องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1177

แม้ว่าในเวลาเดียวกันเรื่องนี้จะทำให้ฉินเหยียนมีความสุข แต่เขาอดคิดไม่ได้ว่าเด็กคนนี้ฉลาดจริงๆ

“ท่านอ๋อง ท่านวางแผนจะพบพวกเขาเมื่อไหร่หรือเพคะ?”

จ้าวจือหย่าถามขึ้นมา

ฉินเหยียนครุ่นคิดพักหนึ่งแล้วถามว่า

“พวกเขาจะถึงเมืองถูเหอเมื่อไหร่”

จ้าวจือหย่าคาดการณ์เวลา

“น่าจะอีกภายในสองสามวันนี้เพคะ พวกเขาได้ส่งคนส่งจดหมายมาแล้ว”

ฉินเหยียนพยักหน้า จากนั้นให้สั่งออกมา

“เช่นนั้นพวกเราจัดให้พวกเขาไปที่หอหม่านฮวากันดีกว่า ให้จางฝูทำให้พวกเขาผ่อนคลายเสียหน่อย”

“เพคะ” จ้าวจือหย่าโค้งคำนับเพื่อตอบรับ

ฉินเหยียนจ้องไปที่ข้อมูลในมือของเขาอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเขาสังเกตเห็นบางอย่างและขมวดคิ้ว

ทันใดนั้นเขาก็ถามออกมาว่า “ช้าก่อน ดูเหมือนว่ารายงานนี้จะมีปัญหา”

“โอ้? หมายความว่าอย่างไรหรือเพคะ?” จ้าวจือหย่าถามด้วยความสงสัย

ฉินเหยียนเงยหน้าขึ้นถามอย่างสงสัย “เจ้าดูนี่สิ ผู้นำตระกูลหลิวเป็นเด็กอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีได้อย่างไรกัน?”

ฉินเหยียนชี้ไปที่ชื่อของหลิวอวี่หลิน และข้อมูลพื้นฐานบางอย่าง ทันใดนั้นพลันรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่สอดคล้องกัน

หลังจากได้ยินดังนั้น จ้าวจือหย่าก็อ่านจดหมายอย่างละเอียด เมื่อนางเห็นชื่อหลิวอวี่หลินนางพลันนึกขึ้นได้และอธิบายว่า

“ท่านอ๋อง ท่านห้ามมองข้ามหลิวอวี่หลินผู้นี้เป็นอันขาดเพคะ”

“เอ๋?” ฉินเหยียนตกใจ “ทำไมถึงพูดเช่นนั้น?”

“ท่านอ๋องรู้หรือไม่เพคะ เหตุใดตระกูลหลิวถึงแข็งแกร่งเช่นนี้?”

จ้าวจือหย่าถามอย่างจริงจัง

“หรือว่าเป็นเพราะชายคนนี้หรือ?” ฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

จ้าววจือหย่าพยักหน้าและพูดว่า

“ถูกต้องเพคะ ตระกูลหลิวเมื่อสามสี่ปีก่อนในเยี่ยนเป่ยเป็นแค่ตระกูลขนาดกลาง ไม่ได้เป็นตระกูลที่มีอำนาจใดๆ อีกทั้งยังต้องพึ่งพาตระกูลหยางเพื่อความอยู่รอด”

“แต่ทว่า ตระกูลหลิวมีบุตรแห่งกิเลน คนๆ นั้นคือหลิวอวี่หลิน เมื่อเขาอายุได้สิบสามปี เขาก็เริ่มเข้ามาดูแลกิจการของตระกูล อีกทั้งในช่วงเวลาเพียงสั้นๆ เขาก็สามารถพาตระกูลหลิวพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็วเพคะ”

ฉินเหยียนเลิกคิ้วเมื่อเขาได้ยินเรื่องราวเหล่านี้ ราวกับว่าเขาไม่เชื่อ

“เขานำตระกูลมาจนถึงทุกวันนี้ได้ด้วยอายุเพียงแค่สิบสามสิบสี่เท่านั้นหรือ?”

“เพคะ มิฉะนั้นจะได้ชื่อว่าบุตรแห่งกิเลนหรือ” จ้าวจือหย่ายิ้ม แล้วพูดต่อ

“อีกอย่าง คนอย่างหลิวอวี่หลินไม่เพียงแต่ถูกคนในตระกูลชื่นชมเท่านั้น แต่คนในเยี่ยนเป่ยเองก็ชื่นชมเขาด้วยเช่นกัน”

ฉินเหยียนหรี่ตาอย่างครุ่นนคิด

“เพคะ ข้าจะสั่งให้ใต้เท้าจางดำเนินการทันทีเพคะ” จ้าวจือหย่ารับคำสั่งและเดินออกไป

...

วันรุ่งขึ้น ตอนรุ่งสาง

ในเมืองถูเหอบรรยากาศเต็มไปด้วยความครึกครื้นอย่างมาก

ทั้งสองฝั่งของถนนมีร้านค้าต่างๆ มากมาย คนเดินพลุกพล่าน

พวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็นนักท่องเที่ยวที่มาจากทั่วทุกมุมโลก ส่วนใหญ่พวกเขาเดินทางมาที่นี่เพื่อต้องการดูการแข่งขันเตะลูกหนังที่สนามกีฬาถูเหอ บางคนก็สนใจในเมืองถูเหอ

มาตรการของจางฝูทำให้นักท่องเที่ยวรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เรื่องนี้ยังแพร่กระจายไปยังสถานที่ต่างๆ ของเมืองจิ่วโจว ผู้คนมาที่นี่เพื่อท่องเที่ยวและชมการแข่งขันเตะลูกหนัง

เศรษฐกิจของเมืองถูเหอกำลังพัฒนาไปได้ด้วยดี

ในเวลานี้ จางฝู ที่รับหน้าที่เป็นประธานสมาคมปกครองตนเองได้รับความรักจากประชาชนในเมืองมากขึ้นเรื่อยๆ และกลายเป็นข้าราชการที่ดีในใจของประชาชน

เช้านี้จางฝูรออยู่ที่ประตูเมืองเพื่อต้อนรับแขก

วันนี้เขาสวมเสื้อคลุมผ้าสีม่วงเข้ม มีเครื่องประดับห้อยอยู่ที่เอวและรองเท้าสีดำ

สวมหมวกครอบบนศีรษะ ทำให้เขาดูสง่างาม

เขาแต่งกายดูดีและมีรูปลักษณ์ที่น่านับถือ

“ใต้เท้าจาง ท่านรอมานานขนาดนี้แล้ว ท่านกลับไปพักผ่อนก่อนจะดีกว่าหรือไม่ขอรับ รอให้พวกเขามาถึงแล้วข้าน้อยจะรีบแจ้งท่านขอรับ”