องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1103

จางฝูยิ้มแล้วพยักหน้า

“พ่ะย่ะค่ะ ต้องขอบคุณประชาชนชาวถูเหอ มิฉะนั้นกระหม่อมไม่มีทางสร้างที่นี่ขึ้นมาได้พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนเงียบ การที่เมืองนี้มีความสามัคคีเช่นนี้ หากประชาชนในเมืองนี้ยังต้องยากจนและไร้กำลัง แสดงว่าสวรรค์ไม่เห็นค่าแล้ว

เขามองไปที่จางฝูด้วยสายตาชมเชย

“ข้าเลือกเจ้าถือว่าเลือกถูกยิ่งนัก เจ้าประสบความสำเร็จแล้วที่ทำให้ประชาชนเมืองถูเหอมีใจเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้”

“ท่านอ๋องชมกระหม่อมเกินไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ หากไม่มีการสนับสนุนของท่านอ๋อง ปล่อยให้ชาวเมืองถูเหอถอดใจ ไม่ว่ากระหม่อมจะพยายามแค่ไหน ก็คงทำให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” จางฝูโบกมือปฏิเสธ

ฉินเหยียนส่ายหัวแล้วพูดอย่างจริงจัง

“ไม่ต้องถ่อมตัวต่อหน้าข้าหรอก เจ้าเป็นคนสร้างเมืองถูเหอในรูปแบบใหม่ออกมา!”

หน้าจางฝูแดงเมื่อเขาได้รับคำชม

ฉินเหยียนหัวเราะเบาๆ มองดูประชาชนในเมืองถูเหอที่เต็มไปด้วยความคึกคักและพูดออกมาว่า

“จางฝู หากข้าผลักดันเจ้าอีกล่ะ เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

จางฝูอึ้งเมื่อได้ยินดังนั้น

ฉินเหยียนหันกลับมามองและพูดด้วยรอยยิ้ม

“ปีหน้าข้าวางแผนที่จะสร้างทางรถไฟ โดยเริ่มจากอาณาจักรฉิน ผ่านไปยังอาณาจักรต่างๆ และมาจบลงที่เมืองถูเหอ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น จางฝูเบิกตากว้างแสดงท่าทีตกใจทันที

เขาโชคดีเคยนั่งรถไฟของอาณาจักรฉินมาก่อน รถไฟเหมือนยักษ์เหล็กขนาดใหญ่ที่สามารถบรรทุกคนหลายพันคนให้ทางเดินได้หลายพันลี้ต่อวันได้

หากมีทางรถไฟ และชาวเมืองถูเหอสามารถทำได้ขึ้นมาจริงๆ เช่นนั้นสามารถติดต่อทุกส่วนในจิ่วโจวได้

อีกอย่างที่นี่ไม่ใช่สถานที่แร้นแค้นอีกต่อไป

“ท่านอ๋อง กระหม่อมขอพูดแทนในนามประชาชนในเมืองถูเหอหลายแสนคน แทนชาวเมืองในเยี่ยนเป่ยอีกหลายล้านคน ขอบพระทัยท่านอ๋องอย่างสูงพ่ะย่ะค่ะ”

จางฝูคุกเข่าลงและคำนับ จากนั้นลุกขึ้นยืนด้วยน้ำตาแห่งความขอบคุณ

ตาของเขาแดงก่ำและพูดด้วยนำเสียงสะอึกสะอื้น

“หากไม่ใช่เพราะท่านอ๋อง ประชาชนที่นี่คงถูกกดขี่และอดอยากไปอีกนานพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฮ่าๆ ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย!”

ฉินเหยียนยิ้มเบาๆ “แต่เจ้าอย่าลืมทางการ รอให้ในคลังมีเงินมากกว่านี้เสียก่อน หลังจากนั้นเจ้าต้องสนับสนุนข้าด้วยการสร้างอุตสาหกรรมเหล็กขนาดใหญ่”

“จิ่วโจวยังรอเจ้าช่วยจัดหาเหล็ก และกองทมทัพเรือของข้าในอนาคตก็เจ้าอยู่เช่นกัน”

จางฝูหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า

“ท่านอ๋องได้โปรดวางใจพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ติดต่อเหมืองและช่างฝีมือเอาไว้แล้ว เพื่อปรับปรุงเทคโนโลยีการผลิตเหล็กของพวกเรา”

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วยิ้ม

“ดีมาก”

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนน้ำเสียงแล้วพูดว่า

“นอกจากนี้ ทั้งเจ็ดอำเภอในถูเหอ ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าควรจะยอมจำนนได้เสียที ทั้งเจ็ดอำเภอนี้ เจ้าต้องประสานงานด้วย”

เมื่อได้ยินดังนั้น จางฝูพยักหน้าเห็นด้วยทันที และบอกว่าเขาจะรีบจัดเตรียมให้เร็วที่สุด

หลี่ชางเป็นคนมีวิสัยทัศน์และกลยุทธ์ เป็นคนมีความภักดีและเรียนรู้ได้ไว แต่ท้ายที่สุดแล้วเขายังคงเป็นมือใหม่ ที่ประมาทและหุนหันพลันแล่น

การเดินทางไปยังม่อเป่ยในครัง้นี้คือหายนะ ทำให้ฉินเหยียนถอดใจไปพักหนึ่ง

เห็นได้ชัดว่าเวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้ว หากกลัวว่าจะอดตาย ก็คงอดตายไปนานแล้ว

“หลี่ชาง... หลี่ชาง เขา...”

เสียงจ้าวจือหย่าขาดๆ หายๆ ทำให้ฉินเหยียนใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม

เขาพยักหน้าด้วยความขมขื่นแล้วพูดว่า

“ข้ายอมรับผลนี้ รีบส่งจดหมายไปหาแม่ทัพสือ ข้าจะเดินทางไปพบเขาด้วย”

“ไม่ใช่เพคะอ๋องเหยียน”

จ้าวจือหย่าส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว

จากนั้นฉินเหยียนพลันเข้าใจในทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะจ้าวจือหย่าที่เสียงสั่นไม่ใช่เพราะข่าวร้าย แต่เป็นเพราะว่าตื่นเต้น

ช้าก่อน เป็นเพราะตื่นเต้นหรอกหรือ?

ฉินเหยียนรีบถาม

“เกิดอะไรขึ้นกับหลี่ชางกันแน่?”

หลังจากที่จ้าวจือหย่าสูดหายใจเข้าลึกๆ นางสงบสติลงได้ แต่เสียงยังสั่นเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“หลี่ชางนำทหารม้าสามพันนายเข้าไปยังดินแดนม่อเป่ย ตลอดทางได้ฆ่าฟันพวกชนเผ่าต่างๆ ไปไม่น้อย เมื่อไปถึงภูเขาหลางจูชู พวกเขาฆ่ากองทัพแปดพันคนของชนเผ่านวี่ห์เจินและยึดครองภูเขาหลางจูชูดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ของชนเผ่านวี่ห์เจินเอาไว้ได้เพคะ”