องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1173

“รายงานท่านแม่ทัพ หน่วยสอดแนมต้องการเข้าพบท่าน มีเรื่องด่วนต้องการแจ้งให้ทราบขอรับ!”

“อืม พาตัวเข้ามา!” หลี่ชางขมวดคิ้วเล็กน้อย

ไม่นานรองแม่ทัพนำตัวชายชุดคนหนึ่งเข้ามา เนื้อตัวมอมแมม เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง

สาเหตุที่เขามีรูปลักษณ์เช่นนี้เพราะเขาปลอมตัวเข้ามาเป็นผู้ลี้ภัย แอบเข้าไปในเมืองเพื่อหาข่าว

หลี่ชางเหลือบมองหน่วยสอดแนมแล้วเอ่ยปากพูดว่า

“ว่ามาสิ มีเรื่องอะไร?”

เมื่อหน่วยสอดแนมได้ยินดังนั้น เขาพลันสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ จากนั้นยิ้มแล้วยกมือขึ้นรายงานว่า

“ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยได้ข่าวดีขอรับ”

“ข่าวดีหรือ? บอกข้ามา!” หลี่ชางสงสัยและรีบร้อนในทันที

หน่วยสอดแนมยิ้มแล้วพูดว่า “กองทัพศัตรูในเมืองเปียงยางเริ่มต่อสู้กันเองแล้วขอรับ”

หลี่ชางอึ้งไป เขาไม่คาดหวังว่าจะได้ยินข่าวดีเช่นนี้

หากเป็นเช่นนี้ เมืองเปียงยางก็อยู่ใกล้แค่เอื้อมใช่หรือไม่?

เมื่อนึกได้เช่นนั้น เขาจึงรีบถามออกไปอีกว่า “นี่เรื่องจริงหรือ?”

หน่วยสอดแนมพยักหน้า “ท่านแม่ทัพ ข้าน้อยเห็นมากับตาขอรับ!”

“แม้แต่เมืองเปียงยางยังตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ตอนนี้แม้แต่ทหารป้องกันเมืองยังถูกย้ายเข้าไปช่วยในเมืองเลยขอรับ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หลี่ชางหัวเราะออกมาแล้วพูดว่า

“ดี! เยี่ยมมาก พวกเราจะได้ไม่เสียแรงโจมตีเมือง”

รองแม่ทัพเองก็ดีใจมาก เดิมทีเขาคิดว่าเขาต้องเผชิญหน้ากับการต่อสู้ที่ดุเดือด แต่ใครจะรู้ว่าศัตรูกลับทำลายกันเอง?

ว่าแต่เหตุการณ์นี้ทำไมดูคุ้นๆ? ตอนที่พวกเขาโจมตีเจ้อหลี่มู่เหมิงดูเหมือนว่าพวกเขาก็ต่อสู้กันเอง ทำให้พวกเขากลายเป็นฝ่ายได้เปรียบ

ตอนนี้ฝ่ายศัตรูกลับมาต่อสู้กันเองอีกครั้ง

เมื่อนึกได้เช่นนั้น รองแม่ทัพก็พูดขึ้นว่า

“ท่านแม่ทัพ ท่านคิดว่าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เป็นคนโง่เขลาหรือไม่? เหตุใดเขาถึงสร้างความวุ่นวายทุกที่ที่ไปเลยล่ะขอรับ?”

“ฮ่าๆ นี่คือตัวอย่างของคนที่ทะเยอทะยานมากเกินไป ความสามารถของตัวเองสวนทางกลับความทะเยอทะยานของตัวเอง! เขาเป็นคนทำให้ความคิดในการส่งกองกำลังทหารของเราเปลี่ยนไปจริงๆ!”

ทุกคนหัวเราะขึ้นมา

หลี่ชางสั่งออกมาทันที “สั่งกองทหารทั้งหมดให้ซ่อนตัว พวกเราเปลี่ยนวิกฤตเป็นโอกาส รอดูพวกมันทะเลาะกัน ฆ่ากันตายไปข้างหนึ่ง พวกเราค่อยเข้าไปยึดเมืองเปียงยาง!”

“ครับ!” รองแม่ทัพได้ยินดังนั้นตอบรับอย่างตื่นเต้น จากนั้นหันหลังกลับไปออกคำสั่ง

...

แม้ว่าตอนนี้สถานการณ์ในม่อเป่ยพลิกผันไปมาก แต่สถานการณ์ในเยี่ยนเป่ยกลับเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด

จางจวินทำให้ตระกูลอู๋ยอมรับแล้ว แต่ผู้นำตระกูลอู๋กลับกังวลเล็กน้อย เขาจึงส่งอู๋เจี๋ยไปทำภารกิจให้ตระกูล

อีกทั้งจางจวินเองก็ติดตามเขาอย่างเป็นธรรมชาติ จุดมุ่งหมายของกลุ่มนี้คือตระกูลหยาง แน่นอนว่าคุณชายแห่งตระกูลหลิวก็ได้รับเชิญเช่นกัน

ต้องยอมรับว่าจางจวินเป็นคนมีพรสวรรค์จริงๆ ในตระกูลหยางในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ถึงแม้จะมีคนพูดถึงตระกูลหยางไม่ดีนัก แต่เขากลับพูดคุยกับคุณชายของตระกูลหยางอย่างมีชีวิตชีวา ไม่ติดขัด

การมีพี่น้องร่วมสาบานเป็นการนำมาซึ่งความชอบธรรม ความจริงใจ สามารถแบ่งปันความยากลำบากและความสำเร็จไปด้วยกัน

เป็นชีวิตที่น่าอิจฉาจริงๆ

หลิวอวี่หลินเองก็ประหลาดใจเช่นกัน เขามองไปที่อู๋เจี๋ยด้วยความสงสัย

ในใจคิดว่าอู๋เจี๋ยไม่ใช่คนโง่ ตระกูลจางตกต่ำถึงขนาดนี้ เหตุใดถึงไปเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับจางจวินได้?

แน่นอนว่าเขาจะไม่ถามคำถามนี้ออกไป เพราะจะถือว่าเป็นการไม่ไว้หน้าอีกฝ่าย

แต่เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อจริงๆ

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้เข้าใจ หยางคังกลับเป็นคนถามออกมาแทน

“คุณชายจาง ข้าเองก็มาจากตระกูลที่ดี พอจะรับข้าเป็นพี่น้องร่วมสาบานได้หรือไม่?”

“พรึ่บ!”

หลิวอวี่หลินมองไปที่หยางคังด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คาดคิดว่าชายคนนี้จะเอาด้วย

จางจวินดีใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาพยักหน้าซ้ำไปซ้ำมาแล้วพูดว่า “แน่นอน ข้าเคยได้ยินชื่อคุณชายหยางมานานแล้ว หากได้เป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน คงเป็นเรื่องที่ดีมาก”

“เหอเหอ ดีเลย ไปกันเถิด ข้าจะไปร่วมสาบานต่อหน้าเทพเจ้ากับเจ้า!”

หยางคังตบโต๊ะอย่างตื่นเต้น จากนั้นดึงจางจวินไปยังห้องโถงบรรพบุรุษ

อย่างไรก็ตามก่อนที่จะออกไป จู่ๆ หยางคังพลันนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หันกลับไปหาหลิวอวี่หลินแล้วถามว่า

“เจ้าไม่มากับข้าหรือ?”