องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1098

“ฆ่ามัน!” เหล่าชาวทุ่งหญ้าที่อยู่ด้านหลังพากันตะโกนขึ้นอย่างเดือดดาล จากนั้นก็รีบขึ้นหลังม้าแล้วพุ่งตัวออกไป

องค์ชายใหญ่พาคนอื่นๆเดินทางอ้อมไปเพื่อเดินทางต่อ ส่วนชาฮูก็ได้พาคนหนึ่งพันคนไปสั่งสอนพวกคนอาณาจักรฉินที่มีกันหนึ่งหมื่นคน

ไม่มีใครคิดว่ามันไม่สมควร พวกเขารู้สึกว่าการเอาหนึ่งพันคนสู้หนึ่งหมื่นคนนั้นถือเป็นการรังแกคนอาณาจักรฉินด้วยซ้ำ สำหรับพวกเขาแล้ว คนภาคกลางอ่อนแอไร้ความสามารถ ดีแต่ร้องไห้ อ้อนวอนขอให้สวรรค์เมตตาเท่านั้น ส่วนพวกเขาจึงจะเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง เป็นผู้กล้าแห่งทุ่งหญ้า!

แต่ว่า เมื่อเวลาผ่านไปองค์ชายใหญ่กลับไม่เห็นชาฮูกลับมาที่ขบวนเสียที และแล้วองค์ชายใหญ่ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ

“ชาฮูเล่า เหตุใดจึงยังไม่กลับมา?” เขาถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

คนอื่นๆต่างมองหน้ากัน ไม่มีใครตอบอะไรกลับ

“ชาฮูคงไม่ได้พบเจออุปสรรคอะไรเข้าหรอกนะ?” มีคนพูดขึ้นอย่างระมัดระวัง

“หุบปากซะ พูดไร้สาระอะไรของเจ้ากัน ก็แค่คนภาคกลางหนึ่งหมื่นคน จะทำให้นักรบแห่งทุ่งหญ้าอย่างเราพบเจออุปสรรคได้อย่างไร?” มีคนตำหนิขึ้น

แม้ว่าองค์ชายใหญ่จะรู้สึกสงสัยเช่นกัน แต่ก็ยังคงส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“หยุดเคลื่อนขบวน พีกผ่อนสิบหน้านาที เราจะรอชาฮูกันก่อน หากเขายังไม่กลับมาอีก เราจะออกไปก่อน!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

กองทัพค่อยๆลดความเร็วลงและหยุดลง เพื่อรอชาฮูกลับมาที่ขบวนในเวลาสิบห้านาที แต่เมื่อรอแล้วชาฮูไม่เพียงแต่จะยังไม่กลับมาเท่านั้น แต่กลับเห็นว่ามีฝุ่นลอยคลุ้งไปทั่วจากด้านหลัง พื้นดินสั่นสะท้าน แถมยังมีเสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนดังขึ้นสนั่น

“เกิดอะไรขึ้น?” องค์ชายใหญ่ยืนขึ้นทันที สีหน้าของเขาตื่นตระหนกเล็กน้อย หรือว่าจะเกิดแผ่นดินไหวงั้นรึ?

ส่วนแม่ทัพขบวนคนอื่นๆเองก็มองไปรอบๆอย่างตื่นตระหนก อยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

ทันใดนั้นเองก็มีคนพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “ไม่ใช่แผ่นดินไหวแล้ว นั่นคือคนอาณาจักรฉิน พวกเจ้าดูสิ ท่ามกลางฝุ่นคลุ้งนั้นมีธงของคนอาณาจักรฉินอยู่!”

ทุกคนเงบหน้ามองไปและเห็นว่าท่ามกลางฝุ่นนั้นมีธงใหญ่ของอาณาจักรฉินกำลังปลิวตามสายลมอยู่จริงๆ และพวกเขาก็ค่อยๆรู้แล้วว่าพวกคนที่กำลังคือคนอาณาจักรฉิน แต่ว่าพวกเขากำลังนั่งมองก้อนเหล็กที่ไม่เคยเห็นมาก่อนที่กำลังพุ่งมาทางพวกเขาอยู่

“นั่นมันอะไรกัน?”

