องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 117

ภายในเต็นท์ของฉินเหยียน

เวลานี้จ้าวจือหย่าจัดที่นอนให้เขา ส่วนหลิวเชียนเชียนกำลังอุ่นเหล้า

ม่านถูกเปิดออก ฉินเหยียนเดินก้าวเข้ามา แม่นางทั้งสองหยุดในสิ่งที่พวกนางกำลังทำและโค้งคำนับพร้อมกัน

“องค์ชายเชิญพักผ่อนเจ้าค่ะ”

ทันทีที่พวกนางพูดจบ เห็นจ้าวจีเอ๋อร์ที่มาพร้อมกับฉินเหยียน ทั้งคู่ต่างมีสีหน้าอึ้งไป

ฉินเหยียนโบกมือและนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

“หยุดทำงานได้แล้ว มากินข้าวเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนนั่งลงทันที ในขณะที่จ้าวจีเอ๋อร์จับแก้วเหล้าบนโต๊ะอย่างเชื่อฟังและรินให้ฉินเหยียน

สายตาของจ้าวจือหย่าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ คิดว่าองค์หญิงสามแห่งอาณาจักรจ้าวต้องเป็นคนเย่อหยิ่ง ไม่มีทางยอมก้มหัวให้ฉินเหยียนแน่นอน แต่ตอนนี้นางกลับรินเหล้าให้เขา!

หลิวเชียนเชียนเองก็สับสนเล็กน้อย นางเคยได้ยินเรื่องของจ้าวจีเอ๋อร์มาบ้าง ทำไมจู่ๆ นางถึงเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือเช่นนี้?

ด้วยท่าทีที่ประหลาดใจของทั้งสองคน จ้าวจีเอ๋อร์กลับหยิบตะเกียบขึ้นมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นและตักอาหารให้ฉินเหยียน

บรรยากาศที่โต๊ะอาหารแปลกเล็กน้อย จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนไม่ได้สนใจอาหารเลยแม้แต่น้อย

และจ้าวจีเอ๋อร์เองก็ไม่ใช่คนไร้เดียงสาขนาดนั้น แม้ว่าภายนอกนางจะดูเคารพเชื่อฟัง แต่ทุกครั้งที่นางตักอาหารหรือรินเหล้าให้ฉินเหยียนนั้นล้วนมีคำด่าและสาปแช่งอยู่ในใจ

กินสิ ดื่มสิ ข้าจะบีบคอเจ้าให้ตายคามือไปเลย ไอ้องค์ชายสารเลว!

ฉินเหยียนที่ดูผ่อนคลาย กินอาหารที่จ้าวจีเอ๋อร์ตักให้และดื่มเหล้าร้อน

“อืม น่ายินดี เดินทัพสองสามวันนี้ พวกเจ้าคงเหนื่อยแย่เลยสิ”

จ้าวจือหย่ายิ้มและพูดว่า

“การที่ข้าได้ติดตามองค์ชาย รับใช้อาณาจักรฉิน จือหย่าไม่เหนื่อยเจ้าค่ะ”

หลิวเชียนเชียนพูดต่อว่า

“ระหว่างการเดินทางมีเรื่องน่าสนใจมากมายเจ้าค่ะ น่าสนใจยิ่งกว่าร้านน้ำชาของข้าเสียอีก ข้าไม่เหนื่อยแม้แต่น้อยเจ้าค่ะ”

เด็กสาวสองคน คนหนึ่งฉลาดและสดใส อีกคนอ่อนโยนและมีคุณธรรม ล้วนเป็นสมบัติในมือของฉินเหยียน

ฉินเหยียนพยักหน้าและตั้งใจพูดออกมาว่า

“พวกเจ้าไม่เหนื่อย ข้านี่สิเหนื่อยสายตัวแทบขาด ปวดทั้งแขนและไหล่ไปเสียหมด”

จ้าวจือหย่าและหลิวเชียนเชียนกำลังลุกขึ้นเพื่อนวดให้ฉินเหยียน แต่จ้าวจีเอ๋อร์กลับเดินนำไปอย่างรวดเร็ว ยืนอยู่ขางหลังฉินเหยียนและวางมือเรียวบางบนไหล่ของเขาแล้วบีบเบาๆ

จ้าวจือหย่าตกใจมาก ฉินเหยียนพูดอะไรกับนางกันแน่ นางถึงเต็มใจเป็นนางทาสของเขาเต็มตัวขนาดนี้

หลังจากนวดไปสักพัก ฉินเหยียนก็สั่งออกมาอีกครั้ง

“เอาล่ะ พอก่อน เจ้ารีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อเถอะ พรุ่งนี้เช้าเนื้อตัวสะอาดแล้วค่อยมาปรนนิบัติข้า”

หญิงไส้ศึกรู้สึกหวาดกลัวและตื่นตระหนก

จ้าวจีเอ๋อร์พูดต่อ

“เจ้าเองก็เห็นแล้วว่ากองทัพอาณาจักรฉินนั้นไร้ระเบียบเป็นอย่างมาก หากต่อสู้กับอาณาจักรจ้าวไม่ว่าอย่างไรพวกมันก็ต้องพ่ายแพ้ หากเจ้ากลับไปยังอาณาจักรจ้าว เจ้าคิดว่าเจ้าที่เป็นคนทรยศต่อแผ่นดินจะยังได้รับการช่วยเหลืออีกหรือไม่?”

หญิงไส้ศึกตกใจมากจนถึงขั้นลงไปคุกเข่ากับพื้นและร้องขอความเมตตา

“องค์หญิงสาม ได้โปรดไว้ชีวิตบ่าวด้วยเจ้าค่ะ!”

จ้าวจีเอ๋อร์พูดอย่างหยิ่งผยอง

“ฟังข้าให้ดี ตอนนี้ข้าจะให้โอกาสเจ้าอีกครั้ง หาวิธีส่งข่าวกลับไปยังอาณาจักรจ้าวเสีย ถ้าพวกเราร่วมมือจากทั้งภายในและภายนอก พวกเราสามารถกวาดล้างอาณาจักรฉินได้อย่างแน่นอน”

“หากเรื่องนี้เสร็จสิ้น ข้าจะไว้ชีวิตพวกเจ้า หากทำไม่สำเร็จแล้วล่ะก็ ไม่เพียงแต่หัวพวกเจ้าที่จะหลุดออกจากบ่าเท่านั้น แต่ครอบครัวก็เจ้าก็จะถูกประหารเช่นกัน!”

ไส้ศึกหญิงคนนั้นตัวสั่นราวกับแกลบในตะแกรง ก้มศีรษะอยู่อย่างนั้น

“บ่าวฟังคำสั่งองค์หญิงเจ้าค่ะ!”

ชีวิตคนเราก็เหมือนกับการเล่นละคร ขึ้นอยู่กับทักษะการแสดงของตน

หญิงไส้ศึกในใจรู้ดีว่าอ๋องเหยียนนั้นดูแลพวกนางดีกว่าอาณาจักจ้าวเป็นพันเท่า ให้พวกนางมีชีวิตอย่างอิสระและมีศักดิ์ศรี หากพวกนางต้องการติดตามเขา ก็เพราะต้องการติดตามกษัตริย์ที่ฉลาดเช่นนี้

ดังนั้นทันทีที่ข้าวจีเอ๋อร์จากไป ไส้ศึกหญิงก็หันตัวกลับและเดินไปยังเต็นท์ของฉินเหยียนและบอกสิ่งที่จ้าวจีเอ๋อร์สั่งให้พวกนางทำกับฉินเหยียนทั้งหมดอีกครั้ง