องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1130

อีกทั้งทีมที่ได้รางวัลชนะเลิศก็ยังจะได้รับการแจกรางวัลโดยอ๋องเหยียนด้วย ด้วยเกียรติเช่นนี้ใครจะปฏิเสธได้ลง? โอกาสเช่นนี้หาได้ยากยิ่งนัก

ทันใดนั้นเมืองถูเหอก็ครึกครื้นอย่างยิ่ง มีผู้คนมากมายจากทั่วเก้าแคว้นเข้ามารวมตัวกันที่นี่ทุกวัน ส่วนชาวเมืองในเมืองถูเหอ และตระกูลที่สนับสนุนจางฝูด้วยเงินมหาศาลก็ได้ตระหนักถึงความทุ่มเทของเขาแล้ว เมื่อมีคนมาก ก็สามารถหาเงินได้อย่างสบาย

นี่ไม่ใช่การพูดเล่น เพราะมีผู้เข้ามาเยือนมากเกินไป ไม่มีโรงเตี้ยมเพียงพอสำหรับพวกเขา พวกเขาจึงได้พากันไปที่บ้านของเหล่าชาวเมือง เพื่อใช้เงินแลกที่นอน

นี่คือสิ่งที่พูดกันว่า อยากจะรีบให้เงินพวกเขางั้นรึ?

แน่นอนว่าเมื่อคนเยอะมากขึ้น จางฝูได้ไปแจ้งทุกๆบ้านก่อนแล้วว่าให้พวกเขานำของว่างไปขายตามท้องถนน ไม่ว่าจะเป็นมันเทศย่างถ่าน ข้าวโพดย่างถ่าน และของว่างอื่นๆ ดูแล้วจะขายไม่ได้ แถมยังเป็นของว่างที่หาทานได้ง่าย แต่ก็ยังขายได้อย่างดี

ใครจะปฏิเสธข้าวโพดย่างถ่านในช่วงอากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ได้เล่า? สำหรับคนทางใต้แล้ว นี่คือประสบการณ์ที่แปลกใหม่อย่างยิ่ง

ภาพที่ครึกครื้นเช่นนี้ทำเอาชาวเมืองเยี่ยนเป่ยรู้สึกดีใจจนทำอะไรไม่ถูก พวกเขาเองก็ถูกเอาชนะใจไปเพราะความกระตือรือร้น

คนอาณาจักรเยี่ยนเมื่อก่อนต่างวางท่าสูงส่งต่อพวกเขา และปฏิบัติต่อพวกเขาราวกับคนป่าเถื่อน แต่แล้วตอนนี้เล่า? พวกเขากลับพูดอย่างสนิทสนม ทำเอาพวกเขาทำอะไรไม่ถูกเลย

แต่พวกเขาก็จะยิ้มแล้วพูดว่า “พวกเราล้วนเป็นคนอาณาจักรฉิน ก็ต้องเป็นคนบ้านเดียวกันอยู่แล้วสิ”

เหล่าชาวเมืองอาณาจักรเยี่ยนถูกความกระตือรือร้นของผู้ที่มาเยือนทำเอาตลกขบขัน พวกเขาชื่นชอบอย่างยิ่ง

จางฝูเองก็ยังคงยุ่ง เมื่อมีคนมากขึ้นเรื่องต่างๆก็จะมากขึ้นเช่นกัน แต่ว่าเขาก็ยังคงหาเวลามาเดินเที่ยว เมื่อมองไปยังเหล่าผู้ที่มาเยือนมากมาย จางฝูก็เข้าใจทันที ต่อให้เขาจะวางแผนสร้างโรงเตี้ยมขึ้นมาก่อนแล้วมากมาย แต่ก็ไม่เพียงพอเลย

และแล้วเขาก็หาที่สูงๆแล้วขึ้นโบกมือทั้งสองข้างแล้วตะโกนว่า

“ทุกท่านช่วยสงบสักครู่ มองข้า ข้าคือประธานองค์การบริหารปกครองตนเอง ข้ามีนามว่าจางฝู”

