องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1104

“ยิ่งไปกว่านั้นคนของชนเผ่านวี่ห์เจินก็ยิ่งคลุ้มคลั่ง ส่งองค์ชายสองทำกองทัพกว่าหนึ่งหมื่นคนให้เข้ามาเป็นกำลังเสริม พวกเขาต้องการยึดดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งนั้นคืน หลี่ชางนำกองกำลังหนึ่งพันห้าร้อยคนบุกเข้าโจมตีใกล้ๆ กับภูเขาหลางจูชู ทำให้สามารถทำลายล้างกองทัพศัตรูและจับกุมคนที่เหลือได้เจ็ดพันคน ทำให้พวกเขายอมจำนนได้สำเร็จเพคะ”

“นอกจากนี้หลี่ชางคิดว่าเราขาดเสบียงอาหาร เขาส่งคนไปขนเสบียงที่ถูกขโมยไปกลับมา ไม่ว่าจะเป็นพวกเนื้อแพะ เนื้อวัว

จ้าวจือหย่ารายงานจบภายในหนึ่งลมหายใจ ฉินเหยียนอึ้งไปในทันที

เขาส่ายหน้าราวกับว่าเขากำลังได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า และพูดอย่างสับสน

“เมื่อกี๊เจ้าพูดว่าอย่างไรนะ?”

จ้าวจือหย่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากรายงานให้ฟังอีกครั้ง

“สุดยอด!”

ในที่สุดฉินเหยียนก็ตระหนักได้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาอย่างดีใจ

เขากระโดดอย่างตื่นเต้นและหัวเราะ

จางฝูและจ้าวจือหย่าตะลึง นี่เป็นครั้งแรกอ๋องเหยียนเก็บอารมณ์ไม่อยู่

“ฮ่าๆๆ ใครกล้าประจันหน้ากับทหารนักรบ แม่ทัพหลี่ชางกล้าหาญมาก กล้าหาญมากจริงๆ”

ฉินเหยียนมองขึ้นไปบนฟ้าและหัวเราะด้วยความตื่นเต้น

“ยินดีด้วยพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง! ในที่สุดก็เจอแม่ทัพที่สามารถปกป้องฝั่งชายแดนได้”

จางฝูรีบแสดงความยินดีอย่างรวดเร็ว

ในช่วงแรกอ๋องเหยียนเจอเขาหลายครั้ง หวังให้เขาช่วยแนะนำแม่ทัพที่สามารถปกป้องเขตชายแดนและข่มขูพวกทหารทุ่งหญ้าได้ แต่เขาไม่สามารถหาคนๆ นั้นได้

เรื่องนี้ทำให้อีกฝ่ายมีความลังเลเกี่ยวกับชนเผ่านวี่ห์เจิน

เราะเมื่อชนเผ่านวี่ห์เจินตาย ที่ราบภาคกลางจะต้องเผชิญหน้าภัยคุกคามจากทหารทุ่งหญ้าอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม ขณะนี้ไม่มีแม่ทัพที่มีความสามารถเทียบเท่ากับชาวทุ่งหญ้า

ชาวทุ่งหญ้ากับชาวที่ราบภาคกลางนั้นไม่เหมือนกัน ชาวทุ่งหญ้าเป็นกลุ่มคนเร่ร่อนที่มีทักษะการขี่ม้าและการยิงธนูที่ยอดเยี่ยม เทื่อทหารทั่วไปเผชิญหน้ากับคนป่าเถื่อนกลุ่มนี้ เป็นเรื่องยากจะเทียบกันได้

แม้ว่าอาณาจักรฉินจะก้าวหน้าไปไกลในด้านเทคโนโลยี แต่ก็อาจไม่ได้รับความนิยม เนื่องจากคนเหล่านั้นไม่มีที่พักอาศัยแบบตายตัว เขาเปลี่ยนที่และปล้นสดมภ์ไปเรื่อยๆ

หากไล่ตาม อีกฝ่ายก็หนีไปเช่นกัน ยิ่งไล่ตามมากขึ้นเท่าไหร่ หากยิ่งถลำลึกมากขึ้น เสบียงอาจจะถูกตัดขาดอย่างไม่ตั้งใจ ไม่มีทางเลือกนอกจากรอความตาย

แล้วจะไม่ไล่ตามหรือ? กองทัพแนวยาวไม่สามารถส่งกองทัพทหารไปเฝ้าดูสถานการณ์ได้หรือ?

