องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1094

จางฝูโกรธเกรี้ยวอย่างมาก เพราะเจ้าสารเลวสองคนนี้ ทำให้ก่อนหน้าไม่กี่วันนี้มีชาวเมืองต้องตายไปหลายร้อยคน คนพวกนั้นล้วนเป็นชาวเมืองที่บริสุทธิ์ พวกเขาไม่รู้เลยว่าในอาหารจะมียาพิษ

พ่อค้าเสบียงสองคนสีหน้าซีดเซียวแล้วพูดด้วยเสียงสั่นคลอนว่า

“ผิดแล้ว พวกข้าไม่ได้วางยาพิษจริงๆนะ มี.....มีคนใส่ร้ายพวกข้า......”

ทันใดนั้นเองจางฝูก็ยิ่งโกรธเกรี้ยวมากยิ่งขึ้น เขาตะโกนว่า

“จนถึงตอนนี้แล้วยังจะโกหกอีกรึ เจ้าคิดว่าข้าไม่มีหลักฐานงั้นรึ?”

ทั้งสองรู้สึกสิ้นหวังมาก ตอนที่พวกเขาวางยาพิษก็เป็นเรื่องกะทันหันด้วย เพราะพวกเขารู้ว่านายของตนเองมีความแค้นต่อคนอาณาจักรฉิน ดังนั้นจึงได้กระทำลงไปอย่างอำเภอใจ แต่คิดไม่ถึงเลยที่ยังไม่ทันจะสำเร็จ ทุกอย่างก็ล้มเหลวเสียก่อน

“ไว้ชีวิตด้วยเถิด ข้าน้อยรู้ซึ้งถึงความผิดแล้ว ไม่กล้าอีกแล้วขอรับ”

ทั้งสองพยายามอ้อนวอนอย่างสุดชีวิตว่า “ข้าน้อยยอมมอบสมบัติทั้งตระกูลให้ ขอเพียงไว้ชีวิตของข้าน้อยขอรับ”

ทั้งสองหวาดผวาอย่างมาก พวกเขาเคยทำเรื่องชั่วร้ายมามากมาย แถมยังเคยรังแกข่มเหงคนไม่น้อย เข่นฆ่าไปมากมายด้วย แต่เมื่อความตายมาถึงตนเองกลับหวาดผวากันหมด เพราะหลายปีมานี้พวกเขาเพลิดเพลินมามาก จึงไม่อยากจะตาย

“หึ!” จางฝูทำเสียงเย็นชาแล้วพูดว่า “เพราะสัตว์เดรัจฉานอย่างพวกเจ้าทั้งสอง ที่ทำให้ชีวิตนับร้อยต้องมาตาย แต่พวกเจ้ากลับอยากจะมีชีวิตอยู่เนี่ยนะ มันจะง่ายดายเพียงนั้นได้อย่างไร! ทหาร เอาตัวเจ้าสารเลวทั้งสองนี่ไป เพื่อประหารต่อหน้าทุกคน!”

“ขอรับ!”

และแล้วก็มีนักการในศาลาว่าการมาจับเจ้าสองคนนั้นไปทันที

ณ ตลาด มีคนมารวมตัวอยู่มากมายแล้ว

มีชาวเมืองมากมายมารวมตัวกันที่นี่ พวกเขาจ้องมองพ่อค้าเสบียงทั้งสองที่ถูกจับมัดแน่นอย่างเคียดแค้น

“ถุย เจ้าพวกไร้จิตสำนึก พวกเจ้าทั้งสองมันสมควรตาย!”

“วางยาพิษในอาหาร นี่พวกเจ้ายังมีจิตสำนึกกันบ้างรึไม่?”

“พวกเจ้าทั้งสองคนสมควรตกนรก!”

“เดรัจฉานเอ๊ย ฆ่าพวกมันซะ!”

“ฆ่าพวกมัน!”

เหล่าชาวเมืองต่างก็เดือดดาลแล้วตะโกนขึ้นมา เพื่อให้พวกมันชดใช้ด้วยชีวิต

บัดนี้พ่อค้าเสบียงทั้งสองคนคุกเข่าอยู่กับพื้นด้วยสีหน้าซีดเซียว หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ

“วางใจเถิดเหล่าพี่น้อง เราจะมอบความยุติธรรมแก่ทุกท่านแน่นอน!”

เหล่าชาวเมืองคนอื่นๆเองได้สติขึ้นมาแล้วรีบเกลี้ยกล่อมอย่างร้อนใจ แม้ว่าทีแรกพวกเขาอยากจะให้จางฝูถูกลงโทษอย่างมาก แต่เมื่อสงบใจแล้วพวกเขาจึงจะนึกได้ว่า หากไม่ใช่เพราะจางฝู พวกเขาก็ไม่มีทางมีชีวิตที่สุขสบายเช่นนี้ เกรงว่าตอนนี้พวกเขาคงยังใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานในฐานะทาสของพวกตระกูลใหญ่

ยิ่งไปกว่านั้นคนร้ายตัวจริงก็ได้ถูกสังหารไปหมดแล้ว แล้วพวกเขาจะยังมีความเกลียดชังต่อจางฝูได้อย่างไร? ดังนั้นพวกเขาจึงอยากจะให้จางฝูอยู่ต่อ เพื่อเป็นผู้นำของพวกเขา เพื่อให้มีชีวิตที่ดียิ่งขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อจางฝูได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขมขื่นแล้วส่ายหน้า จากนั้นก็พูดกับทุกคนว่า

“ขอบพระคุณความรักที่เหล่าพี่น้องมีต่อข้า ข้าผู้นี้รู้สึกตื้นตันอย่างยิ่ง แต่บัดนี้ข้าไม่อาจผลักความผิดให้ใครได้ อีกอย่างหากจางฝูผู้นี้ไปแล้ว ในอนาคตก็ยังมีคนใหม่อีก”

“อ๋องเหยียนได้เห็นพวกเจ้าทุกคนเป็นชาวเมืองของตนเอง ต่อให้ขาดข้าผู้นี้ไป ผู้ที่ขึ้นมาดำรงตำแหน่งนี้ในอนาคตก็จะทุ่มเทเพื่อความสุขของพวกเจ้า......”

การอธิบายของจางฝูทำให้เหล่าชาวเมืองยิ่งรู้สึกเสียใจ เหล่าคนที่เคยโยนไข่เน่าใส่ศีรษะของเขาก่อนหน้านี้ก็แสดงสีหน้าที่ละอายออกมา

แต่เมื่อพวกเขาเห็นท่าทางของจางฝูแล้ว เหมือนว่าจะมีความคิดที่จะจากไปจริงๆ พวกเขารู้สึกร้อนใจอย่างมาก

แต่โชคดีที่มีคนฉลาดที่นึกวิธีดีๆได้แล้วตะโกนพูดว่า

“เหล่าพี่น้อง หากท่านจางจะไปเราคงเกลี้ยกล่อมไม่สำเร็จ เช่นนั้นเราก็ไปขอร้องอ๋องเหยียนกันเถิด หากอ๋องเหยียนยอมเอ่ยปาก ท่านจางจะต้องยอมอยู่ต่อแน่!”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้วเหล่าชาวเมืองก็ต่างพูดเห็นด้วยว่า

“จริงด้วย เราไปหาอ๋องเหยียนกันเถิด หากอ๋องเหยียนยินยอม เขาก็ยังคงเป็นท่านจางของเรา”