จู่ๆจางฝูก็ไปยืนปรากฏตัวที่สูงๆ ทันใดนั้นก็ทำให้เกิดความวุ่นวาย แต่ว่าไม่นานก็สงบลง

ชาวเมืองเมืองถูเหอล้วนเป็นผู้รู้จักตอบแทนบุญคุณ รู้ว่าบ้านของตนเองคนอาณาจักรฉินเป็นผู้สร้างให้ แถมยังฟรีด้วย ไม่เพียงเท่านั้น ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาไม่มีอะไรจะกิน ก็ยังแจกจ่ายอาหารให้พวกเขาฟรี เมื่อหิมะตกก็ยังให้เตาจุดไฟกับพวกเขา แถมยังส่งถ่านให้ในราคาถูกกับทุกบ้านด้วย......และยังมีอีกมากมาย พวกเขาล้วนจดจำเอาไว้ในใจ

บัดนี้มีผู้ที่มาเยือนจากต่างถิ่นมากมาย พวกเขาก็ต้องยินดีให้มาพักที่บ้านของตนเองอยู่แล้ว อีกอย่างเหล่าผู้ที่มาเยือนก็มีความกระตือรือร้นกับพวกเขามาก พวกเขาขายของทานเล่นทั่วไปก็ไม่ได้มองด้วยสายตาที่รังเกียจ ต่อให้จะเลอะมือและใบหน้าไปหมดก็ยังคงหัวเราะอย่างมีความสุข ทำให้พวกเขารู้สึกตื้นตันอย่างมาก

ดังนั้น ต่อให้จางฝูจะไม่พูด พวกเขาจะยอมทนดูคนบ้านเดียวกันที่มาจากทั่วทั้งเก้าแคว้นนอนข้างถนนได้อย่างไรกันเล่า? และแล้วเหล่าชาวเมืองเมืองถูเหอก็ได้ดึงเหล่าผู้ที่มาเยือนไปที่บ้านของตนเองอย่างจริงใจ ไม่เพียงแค่พวกเขาเท่านั้น เหล่าพนักงานที่ทำงานต่างๆเองก็คอยบริการเหล่าผู้ที่มาเยือนอย่างสุดความสามารถเช่นกัน

ชายลากรถคนหนึ่งได้ยินว่าเขาเป็นผู้มาเยือนจากเก้าแคว้นแล้วก็ไม่ยอมเก็บเงินเลย แถมยังดึงดันจะลากรถให้เขานั่งชมวิวอีกด้วย ต่อให้ตนเองเหนื่อยจนเหงื่อท่วมก็ยังคงยิ้มแย้ม

คราวนี้สถานการณ์ได้กลับกันแล้ว เดิมทีชาวเมืองเมืองถูเหอที่ทำอะไรไม่ถูกเพราะความกระตือรือร้นของเหล่าผู้ที่มาเยือน คราวนี้เหล่าผู้ที่มาเยือนกลับทำอะไรไม่ถูกเพราะความกระตือรือร้นของชาวเมืองเมืองถูเหอแล้ว

เหล่าพวกคนที่มีเงินและอำนาจเองก็กลมกลืนไปกับบรรยากาศ ได้นั่งทานข้าวโพดย่างร้อนๆบนหิมะกับทุกคน ทำเอาเลอะเทอะไปหมด แต่ก็ยังหัวเราะกันไม่ขาดสาย

บัดนี้เมืองถูเหอไม่เพียงจะเป็นที่รู้จักเพราะเรื่องเตะลูกหนัก แต่ที่มากกว่านั้นเป็นเพราะความกระตือรือร้นของชาวเมือง ทำเอาเป็นที่รู้จักกันไปแล้ว จากดินแดนทุรกันดาร เมืองถูเหอเองก็ได้กลายเป็นเมืองที่มีน้ำใจอย่างยิ่ง