“พระเจ้า เหตุใดคนอาณาจักรฉินจึงมีสัตว์ยักษ์มากมายเป็นพาหนะให้ถึงเพียงนี้?”

“นั่นมันสัตว์ยักษ์รึ? เหตุใดคนอาณาจักรฉินจึงนั่งอยู่ตรงท้องของสัตว์ยักษ์เล่า?”

เหล่าชายทุ่งหญ้าร่างกำยำต่างเบิกตากว้างราวกับเห็นผียังไงอย่างงั้น พวกเขาไม่เคยเห็นรถยนต์มาก่อน จึงไม่รู้จักรถยนต์ เขายังคิดว่าสิ่งที่คนอาณาจักรฉินนั่งมาคือสัตว์ประหลาด

องค์ชายใหญ่สีหน้าย่ำแย่อย่างมาก เขาตะโกนอย่างเดือดดาลว่า

“ตื่นตระหนกอะไรกัน หากคนอาณาจักรฉินยอดเยี่ยมจริงๆก็ไม่มีทางถูกเราสังหารจนเสียท่าหรอก เห็นได้ชัดว่าจงใจวางมาด!”

ทุกคนได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป ดูเหมือนจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ และแล้วพวกเขาก็โล่งอก

“นั่นสิ คนอาณาจักรฉินก็แค่พวกคนปอดแหก ไม่มีอะไรน่ากลัว”

“หึหึ ดูท่าพวกมันคงมารนหาที่ตาย องค์ชายใหญ่พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมยินดีที่จะนำขบวนไปต่อสู้กับคนอาณาจักรฉินพ่ะย่ะค่ะ!”

“เราพุ่งโจมตีคนอาณาจักรฉินด้วยกันเถิด แล้วนำเกียรติกลับสู่ทุ่งหญ้าอีกครั้ง!”

ทุกคนต่างเสนอตัว พวกเขาลืมไปแล้วว่าบัดนี้ชาฮูจะเป็นหรือตายก็ไม่รู้

ภาพนี้ทำเอาชาวทุ่งหญ้าอึ้งไปหมด

“ให้ตายเถิด! นี่มันสัตว์ประหลาดอะไรกัน ดุร้ายมากจริงๆ!”

องค์ชายใหญ่เบิกตากว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อจริงๆว่าบนโลกนี้จะมีสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวเช่นนี้ด้วย

“เหล่านักรบเอ๋ย พวกมันก็แค่พึ่งพาสัตว์ประหลาดของพวกมัน ใช้ดาบฟันสัตว์ประหลาดที่ปกป้องพวกมันให้ตายก็พอแล้ว แล้วเราก็จะชนะการต่อสู้ครั้งนี้!”

เขายังคิดว่ารถยนต์คือสัตว์ประหลาด

เหล่าชาวทุ่งหญ้าได้ฟังคำสั่งแล้วก็ตะโกนแล้วพุ่งไป เมื่อพุ่งเข้าไปเบื้องหน้าแล้วก็ถือดาบฟันรถยนต์อย่างแรง

“ฟันให้ตาย ฟันให้ตาย บ้าเอ๊ย!”

ชาวทุ่งหญ้าคนหนึ่งพยายามออกแรงฟัน มีประกายไฟเกิดขึ้น

“ฮ่าๆ สัตว์ประหลาดของพวกเจ้าตายแล้วสินะ”

ชาวทุ่งหญ้าคนนั้นได้ใจอย่างมาก แต่เมื่อเขาก้มศีรษะมองแล้วกลับอึ้งอย่างมาก สัตว์ประหลาดของคนอาณาจักรฉินไม่เพียงแต่จะไม่ได้รับบาดเจ็บ แถมยังทำให้ดาบที่เขาใช้ฟันหักงอไปหมด

“นี่มันสัตว์ประหลาดอะไรกัน?”

เขาตื่นตระหนกไปหมด แต่เมื่อกระจกรถเลื่อนลงแล้วก็มีกระบอกสีดำๆใหญ่ๆยัดเข้ามาในปากของเขา

ปัง! เมื่อเสียงปืนดังลั่นแล้ว สมองของเขาก็ว่างเปล่าทันที