องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1204

“การต่อสู้กับอาณาจักรฉินเป็นเรื่องที่โง่ที่สุดที่จะทำ อาณาจักรฉินจะทำให้เจ้าตกต่ำเกินกว่าที่เจ้าจะรับได้ ดังนั้นข้าขอแนะนำว่าไม่ว่าในอนาคตเจ้าจะอยู่ที่ใด จะทำอะไร ทางที่ดีอย่าคิดแม้แต่จะทำอะไร แบบนี้จะเป็นประโยชน์ต่อเจ้า”

หลังจากที่จางจวิ้นได้ฟังหลิวอวี่หลินพูด เขานิ่งไปนาน

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ถอนหายใจและพูดอย่างหนักแน่น

“ข้าเข้าใจแล้ว”

หลิวอวี่หลินถอนหายใจและพูดอย่างจริงจัง

“พี่ใหญ่ ข้าต้องการคำสัญญาของเจ้า”

สิ่งที่จางจวิ้นได้ทำมาทั้งหมด เขาได้ผ่านการทดสอบมาหลายครั้งแล้ว ความจริงแล้วถือว่าผ่านอะไรมาเยอะมาก

ดังนั้นหากตนไม่มีวิธีที่จะทำให้แน่ใจได้ว่าอีกฝ่ายละทิ้งความเคียดแค้นไปได้แล้วจริงๆ เขาเองก็ช่วยคิดแผนการไม่ได้เช่นกัน

อีกอย่างเหตุผลที่เขาเลือกจางจวิ้นนั่นเป็นเพราะว่า ตระกูลหลิวยังต้องการคนที่มีอำนาจในอาณาจักรฉิน ที่มีชื่อเสียง ที่จะสามารถช่วยเหลือตนได้

เพราะเขาเองยังไม่เหมาะสมมากพอ และดูไม่น่าเชื่อถือพอที่จะติดต่อกับคนอื่น

ความสัมพันธ์คือความแข็งแกร่งที่สุด เขาต้องผลักดันด้วยตัวเอง เพราะความรู้สึกที่ค้างคาข้างในนั้น ชีวิตนี้คงไม่อาจล้างไปได้

แน่นอนว่าเขาไม่ได้จงใจวางแผนต่อต้านจางจวิ้น เพียงแต่พูดสิ่งที่เขาต้องการ อีกทั้งยังเห็นแก่ความเป็นพี่น้องร่วมสาบาน เขาจึงพยายามดันให้ถึงที่สุด

หลังจากได้ยินคำพูดของหลิวอวี่หลิน จางจวิ้นเข้าใจในสิ่งที่เขาต้องการ

จางจวิ้นพูดอย่างเคร่งขรึม

“น้องสี่ เจ้าวางใจได้เลย หลังจากวันนี้ไป ข้าละทิ้งความเคียดแค้น! จะไม่คิดถึงเรื่องในอดีตอีก และจะไม่ทำลายผลประโยชน์ของอาณาจักรฉิน!”

หลิวอวี่หลินโล่งใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“น้องสี่ คำขอทั้งสองข้อของเจ้าคืออะไรหรือ?” จางจวิ้นถาม

หลิวอวี่หลินยิ้มเล็กน้อย

“สองเรื่องนั้นง่ายมาก”

“อืม พูดมาเลย”

“ข้าหวังว่าพี่ใหญ่จะไม่ลืมคำสาบานที่เราได้ให้ร่วมกัน”

“ฮ่าๆๆๆ แน่นอน พวกเราสี่พี่น้องต้องร่วมทุกร่วมสุขไปด้วยกัน” จางจวิ้นตบอกตัวเอง

หลิวอวี่หลินพยักหน้าด้วยความพอใจ จากนั้นสีหน้าเขาพลันจริงจังขึ้นและพูดออกไปว่า

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้ามีวิธีที่ให้พี่ใหญ่ได้เป็นฮ่องเต้แห่งอาณาจักรป๋อไห่!”

“เจ้าว่าอะไรนะ?” จางจวิ้นร้องเสียงหลงและลุกขึ้นยืนทันที

...

ใกล้ปีใหม่แล้ว บรรยากาศทั่วอาณาจักรฉินค่อยๆ คึกครื้นขึ้น

อีกทั้งช่วงเวลานี้ มีข่าวดีจากทางเยี่ยนเป่ยมาไม่ขาดสาย

หนังสือพิมพ์หลายฉบับยกย่องอ๋องเหยียน และสถานการณ์ในเยี่ยนเป่ยถูกพูดถึงไปทั่วทั้งจิ่วโจว

ไม่เหมือนกับพวกเขาที่ไป๋เสี่ยวเซิงที่กำลังทำงานหนักในสำนักงานหนังสือพิมพ์ และยังคงเขียนข่าวอย่างหนักเพื่อต้อนรับวันปีใหม่ที่ใกล้จะมาถึง

พวกเขาเขียนข่าวทั้งวันทั้งคืน ทำให้ในตอนนี้มีกองหนังสือพิมพ์จำนวนมากบนโต๊ะที่เขียนเกี่ยวกับเรื่องราวในเยี่ยนเป่ย

หัวหน้าเข้ามาหาพวกเขาพร้อมกับโยนกองเอกสารกองหนึ่งและพูดอย่างรีบเร่ง

“ทุกคนตื่นตัวเดี๋ยวนี้ ข่าวใหม่ต้องรีบประกาศให้ทุกคนทราบ รีบเขียน”

“หัวหน้า พวกเราใกล้จะฉลองวันปีใหม่อยู่แล้ว ให้พวกข้าพักมิได้หรือ?”

บรรดาไป๋เสี่ยวเซิงต่างคร่ำครวญ

หัวหน้ากลับเมินเฉยและต่อว่าว่า

“พักอะไรกันล่ะ อ๋องเหยียนยังไม่ได้พักเลย พวกเจ้าจะพักได้อย่างไร?”

“หัวหน้า ต้องเทียบพวกเรากับอ๋องเหยียนหรือ?” มีคนร้องถามขึ้น

ใช่ พวกเขาจะเทียบได้อย่างไร ปีใหม่ใกล้เข้ามาแล้ว ใครจะรู้ว่าจะมีข่าวดีจากทางเยี่ยนเป่ย ในความคิดเขาอ๋องเหยียนไม่ใช่เทพที่กลับชาติมาเกิดแล้ว เขาเป็นเทพจริงๆ!

หัวหน้าต่อว่าทันที

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว รีบไปทำงาน ข้าก็อยู่กับพวกเจ้ามิใช่หรือ? อีกอย่างวันใหม่พวกเจ้าก็ไม่ได้ทำอะไรที่มีประโยชน์ พวกเจ้าแค่นอนอยู่บ้านสองวันใช้ชีวิตไปวันๆก็เท่านั้น!”

อีกฝ่ายพูดแบบนี้ บรรดาไป๋เสี่ยวเซิงจะพูดอะไรได้อีก พวกเขาต้องรีบเขียนข่าวใหม่ต่อ

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกเขาจะบ่น แต่เมื่อพวกเขาเห็นข้อมูลข่าวที่เป็นเรื่องดีจากเยี่ยนเป่ย พวกเขากลับมีความสุขและภาคภูมิใจ