องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1191

จางจวิ้นแววตาสับสน คนอาณาจักรฉินและเขามีความแค้นที่สังหารพ่อของเขา ถึงขั้นที่ว่าทุกคนในตระกูลตายด้วยน้ำมือของคนอาณาจักรฉินทั้งนั้น แต่เขาก็ได้ทรยศตระกูลเพื่อเอาชีวิตรอด สุดท้ายเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเขาเช่นกัน เพื่อที่จะมีชีวิตต่อไป เขาถึงขั้นยอมเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของคนอาณาจักรฉิน เขาสับสนไปหมดแล้ว

แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงดังขึ้น เป็นเสียงของรองเท้าที่เหยียบลงบนพื้นหิมะ

“ใครกัน!?” จางจวิ้นตกใจและดึงสติกลับมา เขารีบหันหน้ามองกลับไป และพบว่าชายหนุ่มหล่อเหลาคนหนึ่งกำลังถือเตาแบบพกยืนอยู่ด้านหลังเขา

“พี่ใหญ่ ข้าว่าแล้วว่าจะต้องอยู่ที่นี่ ข้าอยากจะคุยกับเจ้าเสียหน่อย”

หลิวอวี่หลินยิ้มบางๆแล้วยื่นเตาไฟแบบพกให้เขา จากนั้นก็ปัดหิมะบนเก้าอี้ข้างๆจางจวิ้น แล้วนั่งลงข้างๆของอีกฝ่าย

จางจวิ้นรับเตาไฟแบบพกมา เขาอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะวางเตาไฟลงแล้วถามขึ้นว่า

“เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่?”

หลิวอวี่หลินถูมือแล้วเป่าให้อุ่น จากนั้นก็เงยหน้ายิ้มแล้วพูดว่า “ทีแรกข้าอยากจะมาคุยธุระด้วยเสียหน่อย แต่กลับพบว่าเจ้าไม่อยู่ที่ห้อง ก็เลยเดินออกมาหา”

เมื่อจางจวิ้นได้ยินดังนั้นก็ยิ้มอย่างจนปัญญาแล้วพูดว่า

“ข้าก็แค่รู้สึกเคร่งเครียดเล็กน้อย แล้วเจ้ามีธุระอะไรกับข้างั้นรึ?”

ว่าแล้วเขาก็ยื่นมือไปนวดตรงหว่างคิ้ว

หลิวอวี่หลินได้ยินดังนั้นก็หรี่ตายิ้มแล้วจ้องจางจวิ้นอยู่ครู่หนึ่ง

“พี่ใหญ่มีเรื่องอะไรในใจรึไม่?”

เมื่อจางจวิ้นได้ยินดังนั้นก็ส่ายหน้าเบาๆ “เปล่า ข้าเพียงแค่รู้สึกว่า อนาคตไม่รู้จะทำอย่างไรดี?”

น้ำเสียงของจางจวิ้นเต็มไปด้วยความสับสน

เมื่อหลิวอวี่หลินได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็ค่อยๆคลายแล้วแสร้งทำเป็นถามอย่างไม่ตั้งใจว่า

“พี่ใหญ่กำลังกังวลว่าจะไม่มีที่ให้อยู่อย่างนั้นรึ?”

เมื่อเขาพูดดังนั้นจางจวิ้นก็สะดุ้งโหยง ตาของเขากระตุก ราวกับพูดแทงใจดำ เมื่อเขาเห็นว่าหลิวอวี่หลินจ้องเขาอยู่จึงได้พูดอย่างเก้อเขินว่า

“ด้านนอกช่างหนาวเย็นจริงๆ ทำเอาข้าสะดุ้งเชียว”

เมื่อหลิวอวี่หลินได้ยินดังนั้นก็ไม่ได้เปิดเผยเขา เพียงแค่ยิ้ม

“ที่จริงแล้วพี่ใหญ่ไม่ต้องกังวลเรื่องนี้เลยนะ”

หลิวอวี่หลินยิ้มแล้วพูดว่า “ทางแรกก็คือออกจากอาณาจักรฉิน ออกจากเยี่ยนเป่ย ไปที่อื่น ไม่กลับมาที่นี่อีกตลอดกาล อนาคตจะดีรึไม่นั้นขึ้นอยู่กับเจ้าทั้งนั้น”

“ไม่ได้!” เมื่อฟังหลิวอวี่หลินพูดแล้วจางจวิ้นก็ปฏิเสธทันทีโดยไม่คิด

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วพยายามสงบอารมณ์ จากนั้นก็กัดฟันพูดอย่างหนักแน่นว่า

“แม้ว่าข้าจะไม่กล้ารับรองว่าอนาคตจะมีชีวิตที่สุขสบายรึไม่ แต่ก็ดีกว่าการออกจากบ้านเกิด หากเป็นไปได้ข้าก็ยินดีที่จะอยู่เยี่ยนเป่ยต่อไป ต่อให้จะต้องเป็นขอทานก็ตาม!”

หลิวอวี่หลินเงียบไป ผ่านไปครู่หนึ่งจึงพูดว่า

“ทางที่สอง เจ้าจะต้องทิ้งความแค้น อย่างที่ข้าได้พูดไป จุดจบของตระกูลจางเป็นเพราะรนหาที่เองทั้งนั้น เจ้าอย่าได้เกลียดชังใคร ทำได้รึไม่?”

เมื่อจางจวิ้นได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป และแล้วก็ครุ่นคิด เขากำหมัดแน่น พยายามไตร่ตรองราวกับกำลังลังเลอะไร ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ค่อยๆคลายหมัดราวกับได้ตัดสินใจแล้ว

“ได้......” จางจวิ้นพูดด้วยสีหน้าซีดเซียว

หลิวอวี่หลินไม่คิดว่าเขาจะตกลงเร็วเพียงนี้ เขารู้สึกประหลาดใจมาก “เจ้าไม่เกลียดแล้วงั้นรึ?”

จางจวิ้นยิ้มอย่างขมขื่นแล้วส่ายหน้า “หากจะบอกว่าไม่เกลียดก็คงไม่จริง อย่างไรตระกูลข้าก็ล่มสลายเพราะอาณาจักรฉิน แต่หากไตร่ตรองให้ดีแล้ว เรื่องแบบนี้จะโทษใครก็ไม่ได้ อีกอย่างก็เป็นเพราะตระกูลจางของข้าทำให้แตกหักกันไป”