องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1095

เมื่อทุกคนถกเถียงกันแล้วก็รีบเคลื่อนไหวทันที และได้มุ่งหน้าไปยังจวนเจ้าเมืองกันหมด

ภายในจวนเจ้าเมือง ฉินเหยียนได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า

“เกิดอะไรขึ้นด้านนอกรึ?”

ต้าหย่งที่อยู่ข้างๆไปถาม จากนั้นก็วิ่งมารายงานว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ชาวเมืองมาขอเข้าเฝ้า อยากจะให้จางฝูดำรงตำแหน่งประธานองค์การบริหารปกครองตนเองต่อไปพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นแล้วก็เลิกคิ้ว เขาพูดอย่างประหลาดใจว่า

“ไม่สิ เหมือนว่าข้าจะไม่เคยพูดว่าจะปลดเขาออกจากตำแหน่งนี่”

“เอ่อ” ต้าหย่งเกาศีรษะแล้วคาดเดาว่า “อาจเพราะเกิดความผิดพลาดเรื่องการวางยาพิษในอาหาร จางฝูจึงรู้สึกผิด และอยากจะสละตำแหน่งกระมัง”

ฉินเหยียนครุ่นคิดไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เรื่องนี้เป็นเพราะความละเลยของเขาจริงๆ มีคนเสียชีวิตไปหลายร้อยคน แม้ผู้ที่วางยาพิษจะได้รับการลงโทษแล้ว แต่เขาก็มีความผิดอย่างมากจริงๆ”

“ท่านอ๋องจะปลดเขาออกจากตำแหน่งจริงๆรึพ่ะย่ะค่ะ?” ต้าหย่งคิดตามไม่ทันเท่าไร

เขารู้ว่าท่านอ๋องให้ความสำคัญต่อจางฝู ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ส่งเขามาดูแลองค์การบริหารปกครองตนเอง

“ในเมื่อเป็นความผิดของเขา แล้วข้าจะปกป้องได้อย่างไรเล่า”

ฉินเหยียนสีหน้าเข้มงวดแล้วโบกมือพูดว่า “ไปเถิด ออกไปกันเถิด ข้าจะไปพบชาวเมืองด้วยตนเอง”

เมื่อพูดจบแล้วก็เดินออกไปด้านนอก ต้าหย่งอึ้งไปแล้วรีบตามหลังเขาไป

เมื่อมาถึงประตูจวนแล้ว พวกเขาก็เห็นว่าเหล่าชาวเมืองรายล้อมอยู่ด้านนอก บัดนี้ด้านนอกมีคนมารวมตัวกันมากมายเป็นหลายร้อยคน พวกเขาล้วนแต่มาขอความเมตตา

“เข้าเฝ้าอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อเห็นว่าฉินเหยียนออกมาแล้ว เหล่าชาวเมืองต่างก็คุกเข่าลงแล้วพูดขึ้นพร้อมเพรียงกัน

ฉินเหยียนรีบพยุงผู้ที่อยู่ใกล้ตนเองมากที่สุด จากนั้นก็มองทุกคนแล้วพูดเสียงดังว่า

“เหล่าพี่น้องรีบยืนขึ้นเถิด ที่อาณาจักรฉินไม่มีระเบียบที่ว่าต้องคุกเข่าตลอดหรอกนะ พวกเจ้าล้วนเป็นคนกันเอง ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น มีอะไรก็ว่ามาเถิด!”

“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง!”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้นก็ยืนขึ้น

จากนั้นก็มีคนเดินมาแล้วมองฉินเหยียนแล้วถามว่า

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ที่เรามาในวันนี้เพราะอยากจะขอถามท่านอ๋องว่า ทรงจะลงโทษท่านจางจริงๆรึพ่ะย่ะค่ะ?”

