องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1208

ทั่วป๋าหงเลี่ยมอไปที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ที่มีท่าทีไม่พอใจ ในช่วงเวลาหนึ่งเขารู้สึกดล่งใจในทันทีและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เขาโบกมือและทหารยามก็เข้ามาทันที ลากอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ออกไปเพื่อเตรียมตัดหัว

เมื่อเห็นดังนั้นอ้ายซินเจวี๋ยหลัวยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นเรื่อยๆ จึงร้องเสียงดังออกมา

“ช้าก่อน อย่าเพิ่งฆ่าข้า ข้ายังมีประโยชน์ ข้ายังมีประโยชน์อยู่จริงๆ!”

เขารู้ว่าตนต้องให้ข้อมูลที่มีประโยชน์กับอีกฝ่าย มิฉะนั้นวันนี้เขาตายแน่นอน!

ทั่วป๋าหงเลี่ยเลิกคิ้วถามว่า

“โอ้? เจ้าบอกข้ามาสิว่าเจ้ามีประโยชน์อะไร?”

“ข้ารู้วิธีการต่อสู้ของพวกอาณาจักรฉิน ข้าทำให้พวกเจ้าต่อสู้กับอาณาจักรฉินได้!”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้รีบพูด “ข้าต่อสู้กับพวกอาณาจักรฉินมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว ข้าคุ้นเคยกับวิธีการต่อสู้ของพวกมันมาก!”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น ยิ่งแสดงสีหน้าดูถูกมากขึ้น

แม้แต่ทั่วป๋าหงเลี่ยยังหัวเราะเยาะออกมา

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวเมื่อได้ยินดังนั้น เขาเองก็นิ่งไปทำอะไรไม่ถูก พูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ทั่วป๋าหงเลี่ยโบกมือสั่งอีกครั้ง

“พาตัวมันไปประหารเสีย”

ทหารที่อยู่รอบอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เตรียมพาเขาออกไปตัดหัว

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เห็นดังนั้น เขายิ่งสิ้นหวังและตะโกนออกไปว่า

“ข้ายังมีประโยชน์ ข้ายังมีประโยชน์จริงๆ ท่านข่านมิได้ต้องการขยายดินแดนไปทางใต้หรือต้องการปล้นพวกอาณาจักรฉินหรือ?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยหยุดเดินและหันไปมอง

“พูดต่อสิ พูดให้ดีข้าถึงจะไว้ชีวิตเจ้า!”

เมื่ออ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้ได้ยินดังนั้น เขาพลันประหลาดใจขึ้นทันที

“ท่านข่าน ท่านคงได้ยินว่าครั้งหนึ่งข้าเคยปล้นพวกอาณาจักรฉินใช่หรือไม่?”

เมื่อเห็นว่าทั่วป๋าหงเลี่ยสนใจ เขาก็รีบพูดทันที

“ท่านข่าน อาณาจักรฉินนั้นร่ำรวยมากมีสมบัติหายากหลายประเภท แม้แต่ผู้หยิงก็สวยราวกับนางฟ้า”

ในขณะที่เขาพูด เขายังสนใจกับสีหน้าของทั่วป๋าหงเลี่ยอยู่ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้หยุดเขา เขาก็พูดต่อ

“แต่อาณาจักรฉินนั้นเจ้าเล่ห์มาก ไม่ใช่เรื่องง่านที่จะปล้นพวกมันได้ หากคิดต้องการผลที่ยิ่งใหญ่ ก็จะยิ่งยาก เว้นแต่ว่าจะโชคดีจริงๆ”

ทั่วป๋าหงเลี่ยเลิกคิ้วถาม

“ที่เจ้าพูดมา เกี่ยวอะไรกับเจ้าล่ะ?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งเห็นท่าทีเช่นนั้นจึงรีบพูดออกมา

“เกี่ยวสิ ก่อนหน้านี้ข้าได้นำนักรบในชนเผ่าไปปล้นพวกอาณาจักรฉินหลายต่อหลายครั้ง และได้สมบัติหายากมากมาย อาหารบางชนิดข้ายังไม่เคยเห็นมาก่อน เหล้า น้ำหวาน หยก...”

ดูเหมือนเขาจับฟางเส้นสุดท้ายและเริ่มพูดมากขึ้น

“ว่าอย่างไรนะ?”

สายตาของอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้เบิกกว้าง เขาพูดด้วยความตกใจ “ท่านต้องการให้ข้าเป็นทาสของท่านอย่างนั้นหรือ?”

ทั่วป๋าหงเลี่ยพยักหน้า แล้วถามไปว่า

“ทำไม? เจ้าไม่เห็นด้วยอย่างนั้นหรือ?”

ดวงตาเขาหรี่ลง พร้อมกับมีรังสีอันตราย พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า

“แม้ว่าเรื่องที่เจ้าพูดมาทำให้ข้าสนใจ แต่ไม่เพียงพอที่จะไว้ชีวิตเจ้าได้ตลาดกาล ข้าจะให้เจ้าเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลถ้าป่า”

เขาพูดอย่างตรงไปตรงมา ทำให้ขุนนางชาวตาดที่อยู่โดยรอบหลายคนถึงกับหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆ เป็นความคิดที่ดีมากพ่ะย่ะค่ะ!”

“ใช่แล้ว ท่านผู้นำที่ยิ่งใหญ่กลายเป็นสุนัขรับใช้ของท่านข่าน ฮ่าๆ คิดแล้วช่างน่าสนใจยิ่งนัก!”

ทั่วป๋าหงเลี่ยยกมุมปากด้วยความภูมิใจ เขามองไปที่อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้

ทันใดนั้นอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้พลันแข็งทื่อไป หน้าซีด ร่างกายสั่นสะท้านโดยไม่รู้ตัว

เขารู้ว่าทั่วป๋าหงเลี่ยต้องการให้เขาเป็นสุนัขรับใช้ ต้องการทำให้เขาเจ็บปวดกับความอัปยศอดสูนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นถึงท่านผู้นำที่ยิ่งใหญ่ เป็นเจ้าของแผ่นดิน

เขาได้แต่กัดฟันและมองไปที่ทั่วป๋าหงเลี่ยด้วยสายตาเคียดแค้น