องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1135

จางฝูรีบพูดขอบคุณ “พ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นก็ไม่มีเรื่องอื่นแล้ว เจ้ารีบไปเตรียมตัวเถิด ข้าไปก่อนล่ะ”

ฉินเหยียนโยกมือเพื่อบอกให้จางฝูออกไป

วันนี้เขามีอีกหลายเรื่องต้องทำ

จางฝูจากไป ฉินเหยียนก็เรียกต้าหย่งเข้ามา เพื่อให้เขามารายงานสถานการณ์ในม่อเป่ย

เขายังคงไม่วางใจเรื่องที่ม่อเป่ย

แต่ที่น่าเสียดาย คือ ตอนนี้หิมะตกหนักในม่อเป่ย ทำให้เขาไม่อาจะช่วยอะไรได้

หลังจากที่ต้าหย่งได้รับคำสั่ง เขาก็หันหลังเดินจากไปเพื่อเตรียมตัวทันที

แต่ฉินเหยียนกลับตกอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะเขารู้ดีว่าสถานการณ์ในม่อเป่ยเริ่มแน่ลงเรื่อยๆ

หากคำนวณเรื่องเวลาแล้ว หลี่ชางต้องถึงเจ้อหลี่มู่เหมิงแล้ว

และถ้าเขาโจมตีที่นั่นโดยเหลือกองทัพเพียงไม่กี่คน เขากลัวว่า...

ฉินเหยียนพยายามไม่คิดมากจนเกินไป ทำได้แต่สวดภาวนาขอให้หลี่ชางและกองทัพเขาโชคดี ขอให้ยังพอควบคุมสถานการณ์ได้

มิฉะนั้นเขาก็จะจนปัญญาแล้วจริงๆ

“เฮ้อ!”

ฉินเหยียนถอนหายใจ และเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอนกหน้าต่าง เขารู้ว่าหิมะที่ตกหนักนี้คงตกหนักได้อีกไม่นาน

....

ม่อเป่ย

กองทัพของหลี่ชางกำลังบุกเข้าโจตีเมืองอย่างเต็มที่

ในตอนแรกความคืบหน้าล่าช้ามาก แต่หลี่ชางเข้าใจคำสอนที่ว่า จะใช้คนก็อย่าระแวง หากระแวงใครก็อย่าใช้คนๆ นั้นเป็นอย่างดี แม้ว่าเขาจะใจร้อน แต่เขาก็ไม่ได้ต่อว่าทหารรุนแรง

แต่เขากลับนำทีมและให้กำลังใจ

ยิ่งไปกว่านั้น เขายังยกสิทธิ์การออกคำสั่งให้อูเอ๋อร์เฮ้อหนีอีกด้วย

ไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่รู้จักวิธีการต่อสู้ หรือต้องการพึ่งพาคนอื่น แต่เพราะกองกำลังในมือเขาในตอนนี้เป้ฯชาทุ่งหญ้ากว่าเก้าสิบเก้าเปอร์เซ็นต์

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจภาษา เขาเองก็ไม่เข้าใจประเพณีการต่อสู้ของชาวทุ่งหญ้า ดังนั้นเขาจึงปลุกระดมคนในกองทัพได้น้อย

แต่อูเอ๋อร์เฮ้อหนีไม่เป็นเช่นนั้น แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ชาวทุ่งหญ้า แต่เขาอาศัยกับชาวท่งหญ้ามานาน จึงคุ้นเคยกับชาวทุ่งหญ้าเป็นอย่างดี

เขายังเป้นหนึ่งในแปดผู้นำธงของชนเผ่านวี่ห์เจิน ดังนั้นเขารู้กลยุทธ์เป็นอย่างดี

ดังนั้นจึงเป็นเรื่องเหมาะสมที่ให้สิทธิ์การออกคำสั่งเขา

ยิ่งไปกว่านั้นชื่อของอูเอ๋อร์เฮ้อหนียังดังไปทั่วหมู่ชาวทุ่งหญ้า เพียงพอที่จะทำให้ผู้คนหวาดกลัว

ดังนั้นเขาจึงไม่ลังเลที่จะมอบภารกิจการต่อสู้นี้ให้แก่อูเอ๋อร์เฮ้อหนี

และอูเอ๋อร์เฮ้อหนีก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง กำแพงเมืองที่แข็งแกร่งหยุดเขาได้ไม่นาน ในไม่ช้าพวกเขาบุกตรงไปที่ประตูเมือง

เมื่อเห็นว่าชัยชนะมาถึงแล้ว หลี่ชางตื่นเต้นมากจนออกคำสั่งให้กองทัพโจมตีมากขึ้น

ข้าหวังเพียงว่าจะบุกเจ้อหลี่มู่เหมิงได้ในช่วงเวลาอันสั้น และจับท่านผู้นำทั้งเป็น

บางทีเมื่อมองสถานการณ์ตอนนี้แล้ว เขารู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมา เขาออกคำสั่งว่า

เขารีบกล่าวชื่นชม

“ยอดเยี่ยมมาก! ไม่แปลกใจเลนที่เจ้าเป็นหนึ่งในผู้นำธงทั้งแปด เจ้ายอดเยี่ยมมากจริงๆ”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีส่งเสียงเฮอะออกมา เขาไม่พูดอะไร ยังคงนำต่อไป

หลี่ชางเลิกติ้วเล็กน้อยและพูดด้วยรอยยิ้ม

“มีบุคลิกเฉพาะตัวอีกด้วย ข้าชอบ”

เขายกดาบขึ้น พวกเขาคือคนที่ต้องการโจมตีเมือง จะปล่อยให้พวกชาวทุ่งหญ้าขโมยจุดเด่นไปได้หรือ?”

ทหารที่หลี่ชางนำมาก็โหดเหี้ยมเช่นกัน

เขาฆ่าคนอย่างโหดเหี้ยมรวมกับว่าเปลี่ยนความโกรธทั้งหมดเป็นอาวะเพื่อโจมตีข้าศึก

หลี่ชางเป็นผู้นำโจมตีข้าศึกโดยตรง เขาไม่แสดงความเมตตาใดๆ ออกมา

เช่นเดียวกันกับทหารของเขาที่ตั้งหน้าตั้งตาฆ่าศัตรูอย่างบ้าคลั่ง

“อา!”

เสียงร้องอันน่าสลดดังก้องไปทั่วท้องฟ้า เลือดกระเซ็นไปทั่ว ศพตายเกลื่อน

แม้แต่อูเอ๋อร์เฮ้อหนีเองยังตกใจกับการเคลื่อนไหวนี้ เขาเห็นกับตาว่าหลี่ชางและทหารของเขาโหดร้ายกว่าเขามากนัก

ชาวทุ่งหญ้าต่างชื่นชมความกล้าหาญของหลี่ชาง ชายหนุ่มจากที่ราบภาคกลาง วันนี้เรียกได้ว่าความเข้าใจของอูเอ๋อร์เฮ้อหนีที่มีต่อเขากระจ่างชัดมากขึ้น

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีค่อนข้างประทับใจกับท่าทีของหลี่ชาง เขาอดไม่ได้ที่จะหยุดมองการต่อสู้ของหลี่ชาง