลึกขนาดนี้ จนมาถึงภูเขาหลางจูชูอีกงั้นรึ?

อีกอย่างพวกเขาก็เดินทางและปล้นไปด้วยในระหว่างทาง นำสัตว์มาเป็นอาหารทั้งหมด นี่เป็นกลยุทธ์การต่อสู้ของคนทุ่งหญ้าที่ใช้ต่อกรกับพวกคนกลาง การต่อสู้เช่นนี้พวกเขาใช้มาตลอดหนึ่งพันกว่าปี ไม่เคยพลาดเลย

แต่บัดนี้การต่อสู้เช่นนี้กลับถูกนำมาใช้ต่อกรกับพวกเขาเอง......

องค์ชายสองรู้สึกสิ้นหวังจริงๆ

“องค์ชายสอง รีบขึ้นม้าสิพ่ะย่ะค่ะ เราจะหันหลังกลับไปพ่ะย่ะค่ะ!”

ทันใดนั้นเองก็มีผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งพูดเร่งขึ้นมา

องค์ชายสองพูดอย่างขมขื่นว่า “ข้าจะขอออกคำสั่งสุดท้ายกับพวกเจ้า นั่นก็คืออย่าได้ต่อต้าน ทำตามที่พวกเขาบอกซะ”

ไม่อาจยึดภูเขาหลางจูชูมาได้ ส่วนชนเผ่าหนี่ว์เจินก็ไม่อาจกู่กลับมาได้แล้ว มันจะเป็นการเพิ่มคนล้มตายอย่างไร้ประโยชน์เปล่าๆ

ว่าแล้วเขาก็ได้ปฏิบัติตามธรรมเนียมของชาวทุ่งหญ้า เขาถอดผ้าพันคอของตนเองออกแล้วถือมันไว้ในมือ และเดินไปหาหลี่ชางพร้อมกับผ้าพันคอที่อยู่ในมือ

หลี่ชางงุนงงไปหมด โชคดีที่มีทหารคนหนึ่งพอเข้าใจขนบธรรมเนียมของชาวทุ่งหญ้าอยู่บ้าง จึงได้อธิบายเบาๆว่า

“ท่านแม่ทัพขอรับ นี่น่าจะเป็นธรรมเนียมที่ชาวทุ่งหญ้ายอมจำนนแล้วขอรับ”

หลี่ชางเข้าใจทันที จากนั้นเขาก็พยักหน้าเบาๆแล้วรับผ้าพันคอเอาไว้ แล้วก็โบกมือพูดว่า

“จับกุมไปให้หมด ในเมื่อพวกมันยอมจำนนแล้วก็ไว้ชีวิตก่อน!”

“ขอรับ!” ทหารขานรับทันที

เมื่อออกคำสั่งแล้ว เหล่าทหารอาณาจักรฉินก็ได้มารวมตัวที่นี่เพื่อจับกุมพวกเขาเอาไว้ พวกเขาได้รับชัยชนะในสงครามครั้งนี้ แต่ก็ต้องสูญเสียไปมากเช่นกัน

เมื่อนับจำนวนคนแล้วหลี่ชางจึงรู้ว่าคนที่พามาด้วยเหลือเพียงสองร้อยกว่าคนแล้ว

การสูญเสียอย่างสาหัสนั้นมาจากสองขบวนที่แบ่งออกไปสังหารศัตรูด้านข้างทั้งสองฝั่ง