องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1207

ทั่วป๋าหงเลี่ยโบกมือแล้วพูดว่า

“ได้ นำตัวท่านผู้นำแห่งชนเผ่านวี่ห์เจินมา จากนั้นมาตัดสินกันว่าเขาควรอยู่หรือตาย”

...

บนตำหนักใหญ่

ทั่วป๋าหงเลี่ย ข่านผู้ยิ่งใหญ่แห่งชาวตาด นั่งบนบัลลังก์ มองไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา รอบๆ กายเขาเต็มไปด้วยรังสีเย็นๆ กระจายออกมา

ทางด้านซ้ายและด้านขวาของเขาเป็นผู้นำชนเผ่าชนเล็กๆ ของชาวตาดกว่าสิบคน ต่างสวมชุดเกราะเตรียมพร้อมและมองไปที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ที่ถูกพาตัวมา

“ชายคนนี้คือท่านผู้นำของชนเผ่านวี่ห์เจินอย่างนั้นหรือ? หน้าตาน่ากลัว ไม่แปลกใจเลยที่ชนเผ่านวี่ห์เจินกล้าทรยศต่อชาวทุ่งหญ้าได้!”

“เฮอะๆ ข้าก็คิดเช่นนั้น มิฉะนั้นเขาจะกล้าทรยศต่อชาวตาดอย่างพวกเราได้อย่างไร!”

“คนชั่วเช่นนี้ต่อให้ตายก็ไม่น่าเสียดาย!”

“ถูกต้อง คนแบบนี้ควรถูกนำออกไปฆ่าและสับให้เป็นชิ้นๆ และโยนให้หมาป่ากินเสีย ให้มันมีชีวิตรอดต่อไปถือว่าได้เปรียบเกินไปแล้ว!”

ผู้นำชนเผ่าคนอื่นๆ ตะโกนด่าทอ

ทุกคนต่างมองไปที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้และกลุ่มของเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความอาฆาต และต้องการฆ่าเขาให้ตาย

ท้ายที่สุดแล้ว ร้อยปีมานี้หากไม่มีกลุ่มคนทรยศเหล่านี้เข้ามาแทรกแซง สร้างกำแพงกั้นระหว่างชาวที่ราบภาคกลาง กลุ่มทหารม้าชาวตาดอย่างพวกเขาคงได้บุกข้ามที่ราบภาคกลางและเข้าไปในพื้นที่ห่างไกลของตัวพื้นที่ราบภาคกลางแล้ว!

เมื่อเผชิญหน้ากับข้อกล่าวหาของทุกคน อีกทั้งความอาฆาต อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ตกใจจนฉี่ราดออกมา

เขากลัวตาย มิฉะนั้นคงไม่หลบหนีออกมาก่อนที่อาณาจักรจะเข้ามาโจมตีหลายต่อหลายครั้งหรอก

“ทุกท่าน... ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ร้องไห้ขอความเมตตา

“ข้าไม่อยากตาย อีกอย่างชนเผ่านวี่ห์เจินของข้าจะเป็นอย่างไรเล่า? ทุกอย่างเกิดขึ้นมาจากบรรพบุรุษของพวกข้า ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าเลย ใจของข้าเห็นแก่ชาวทุ่งหญ้ามาโดยตลอด มิฉะนั้นข้าจะมาขอเข้าร่วมกับเจ้าทำไมเล่า? ข้าถูกบังคับให้ทำต่างหาก!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ร้องไห้อย่างอนาถ

ทั่วป๋าหงเลี่ยหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินสิ่งนี้

“ข้าจำได้ว่าในตอนที่เจ้าเป็นแค่องค์ชายใหญ่ ชนเผ่านวี่ห์เจินของเจ้าบุกเข้าโจมตีพวกเราหลายต่อหลายครั้งนี่?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้หน้าถอดสี เขาเงยหน้าขึ้นไปมองทั่วป๋าหงเลี่ย

แม้ว่าข่านที่อยู่ตรงหน้าเขาจะสง่างาม สูงส่ง มีรูปลักษณ์ที่ดูดุร้าย เขายังรู้สึกขนลุกอยู่ตลอด โดยเฉพาะเวลานี้ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

ใจเขาเต้นรัว กลืนน้ำลายและพูดออกมา

“นี่ เรื่องนี้ ในตอนนั้นข้ายังต้องเชื่อฟังคำสั่งของท่านพ่อต่างหาก ท่านพ่อข้าเป็นท่านผู้นำ ข้าจะไม่ฟังคำสั่งได้อย่างไร!”

คำพูดของเขาช่างมีไหวพริบและปัดความรับผิดชอบ

คำพูดนี้ทำให้ทั่วป๋าหงเลี่ยหัวเราะเยาะเย้ยทันที

“ถูกต้อง คนแบบนี้หากได้เข้ามาในกลุ่มของเรา คงดีแต่ทำลายพวกเราให้เสื่อมเสีย!”

“ใช่ คนอย่างเขาหากให้มาเป็นทาส พวกเรายังไม่อยากได้เลย!”

ผู้นำใหญ่ๆ ต่างพากันพูดเหน็บแนม

ในสายตาของเขาคนขี้ขลาดอย่างอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้นั้นเลวร้ายยิ่งกว่าหมูกว่าหมาเสียอีก!

“ไอ้พวกสารเลว ข้าเป็นถึงท่านผู้นำชนเผ่านวี่ห์เจิน กล้าดูถูกข้าขนาดนี้ได้อย่างไร!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ตะโกนออกมาด้วยความโกรธ

เขาไม่คาดคิดว่าพวกผู้นำชนเผ่าเหล่านี้จะดูถูกเขาขนาดนี้

ก่อนที่เขาจะมาที่นี่ เขาคิดว่าถ้าเขาเต็มไปใจร่วมมือกับอีกฝ่าย เขาจะได้รับการต้อนรับและการเชื้อเชิญอย่างยิ่งใหญ่

แต่ไม่คาดคิดว่า แทนที่จะได้รับการต้อนรับ คนเหล่านี้กลับทำให้เขาอับอาย

ในใจเขาเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู

แต่ตอนนี้เขาจะพูดอะไรได้ เพราะเขาไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ

เขาทำได้เพียงจ้องพวกผู้นำเหล่านั้นด้วยสายตาโกรธแค้น กัดฟัน และแอบสาปแช่งในใจ

“ฮ่าๆ เจ้าคงได้ยินแล้ว ขนาดให้เจ้าไปเป็นทาส คนอื่นๆ ก็ไม่อาจยอมรับเจ้าได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้เก็บเจ้าไว้ก็เปลืองอาหารพวกข้า ทหาร พาตัวมันออกไปฆ่าเสีย!”