องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1136

การโจมตีของหลี่ชางโหดเหี้ยมเกินไป ภายในเมืองตกอยู่ในความวุ่นวายทันที

ทหารป้องกันเมืองหลายคนเมื่อเห็นว่าสถานการณ์เริ่มไม่ดี บวกกับว่าไม่มีใครคอยสั่งการ พวกเขาถึงกับถอดชุดและทิ้งอาวุธหนีไป

หลี่ชางรู้สึกดีใจมาก จากนั้นสั่งออกไปว่า

“บุกโจมตีพร้อมข้า!”

เมื่อได้รับคำสั่งเช่นนั้น ทุกคนต่างพากันรีบกรูเข้าไป อูเอ๋อร์เฮ้อหนีและคนอื่นๆ ก็รีบตามเข้าไปด้วย

แม้ว่าเมืองนี้จะได้รับการปกป้องเป็นอย่างดี แต่ก็เป็นแค่เมืองธรรมดาเท่านั้น อีกทั้งทหารป้องกันเมืองก็ไม่อาจต้านทานอีกฝ่ายได้อีกต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงบุกผ่านประตูเมืองและเข้าไปในเมืองได้อย่างง่ายดาย

หลังจากที่เข้าไปในเมือง ยังมีผู้คนจำนวนมากที่พร้อมจะต่อต้านและยังดึงดันที่จะต่อสู้ต่อ

แต่หลี่ชางกลับไม่สนใจพวกเขา ออกคำสั่งให้คนของเขาไล่ล่าและสังหารกองทัพศัตรูในเมืองทันที

ในไม่ช้า กองทัพทหารฝ่ายศัตรูถูกจัดการจนหมด และกองทหารศัตรูที่เหลือเพียงแค่ไม่กี่คนก็ไม่อาจต้านทานการบุกโจมตีของอูเอ๋อร์เฮ้อหนีได้อีกต่อไป

หลี่ชางไม่ลืมเรื่องสำคัญ เขารีบสั่งออกไปทันที

“ค้นหาและจับตัวอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้มาให้ข้า และมัดตัวมันไว้!”

“ขอรับ!”

เมื่อได้ยินว่าหลี่ชางต้องการจับกุมใครสักคน อูเอ๋อร์เฮ้อหนีมีความสุขมากเริ่มตามหาตัวคนนั้นในทันที

ในทางกลับกัน หลี่ชางกลับยืนนิ่ง เขามองไปที่เจ้อหลี่มู่เหมิง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกฮึกเหิม

เขาออกจากเขตชายแดนพร้อมกับกองทัพทหารสามพันนาย เข้าสู่ดินแดนห่างไกลในม่อเป่ยเพียงลำพัง ยึดภูเขาหลางจูชูและได้รับสถาปนาเป็นแม่ทัพเหินหาว

หลังจากนั้น เขาได้นำกองกำลังลงมาทางใต้เพื่อยึดครองเจ้อหลี่มู่เหมิงของพวกชนเผ่านวี่ห์เจิน พื้นที่ครึ่งหนึ่งของชนเผ่านวี่ห์เจินรวมอยู่ในอาณาเขตของอาณาจักรฉินโดยสมบูรณ์

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา นอกจากเขาแล้ว ยังจะมีใครที่ทำเช่นนี้ได้อีกหรือ?

…

ในเวลาเดียวกัน ด้านนอกเมือง มีทหารทุ่งหญ้ากลุ่มหนึ่ง มาพร้อมกับทหารหลายพันคนถือธงและมองไปยังเมืองที่อยู่ไกลออกไปที่มีควันไฟปะทุขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

ผู้นำทั้งหกคนของพวกเขา คือหัวหน้าทั้งหกที่หลบหนีออกมาอย่างยากลำบาก

“เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าคนของพวกอาณาจักรฉินบุกเข้าโจมตีเมือง?”

“น่าจะเป็นเช่นนั้น ดูเหมือนว่าพวกเขาบุกเข้าไปในเมืองแล้ว”

“เราควรทำเช่นไร? ครอบครัวของพวกเรายังอยู่ในเมือง”

ผู้นำทั้งหกกำลังคุยกันด้วยท่าทางเป็นกังวลอย่างมาก

แม้ว่าพวกเขาจะเกลียดอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้มาก แต่สมาชิกในครอบครัวของพวกเขายังอยู่ในกำมือของอีกฝ่าย

หากพวกอาณาจักรฉินยึดเมืองและสังหารครอบครัวของพวกเขาในเมือง เช่นนั้นครอบครัวของเขาจะไม่ทุกข์ทรมานหรือ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น ผู้นำทั้งหกก็ตื่นตระหนกและใจคอไม่ดีขึ้นมา พวกเขาทำได้เพียงแค่เป็นกังวล

“ให้ตายเถอะ ถ้าข้ารู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ข้าจะอยู่ที่เจ้อหลี่มู่เหมิง”

ผู้นำคนหนึ่งทุบอกตัวเองด้วยความเสียใจ

ผู้นำอีกคนกัดฟันพูด

“อย่าคิดมากเลย ถ้าเจ้าอยู่ที่เจ้อหลี่มู่เหมิง เจ้าจะยอมทำงานเป็นขี้ข้าให้กับอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้หรือ?”

“แต่ตอนนี้ครอบครัวของพวกเราจะเป็นอย่างไรบ้าง?”

“เฮ้อ”

ทุกคนต่างจมอยู่ในความรู้สึกที่หนักอึ้ง

ในเวลานี้ จู่ๆ ผู้นำก็พูดขึ้นมาว่า

“ทุกท่าน ข้ามีวิธีช่วยให้คนของเราพ้นจากความลำบากนี้”

“โอ้? เจ้ามีแผนอะไรหรือ?”

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นจึงรีบหันไปมอง

“ในเมื่อพวกเราไม่สามารถหยุดเรื่องนี้ได้ เราจะยอมจำนนต่อชาวอาณาจักรฉิน”

“พวกอาณาจักรฉินมิใช่คนโหดร้าย เราเพียงแต่ต้องแสดงความภักดี พวกเราจะได้รับการปกป้องและครอบครัวของเราก็จะปลอดภัย”

ชายคนนั้นมีท่าทีมุ่งมั่น

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพวกเขาพลันเปลี่ยนไป

“เจ้าพูดเรื่องไร้สาระอะไรกัน?”

“ใช่ การที่เข้าร่วมกับพวกอาณาจักรฉินถือว่าเป็นการทรยศต่อบรรพบุรุษและชาวทุ่งหญ้า!”

“ใช่! หากเจ้ายอมจำนนต่อพวกอาณาจักรฉิน ไม่เพียงแต่เจ้าจะถูกคนทั้งโลกด่าว่าเท่านั้น แต่ความยิ่งใหญ่ในอดีตของเจ้าก็จะถูกทำลายลงไปด้วย!”

ผู้นำทั้งหมดโต้แย้งเขาในทันที

ชายคนนั้นไม่ยอมแพ้ แต่กลับชักชวนอีกฝ่ายอย่างใจเย็น

“พวกเจ้าลองคิดดูให้ดี เรื่องนี้พวกเราไม่ได้เสียผลประโยน์อะไรเลย หลังจากที่เข้าร่วมกับพวกอาณาจักรฉิน ไม่เพียงแต่ครอบครัวพวกเราจะปลอดภัยเท่านั้น แต่เรายังมีโอกาสแก้แค้นใช่หรือไม่?”