ในอดีตอาณาจักรเยี่ยนแม้แต่หอสัญญาณไฟยังถูกใช้งาน แต่สุดท้ายกลับไร้ประโยชน์

เมื่อเห็นไฟสัญญาณ รีบส่งกองกำลังเข้าไป กลับกลายเป็นว่าคนของเขาถูกฆ่า และไม่มีทางไล่ตามพวกมันได้

ดังนั้นวิธีการที่ดีที่สุดในการจัดการกับพวกชนเผ่าทุ่งหญ้า คือต้องเอาชนะและสนับสนุนชนเผ่าทุ่งหญ้า ให้พวกเขาต่อสู้กันเองและจัดการตัวเอง

หลายร้อยปีมานี้ ล้วนใช้วิธีการนี้ ไม่ว่าชาวตาดทางเหนือ หรือชนเผ่านวี่ห์เจินทางใต้ ล้วนเป็นผลมาจากการใช้วิธีนี้

ฉินเหยียนต้องการเปลี่ยนเรื่องทั้งหมดนี้มาโดยตลอด สำหรับอาณาจักรฉินในปัจจุบัน การเปลี่ยนแปลงไม่ใช่เรื่องยาก แต่ต้องใช้คนและเงินมากเกินไป

จิ่วโจวเพิ่งรวมเป็นหนึ่งเดียวกันได้ และยังมีสถานที่หลายแห่งที่ต้องการใช้เงิน เขาไม่อยากเสียทรัพยากรทางการเงินของอาณาจักรไปกับเรื่องนี้

เขาโน้มตัวไปแอบดู เห็นฉินเหยียนเขียนบทกวี เขาอดไม่ได้จนต้องอ่านออกมา

“จันทราและปราการแห่งฉินฮั่นป้องกันศัตรูรุกล้ำเขต ทอดยาวหมื่นลี้ ทหารกล้าคนไกลไม่กลับมา”

“หากขุนพลเว่ยชิง แห่งฮั่นยังมีชีวิตอยู่ จักยอมให้ชาวซยงหนูควบม้าผ่านเขาอินซาน”

บทกวีที่ปลุกใจเช่นนี้ ทำให้จางูมีแรงฮึด

เมืองมังกร หมายถึงภูเขาหลางจูชู เป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์ของชนเผ่านวี่ห์เจิน เป็นที่ที่เทพเจ้าหมาป่าอาศัยอยู่ เป็นที่ซึ่งดวงวิญญาณของชนเผ่าทุ่งหญ้าเดินทางไปหลังจากที่พวกเขาตาย

ฉินเหยียนมองไปที่บทกวีด้วยความพึงพอใจ หัวเราะเสียงดังและพูดว่า

“หลี่ชางเป็นแม่ทัพเหินหาวของข้า เขาเป็นแม่ทัพเหินหาวแห่งอาณาจักรฉินและจิ่วโจว จะได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพหมาป่า กระจายคำสั่งของข้า นำบทกวีนี้ไปให้แม่ทัพหลี่ชาง อีกทั้งเผยแพร่บทกวีนี้ไปทั่วจิ่วโจว!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนต่างแยกย้ายกันไป

แม่ทัพเหินหาวหลี่ชาง ก้าวขึ้นบนฟ้า

หลังจากที่สั่งออกไปแล้ว ฉินเหยียนกลัวว่าหลี่ชางจะทำเรื่องมุทะลุอีก ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะได้รับการแต่งตั้งเป็นแม่ทัพเขตรักษาชายแดน

เขาจึงเรียกตัวคนส่งสารมา

“รีบไปเมืองมังกร รีบไปหาแม่ทัพหลี่ชางแล้วบอกว่าองค์ชายใหญ่นำทหารม้าทุ่งหญ้าบางส่วนกลับไปแล้ว พวกเขาคลุ้มคลั่งมากกว่านี้แน่นอน”