“ท่านอ๋อง หากท่านจางฝูกระทำสิ่งใดผิดไปจริงๆ ก็ขอให้เมตตาด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ท่านจางฝูปฏิบัติหน้าที่อย่างดี ทำเพื่อชาวเมืองอย่างพวกเรา ท่านอ๋องโปรดอย่าปลดเขาจากตำแหน่งเลยนะพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อได้ยินคำขอแล้วฉินเหยียนก็ถอนหายใจเบาๆแล้วพูดเสียงเบาว่า

“จางฝูมีความผิดที่ละเลยหน้าที่ก็จริง ตามระเบียบแล้วอย่างน้อยก็ต้องลดตำแหน่งสองระดับ”

เมื่อทุกคนจากไปแล้วฉินเหยียนก็ได้ให้ผู้ใต้บังคับบัญชาไปเรียกจางฝูมา

ภายในห้องสมุด เมื่อจางฝูพบฉินเหยียนแล้วก็คุกเข่าลงกับพื้น

“ท่านอ๋อง กระหม่อมมีความผิดพ่ะย่ะค่ะ” จางฝูพูดอย่างละอายใจ

“ยืนขึ้นเถิด ความจริงเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเจ้ามากนักหรอก”

ฉินเหยียนส่ายหน้าแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาของเจ้ามีความผิดฐานละเลยหน้าที่ ควรปลดผู้ที่สมควรจะต้องปลด อีกอย่าง ผู้ที่ตกเป็นเหยื่อก็ต้องให้เงินบำรุงขวัญแก่ครอบครัวพวกเขาด้วย เจ้าจัดการให้ดีล่ะ”

เขารู้ดีว่าเรื่องนี้จะโทษจางฝูไม่ได้

เรื่องขาดแคลนเสบียง เดิมทีก็ไม่ใช่หน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบเลย บัดนี้เขาได้คลี่คลายสถานการณ์ขาดแคลนเสบียงได้ ต้องรับหน้าที่แทนในยามคับขันเช่นนี้

ในสถานการณ์ที่มืดแปดด้าน เขาใช้เวลาแค่ไม่กี่วันก็สามารถคลี่คลายความขาดแคลนเสบียงได้แล้ว ได้ช่วยเหลือชาวเมืองหลายแสนในเมืองถูเหอได้ก็ถือว่าไม่ง่ายแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นองค์การบริหารปกครองตนเองก็เพิ่งจะก่อตั้งขึ้น แถมศาลาว่าการก็ขาดแคลนสมาชิก ไม่มีทางจะทำทุกอย่างได้ครอบคลุมไปหมด

การที่ถูกคนอื่นมาวางยาพิษใส่ในเสบียงแล้วเกิดมีคนล้มตายหลายร้อยคน หากเป็นที่อื่นฉินเหยียนต้องบั่นคอผู้ดูแลเองเพื่อให้เห็นเป็นสถานการณ์ตัวอย่างแล้ว แต่สถานการณ์ของจางฝูนั้นต่างออกไป นี่เองก็เป็นสาเหตุที่เขาจัดการเป็นเรื่องๆไป

“กรัหม่อมน้อมรับคำสั่งพ่ะย่ะค่ะ!” จางฝูโค้งตัวคำนับ

ฉินเหยียนมองจางฝูแล้วจู่ๆก็ถามขึ้นว่า “ช่วงระยะนี้เจ้าปฏิบัติเรื่องการสร้างเมืองถูเหอไปถึงไหนแล้วรึ?”

จางฝูอึ้งไปแล้วรีบตอบกลับอย่างเคารพ

“โปรดวางใจเถิดท่านอ๋อง เมืองถูเหอพัฒนาได้อย่างดีพ่ะย่ะค่ะ แถมยังมีนักค้าขายอาณาจักรฉินมาทำการค้าขายที่นี่มากขึ้นเรื่อยๆแล้วด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้สร้างโรงงาน แหล่งขุดแร่ และแหล่งถลุงแร่ต่างๆตามที่บัญชามาแล้วพ่ะย่ะค่ะ”