องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1213

แน่นอนว่าเขาได้เอาความดีความชอบของแผนการนี้ให้ตนเองทั้งหมด ไม่ได้พูดถึงท่านหลี่แม้แต่น้อย เมื่อเหล่าผู้นำและขุนนางได้ฟังแผนการนี้แล้วก็แสดงสีหน้าที่นับถือเขาออกมา

“ข่านช่างมีปรีชาญาณยิ่งนัก หากเป็นเช่นนี้ก็สามารถทำให้อาณาจักรฉินตกที่นั่งลำบากโดยไม่ต้องสูญเสียอะไรเลย”

“ใช่แล้ว แผนอันสมบูรณ์ของข่านเป็นพรของชาวตาด ชาวตาดจะต้องยิ่งใหญ่มากยิ่งขึ้นด้วยการชี้นำของข่านแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

“ฮ่าๆๆ......ช่างเป็นแผนที่ยอดเยี่ยมจริงๆพ่ะย่ะค่ะ! หากอาณาจักรฉินเกิดความโกลาหลขึ้นจะต้องถูกศัตรูจู่โจมทุกทิศทางเป็นแน่ รอให้พวกมันรู้ตัวอีกทีเราก็สามารถยึดครองพวกมันได้แล้ว!”

“คราวนี้อาณาจักรฉินจะต้องล่มสลายเป็นแน่!”

เมื่อได้ยินคำยกยอของคนรอบๆแล้วทั่วป๋าหงเลี่ยก็หัวเราะ ทันใดนั้นเองผู้นำผู้รอบคอบก็หันมามองและถามว่า

“จริงด้วย ไม่ทราบว่าข่านจะส่งใครไปเยือนยังอาณาจักรพัลแฮรึพ่ะย่ะค่ะ?”

นี่เป็นภารกิจที่หวานหมูอย่างยิ่งเชียวนะ อาณาจักรพัลแฮก็แค่รัฐบรรณาการเล็กๆ พวกเขาแค่ไปข่มขู่เล็กน้อยก็สามารถทำให้พวกนั้นยอมจำนนได้แล้ว นี่คือโอกาสการสร้างผลงานที่ดี ไม่ว่าใครมารับผิดชอบภารกิจนี้ก็จะได้ผลงานไปง่ายๆ

และเพราะคำถามนี้เองทำให้ทุกคนก็อยากรู้กันขึ้นมา

“จริงด้วย! จะส่งใครไปที่อาณาจักรพัลแฮงั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

“พวกกระหม่อมยินดีแบ่งเบาภาระแก่ข่านพ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนพากันแย่งกันตะโกนขึ้น

เมื่อทั่วป๋าหงเลี่ยเห็นดังนั้นก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าได้ตัดสินใจส่งหลี่เหยียนคังไปยังอาณาจักรพัลแฮแล้ว”

“ว่าอย่างไรนะ?”

เหล่าผู้นำและขุนนางอึ้งไป ทันใดนั้นก็ฮือฮากันขึ้นมา

หลี่เหยียนคังรึ? เจ้าคนที่ราบกลางที่ไร้ฐานที่ข่านเก็บกลับมาก่อนหน้านี้รึ? สำหรับพวกเขาแล้วคนที่ราบกลางต่ำต้อยกันทั้งนั้น ไม่คู่ควรจะเป็นทาสของชาวทุ่งหญ้าด้วยซ้ำ แต่คนที่ราบกลางกลับได้ภารกิจที่หวานหมูเช่นนี้งั้นรึ? พวกเขาจะยอมได้อย่างไร และแล้วก็พากันขมวดคิ้วแน่น

“ข่านพ่ะย่ะค่ะ หามิได้เชียวพ่ะย่ะค่ะ ชาวตาดของเรามีผู้คนมากมาย เหตุใดต้องให้คนที่ราบกลางเป็นตัวแทนคณะทูตด้วยพ่ะย่ะค่ะ?”

“ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ โปรดข่านยกเลิกคำบัญชาแล้วหาคนใหม่เถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ในเต็นท์นี้มีคนมากมายเพียงนี้ ทุกคนล้วนอยากจะแบ่งเบาภาระแก่ข่าน เหตุใดต้องปฏิเสธคนเหล่านี้ส่งคนที่ราบกลางที่ต่ำต้อยไปเล่าพ่ะย่ะค่ะ?”

“หามิได้พ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนพากันเกลี้ยกล่อมอย่างสุดกำลัง ที่จริงพวกเขารู้กันดีว่าภารกิจที่หวานหมูเช่นนี้ ไม่ว่าใครจะได้รับมอบหมายก็เป็นโอกาสการสร้างผลงานที่ง่ายดาย แต่พวกเขากลับไม่ได้รับเนี่ยนะ แล้วจะยอมได้อย่างไร?

“คือ......”

เมื่อเห็นทุกคนขุ่นเคืองและพากันเสนอตัว ทั่วป๋าหงเลี่ยก็ลังเลขึ้นมา

หลี่เหยียนคังหมดคำจะพูด เรื่องใหญ่เพียงนี้ มาล้อเล่นได้อย่างไรกัน? หากสามารถดึงอาณาจักรพัลแฮมาได้ก็แสดงว่าจะสามารถโจมตีอาณาจักรฉินได้โดยไม่ต้องสูญเสียอะไรเลย โอกาสดีๆเช่นนี้จะไม่ให้ความสำคัญได้อย่างไรกัน?

แต่ข่านก็ได้บัญชาไปแล้ว เขาเองก็พูดอะไรไม่ได้ และแล้วจึงนั่งลงแล้วขมวดคิ้วถามขึ้นว่า

“แล้วข่านคิดจะส่งใครไปยังอาณาจักรพัลแฮงั้นรึ?”

“ทั่วป๋าเยี่ยน”

“ใครนะ?”

“ทั่วป๋าเยี่ยน......”

“เหตุใดจึงส่งคนไร้ความสามารถเช่นนี้ไปได้?”

หลี่เหยียนคังลุกขึ้นยืนทันที เขาสงบใจไม่ได้อีกต่อไป และเบิกตากว้างพูดว่า “รีบพาข้าไปหาข่านเดี๋ยวนี้”

“เกรงว่าจะไม่ได้หรอก”

ทหารขมวดคิ้วทันที แม้ข่านจะบัญชาเอาไว้ว่าให้คอยต้อนรับหลี่เหยียนคังอย่างดีก็ตาม แต่จะให้เขาทำตามอำเภอใจเพราะเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะ ที่นี่คือดินแดนของชาวตาดนะ คือพระราชสำนักของชาวตาด จะยอมให้กับคนที่ราบกลางที่ไร้ระเบียบได้อย่างไร ดังนั้นตอนนี้ทหารเองก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“เจ้าจะเข้าใจอะไร? เรื่องนี้เกี่ยวข้องไปถึงความเป็นอยู่เชียวนะ เจ้าคิดว่าตนเองจะรับผิดชอบไหวงั้นรึ? รีบพาข้าไปพบข่าน!”