องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1205

เกิดเป็นชาวอาณาจักรฉิน ใครจะไม่รักบ้านเกิดตัวเองกัน

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะเหนื่อยมาก แต่เมื่อเห็นบ้านเกิดของตัวเองดีวันดีคืน จะไม่ให้พวกเขาภูมิใจได้อย่างไร

พวกเขาต้องการรวบรวมข่าวดีเหล่านี้ลงในหนังสือพิมพ์ให้เร็วที่สุด เพื่อที่ทั้งโลกจะได้ทราบข่าวดีที่น่าตื่นเต้นนี้

...

อาณาจักรจ้าว หิมะเริ่มตกแล้ว

หิมะโปรยลงมาไม่เพียงแต่ทำให้ผู้คนรู้สึกหนาวเท่านั้น แต่พวกเขากลับมีความสุขอีกด้วย

ที่นี่ หิมะตกไม่ได้หมายความว่าเข้าฤดูหนาว แต่หมายความว่าเหลือเวลาอีกไม่กี่วันก็จะถึงปีใหม่

หิมะกำลังตกในอาณาจักรจ้าว ทั้งอาณาจักรถูกปกคลุมเต็มไปด้วยสีขาว เมื่อมองไปด้านบนท้องฟ้าก็ขาวโพลนราวกับอยู่ในสวรรค์

ในพระราชวังอาณาจักรจ้าว จักพรรดินีจ้าวจีเอ๋อร์ตื่นขึ้น นางมองหิมะที่โปรยปรายบนท้องฟ้า นางจึงเดินออกไปด้านนอกเพื่อชม

หิมะตกหนักเหมือนขนห่านโปรยปรายลงมา

“ฝ่าบาท วันนี้จะทรงเสด็จไปที่ศาลหรือไม่เพคะ?”

เจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาให้ห้องนอนแล้วถาม

หลังจากจ้าวจีเอ๋อร์คิดอยู่พักหนึ่ง นางยิ้มและพูดว่า

“ใกล้ปีใหม่แล้ว ให้ขุนนางข้าราชการทุกคนพักผ่อนเถิด”

“เพคะ” เจ้าหน้าที่หญิงตอบรับ

จากนั้นจ้าวจีเอ๋อร์ถามด้วยรอยยิ้ม

“แม่ทัพสืออยู่ที่ใดหรือ? เขาทราบข่าวดีจากทางเยี่ยนเป่ยบ้างหรือยัง?”

เจ้าหน้าหญิงยิ้มเล็กน้อยและพยักหน้า

“ได้รับแล้วเพคะ ได้ยินมาว่า ลูกชายของท่านแม่ทัพสือได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นขุนพลชนะศึก ได้กลายเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ก็ดีใจจนนอนไม่หลับเลยเพคะ”

จ้าวจีเอ๋อร์ยิ้ม นางมีความสุขมากเช่นกัน นางดีใจที่ฉินเหยียนมีแม่ทัพที่กล้าหาญอีกคน

เมื่อคิดถึงฉินเหยียน สายตาของจ้าวจีเอ๋อร์เต็มไปด้วยความโหยหา นางถามออกไปทันที

“อ๋องเหยียนได้แจ้งหรือไม่ว่าจะฉลองปีใหม่ที่ใด?”

เจ้าหน้าที่หญิงคนนี้เป็นคนของตำหนักอ๋องเหยียน จึงทราบเรื่องนี้ดี

“อ๋องเหยียนจะฉลองปีใหม่ที่เยี่ยนเป่ยเพคะ”

“ดี เจ้าเตรียมรถให้ข้า พวกเราจะไปเยี่ยนเป่ยกัน!”

จ้าวจีเอ๋อร์ต้องการเจออ๋องเหยียน

หากเดินทางวันนี้ คงถึงที่นั่นในช่งปีใหม่

เจ้าหน้าที่หญิงอึ้งไปครู่หนึ่งและพูดอย่างลังเล

“ตอนนี้หรือเพคะ?”

“เอ๋? มีเรื่องอะไรหรือ?” จ้าวจีเอ๋อร์ขมวดคิ้วถาม

“เพคะ ข้าจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้”

เจ้าหน้าที่หญิงอยากจะแนะนำ เพราะตอนนี้หิมะตกหนัก การเดินทางอาจจะไม่สะดวกอีกทั้งยังอันตราย

แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้มีท่าทีพูดเล่น นางจึงไม่พูดอะไรอีก

นางรีบเตรียมรถให้ทันที

จ้าวจีเอ๋อร์ยืนที่หน้าต่าง มองหิมะที่อยู่นอกหน้าต่าง แต่ใจของนางอยู่เยี่ยนเป่ยเรียบร้อยแล้ว

...

เมืองหลวงอาณาจักรฉิน

เฝิงตู่ได้สติกลับมา จากนั้นตบหน้าผากตัวเองแล้วพูดอย่างมีความสุขว่า

“ซวงเอ๋อร์ พ่อพาเจ้าไปเล่นที่อื่นดีหรือไม่?”

“ไปเจ้าค่ะ”

ซวงเอ๋อร์มีความสุขมากถึงกับวางตะเกียบลงและเห็นด้วยทันที

แต่ไม่นาน นางพลันหยุดและเอียงศีรษะถาม

“พ่อ พวกเราจะไปเล่นที่ไหนกัน?”

“เยี่ยนเป่ย เป็นยังไง? ไปเรียนรู้วิถีชีวิตในเยี่ยนเป่ยกับเถิด!”

เฝิงตู่กระตือรือร้นมาก

เมื่อได้ยินดังนั้นซวงเอ๋อร์พลันส่ายหัวและถอนหายใจทันที

“พ่อ เยี่ยนเป่ยหนาวจะตาย แถมน่าเบื่อ พวกเราจะไปทำอะไรได้?”

“ชีวิตที่ดียังไงเล่า”

“พ่อ พ่อหลอกหนูอีกแล้วนะ หนุเคยได้ยินมาว่าที่เยี่ยนเป่ยไม่มีอะไรน่าสนใจเลย”

ซวงเอ๋อร์จ้องไปที่เฝิงตู่ด้วยความโกรธ

ยังจะพูดว่าจะมีชีวิตที่ดี นางได้ยินมาก่อนหน้านี้แล้วว่า แม้แต่อาหารการกินยังลำบากเลย

“เชื่อพ่อสิ ครั้งนี้ไม่มีปัญหาแน่นอน!” เฝิงตู่ยืนยัน จากนั้นยื่นมืออกไปจับมือซวงเอ๋อร์

“ไปกันเถอะ”

เขาไม่เชื่อว่าครั้งนี้เขาจะคลาดกับฉินเหยียนอีก

ซวงเอ๋อร์ทำอะไรไม่ได้นอกจากได้แต่ทำตาม ปล่อยให้พ่อจูงมือพาออกจากเมืองหลวง