องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1172

เมืองเปียงยาง หลังจากเกิดเรื่องขึ้น ในเมืองพลันตกอยู่ในความวุ่นวาย

ท่านเจ้าเมืองถือว่าเป็นคนมีความสามารถจริงๆ เขาโจมตีได้อย่างรวดเร็วและแม่นยำมาก หลังจากที่เขาหลบหนีมาได้ เขาก็รวบรวมคนที่ภักดีต่อเขาอย่างรวดเร็ว และเริ่มต่อต้านการปกครองของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เมืองเปียงยางครั้งหนึ่งเคยเป็นของเขา อยู่ภายใต้การปกครองของเขามานานกว่าสิบปี หากพูดว่าเขาเป็นคนไร้ซึ่งอำนาจก็คงพูดเช่นนั้นไม่ได้

ดังนั้นภายใต้การเรียกรวมตัวของคนของเขา คนที่ภักดีในเมืองเริ่มรวมตัวกัน

เวลาเพียงแค่สองวันมีคนหลายคนแปรพักตร์ไปฝั่งเขา ทำให้เขามีกำลังคนมากขึ้น

เรื่องนี้ทำให้อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้โกรธมาก เขาเรียกขุนนางทั้งหมดและผู้นำแปดกองธงที่เพิ่งแต่งตั้งใหม่ให้เข้าร่วมประชุม

เขามองไปที่ทุกคนจากนั้นตะโกนอย่างไม่พอใจว่า

“นี่พวกเจ้าตามล่ามันแล้วหรือ? แต่กลับมีคนมารวมตัวกันมากมายขนาดนี้ แค่คนๆ เดียวกลับจับตัวมาไม่ได้ ไม่เพียงแต่ปล่อยให้พวกมันหนีไปเท่านั้น แต่กลับปล่อยให้พวกมันรวบรวมคนมาก่อกบฎอีกด้วยหรือ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้พูดด้วยความโกรธ

เดิมทีเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้นำแปดกองธงมากนัก แต่ไม่คาดคิดว่าสถานการณ์ตอนนี้จะเลวร้ายลงเรื่อยๆ

ทุกคนก้มหน้าลง ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ พวกเขาเองก็รู้ดีว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมันรุนแรงเกินไป

ในเวลานี้ฮูมู่หลู่ลุกขึ้นยืนด้วยความระมัดระวังและค่อยๆ พูด

“ท่านผู้นำ ในเมื่อเกิดเรื่องขึ้นแล้ว เช่นนั้นพวกเราต้องหาทางแก้ให้เร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินฮูมู่หลู่พูดเช่นนั้น อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้พลันขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ฮูมู่หลู่ เจ้าหมายความว่าอะไรกัน?”

ฮูมู่หลู่หรี่ตาลงแล้วพูดช้าๆ

“ท่านผู้นำ ตามความคิดของข้า พวกเราต้องรีบปราบปรามพวกมันโดยเร็วพ่ะย่ะค่ะ ไม่อาจปล่อยให้บรรดาประชาชนถูกพวกมันล้างสมองเช่นนี้ได้อีกแล้ว!”

“มิฉะนั้น หากเขาทำเรื่องทั้งหมดแย่ลง จะเป็นข่าวร้ายสำหรับเราพ่ะย่ะค่ะ!”

ความกังวลของฮูมู่หลู่ไม่ใช่เรื่องไร้เหตุผล เพราะพวกเขายังใหม่สำหรับเมืองเปียงยาง

แต่ท่านเจ้าเมืองคนนั้นเขาปกครองเมืองมากกว่าสิบปี หากเขาสามารถปลุกระดมประชาชนได้ เมื่อถึงเวลานั้นทุกอย่างจะควบคุมยากขึ้น

ยิ่งไปกว่านั้น ความไม่พอใจของประชนชาจะยิ่งพลุ่งพล่าน เกรงว่าเมืองเปียงยางจะต้องล่มสลาย

เมื่อนึกได้เช่นนั้น อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ก็ถามขึ้นมาทันที

“ฮูมู่หลู่ เช่นนั้นข้าต้องทำเช่นไรหรือ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นฮูมู่หลู่พูดขึ้นมาว่า “ท่านผู้นำ อย่างแรกในตอนนี้พวกอาณาจักรฉินยังอยู่ห่างไกลจากเรามาก ข้าคิดว่าไม่จำเป็นต้องระดมกำลังทหารป้องกันเมืองจำนวนมากพ่ะย่ะค่ะ”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เงียบไปหลังจากได้ยินเช่นนั้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็มองไปที่คนอื่นแล้วถามว่า

“พวกเจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

หลังจากที่คนอื่นๆ ต่างมองหน้ากันไปมาสองสามครั้ง ในที่สุดพวกเขาก็พยักหน้าช้าๆ

แม้ว่าเรื่องนี้จะยาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีวิธีแก้ปัญหา

วิธีการของพวกเขานั้นมีความเป็นไปได้

เพียงแค่รวบรวมกำลังคนฝั่งตนและสังหารพวกกบฎเสีย!

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ฮูมู่หลู่โค้งคำนับและตอบรับ จากนั้นรีบออกไปพร้อมกับผู้นำธงและขุนนางที่เหลือ

การต่อสู้ภายในเมืองได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ทะเยอทะยานที่จะควบคุมเมืองเปียงยาง แต่เขาไม่รู้ว่าชาวอาณาจักรฉินกำลังเดินทางใกล้เข้าใกล้เมืองเปียงยางขึ้นมาเรื่อยๆ!”

...

ช่วงนี้หลี่ชางเดินทางเคลื่อนทัพอย่างหนัก เดินทางเคลื่อนทัพท่ามกลางลมและหิมะตลอดทั้งวันทั้งคืน

ในที่สุด เมือเปียงยางก็อยู่ห่างจากเขาเพียงแค่ไม่กี่สิบลี้

“แม่ทัพหลี่ เหลือเพียงแค่เดินทางข้ามภูเขาลูกหน้า พวกเราก็จะถึงเมืองเปียงยางแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

อูเอ๋อร์เฮ้อหนีขี้ม้าสูงเดินเข้ามารายงานหลี่ชาง

หลี่ชางพยักหน้า จากนั้นพูดขึ้นมาทันทีว่า “ดี เช่นนั้นพวกเรามาลุยกันให้เต็มที่! หลังจากได้สำรวจเมืองเปียงยางมาแล้ว พวกเรามาโจมตีพวกมันกันเถิด!”

ทุกคนตอบรับพร้อมกัน

เมื่อหลี่ชางและคนอื่นๆ กำลังจะเดินทางต่อ จู่ๆ พลันได้ยินเสียงม้าร้องดังมาจากด้านข้าง

“เอ๋?”

หลี่ชางหันกลับไป เห็นชายคนหนึ่งขี่ม้าวิ่งตรงเข้ามาหาเขา