องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1200

“เอ๋? ท่านอ๋องไม่ได้สังเกตหรือเพคะว่าสองสามวันนี้พวกเรายังไม่เจออ๋องอวี่เลย?”

“จริงด้วย เจ้าพูดขึ้นมาข้าเพิ่งจะนึกขึ้นมาได้ พี่เจ็ดไปไหนกัน?” ฉินเหยียนถามด้วยความสงสัย

จ้าวจือหย่าเม้มริมฝีปากและยิ้มออกมา

“ท่านอ๋องไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ สินะเพคะ ก่อนหน้านี้ที่เมืองถูเหอได้รับความนิยมด้านการค้า หลายต่อหลายคนต่างตอบรับอาณาจักรฉิน มีผู้นำสองท่าน ท่านแรกคือหลี่เจา อีกท่านคือพระสนมอวี่ พวกเขาทั้งสองเดินทางมาเยือนเยี่ยนเป่ยเพคะ”

“สองสามวันนี้ อ๋องอวี่ได้พาพระสนมอวี่ไปพักผ่อน โดยบอกว่าให้อีกฝ่ายได้สัมผัสกับประเพณีท้องถิ่นเพคะ”

“อย่างนี้นี่เอง พี่เจ็ดนี่จริงๆ เลย ไม่บอกข้าสักคำ”

ฉินเหยียนกลอกตา

จ้าวจือหย่าปลอบใจ “อ๋องอวี่มาหาท่านสองครั้งแล้วเพคะ แต่ท่านไม่ว่าง เขาจึงไม่อยากรบกวนท่าน”

ฉินเหยียนยิ้ม และไม่ได้พูดอะไรอีก

ในเมื่อจางอวิ๋นซูอยู่ที่นี่ เช่นนั้นฉินอวี่คงไม่ไปไหนแล้ว อย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน รอให้ผ่านช่วงปีใหม่ไปก่อนก็ได้ คนยิ่งเยอะ ยิ่งคึกคัก

ทันใดนั้นเขาพลันนึอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเลิกคิ้วแล้วถามออกไปว่า

“เจ้าบอกว่าหลี่เจาก็มาหรือ? เขามาที่เยี่ยนเป่ยหรือ?”

จ้าวจือหย่าพยักหน้า

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า

“เช่นนั้นเจ้าเขียนจดหมายส่งไปให้หลินเย้าจู่ หากเขาต้องการมาฉลองปีใหม่ที่นี่ก็ให้เขารีบเดินทางมา หรือจะให้หลี่เจากลับไปที่อาณาจักรฉินเพื่อฉลองปีใหม่ก็ย่อมได้เช่นกัน เมื่อถึงช่วงปีใหม่พวกเราจะได้ไม่เป็นคนใจร้ายที่แยกสามีภรรยาออกจากกัน”

“ได้เพคะท่านอ๋อง หม่อมฉันจะจัดการทันที”

จ้าวจือหย่าเห็นด้วย

“อ้อ ใช่แล้ว เจ้ารีบไปหาจางฝู เจ้าจางจวินทำประโยชน์ให้ข้าตั้งมากมาย ข้าควรตอบแทนเขาอย่างดี แต่ข้าคิดดูแล้ว คงจะไม่เหมาะสมเท่าไหร่หากให้ข้าออกหน้า เจ้าเรียกเขามาหน่อย จะข้าเจรจากับเขาเรื่องนี้”

“เพคะท่านอ๋อง”

...

หลายชั่วโมงต่อมา ฟ้าใกล้มืดแล้ว จางฝูถึงจะโผล่หน้ามา เมื่อเขาเห็นฉินเหยียน เขารู้สึกหายใจไม่ออก

เมื่อเห็นเขาเป็นเช่นนี้ ฉินเหยียนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาและพูดอย่างล้อเล่นว่า

“ใต้เท้าจางช่วงนี้ท่านงานยุ่งใช่หรือไม่? ขนาดข้าอยากจะเจอเจ้า ต้องนัดล่วงหน้านานครึ่งวันเชียวหรือ?”

จางฝูปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก ส่ายหน้าและพูดอย่างขมขื่น

“ท่านอ๋อง ได้โปรดให้อภัยกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ ช่วงนี้ยุ่งมากจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

“พูดเช่นนั้นได้อย่างไร?” ฉินเหยียนประหลาดใจ

จางฝูพูดออกมาอย่างหมดหนทาง “จู่ๆ ก็มีผู้นำจากหลายตระกูลมาหากระหม่อม อีกทั้งตอนนี้กระหม่อมไม่เพียงแต่ต้องควบคุมเมืองถูเหอเท่านั้น แต่ทั้งสี่มณฑลก็ตกอยู่ในความรับผิดชอบกระหม่อมด้วย...”

“นอกจากนี้ยังมีการแข่งขันเตะลูกหนังที่ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก ไหนจะโรงงานเหล็กที่ต้องเริ่มวางแผนเปิดแล้ว ช่วงนี้กระหม่อมยุ่งมากจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น จากนั้นเขาพลันตบหัวตัวเองและตระหนักได้ในทันที

“ไอหย่า! ดูความทรงจำข้าสิ เยี่ยนเป่ยมีพื้นที่ใหญ่เช่นนี้ อีกทั้งกำลังคนที่ดูแลยังไม่พอ ไหนจะมีชนเผ่านวี่ห์เจินทางม่อเป่ยอีกใช่ไหม?”

“มีเหตุผล ข้าจะเขียนจดหมายไปปรึกษาพวกเขา”

จางฝูพยักหน้า จากนั้นพูดขึ้นว่า

“ฝั่งม่อเป่ย ต้องให้ท่านอ๋องระบุมาว่าจะจัดการเรื่องใดบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม แต่เรื่องนี้คงต้องรอหลังปีใหม่แล้วล่ะ หลังปีใหม่น่าจะมีขุนนางใหม่จากอาณาจักรฉินเข้ามารับตำแหน่ง”

ฉินเหยียนรู้ดีว่าจางฝูต้องรับแรงกดดันสูงมาก เขาจึงถามขึ้นมาอีกครั้ง

“หากข้าช่วยเจ้าหาผู้ช่วย คอยช่วยเจ้าจัดการเรื่องต่างๆ เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

“เอ๋?”

จางฝูนิ่งไป จากนั้นยิ้มแล้วตอบว่า

“ดีเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมรู้สึกว่าต้องวิ่งวุ่นจัดการเรื่องต่างๆ ในทุกวันนี้ก็ลำบากมากพ่ะย่ะค่ะ หากมีมีคนช่วยกระหม่อมบ้าง กระหม่อมจะได้เอาเวลาอื่นไปจัดการเรื่องอื่นพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนหัวเราะ “เช่นนั้นดีเลย เจ้าคิดว่าจางจวินเป็นอย่างไร?”

“ไม่มีปัญหาพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องจัดการแน่นอนว่าต้องดี... ช้าก่อนพ่ะย่ะค่ะ ท่านพูดถึงใครพ่ะย่ะค่ะ?”

จางฝูตอบสนองกลับทันที ตาเขาเบิกกว้าง

ฉินเหยียนยิ้มและพูดว่า

“จางจวินน่ะสิ เขาเป็นคนใช้ได้เลยนะ ฉลาด กล้าหาญและมีไหวพริบ และที่สำคัญเพิ่งทำการใหญ่ให้ข้าสำเร็จ เขาควรได้รับรางวัล”

สีหน้าของจางฝูเปลี่ยนไปในทันที ท่าทางแปลกและศีรษะก็สั่นไหว