องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1223

ส่วนทั่วป๋าเยี่ยนก็ไม่มีความรู้สึกผิดใดๆ เขาปรบมือแล้วเดินไปยังประตู จากนั้นก็พูดเสียงเรียบว่า

“เจ้าเหลือเวลาไตร่ตรองอีกเพียงสองวันเท่านั้น หลังจากสองวัน หากคำตอบของเจ้ายังไม่อาจทำให้พอใจได้ ไม่เพียงแค่เจ้า ไม่เพียงแค่ราชวงศ์ของพวกเจ้าเท่านั้น แต่ทุกคนในอาณาจักรพัลแฮจะต้องตายทั้งหมด!”

เขาไม่ได้ล้อเล่น เขาไม่มีเหตุผลเช่นนี้อยู่แล้ว หาใช่ว่าเขาเหิมเกริม แต่เป็นเพราะชาวตาดเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว

ชาวตาดมักจะปล้นชิงอาณาจักรอื่นๆ ทุกที่ที่พวกเขาได้ผ่าน จะสังหารผู้ชายจนสิ้น ปล้นชิงเสบียงอาหาร ส่วนผู้หญิงก็จะจับมาเลี้ยงราวกับสัตว์เดรัจฉาน พวกเขาทำเรื่องนี้มาตลอด ดังนั้นตอนที่ทั่วป๋าเยี่ยนพูดจึงไม่ได้ความกังวลใดๆ คำข่มขู่ของทั่วป๋าเยี่ยนได้พังทลายความหวังสุดท้ายของฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮไป

เขาทรุดลงกับพื้น น้ำตานองหน้า

ทุกคนในตำหนักต่างก็หวาดผวา ตัวสั่นไปหมด บางคนเป็นเพราะกลัว บางคนเป็นเพราะโกรธ

“บังอาจยิ่งนัก รังแกข่มเหงกันเกินไปแล้ว!”

ขุนนางชราคนหนึ่งดวงตาแดงก่ำ เขาโกรธเกรี้ยวอย่างยิ่ง องค์ชายของพวกเขาถูกสังหารในพระราชสำนักของพวกเขาเอง นั่นถือเป็นความอับอายของอาณาจักรพัลแฮอย่างยิ่ง

เหล่าทหารเองก็โกรธเกรี้ยว ทุกคนก้าวออกมาอยากจะสังหารเจ้านั่นเพื่อล้างแค้น แต่สุดท้ายก็ถูกฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮห้ามเอาไว้

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮดวงตาว่างเปล่า เขาหลับตาลงอย่างเจ็บปวดแล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า

“เราไม่อาจทำให้ชาวตาดกริ้วได้ หากมีปัญหาชาวเมืองทั้งอาณาจักรจะต้องพบกับความโหดเหี้ยมอย่างแสนสาหัส”

“แล้วเราจะยืนมองเจ้านั่นอยู่เหนือระเบียบอย่างนั้นรึพ่ะย่ะค่ะ?”

“แล้วจะทำอย่างไรได้อีก?”

“เราสามารถขอกำลังเสริมได้พ่ะย่ะค่ะ!”

“จะขอร้องจากผู้ใด?”

“อาณาจักรฉินพ่ะย่ะค่ะ อาณาจักรพัลแฮของเราคือรัฐบรรณาการที่ฮ่องเต้ที่ราบกลางแต่งตั้ง บัดนี้อาณาจักรฉินรวมทั้งเก้าแคว้นเป็นหนึ่ง พวกเขาก็ถือเป็นอาณาจักรที่เราขึ้นตรงแล้ว พวกเขาจะต้องช่วยเราแน่นอน!”

เมื่อพูดดังนั้นแล้วทุกคนก็อึ้งไป และรีบพากันพูดสมทบว่า

“ใช่แล้ว ขอร้องอาณาจักรฉิน พวกเขาจะต้องช่วยเราแน่”

“จริงด้วย ขอร้องอาณาจักรฉิน พวกเขาจะต้องส่งทหารมาช่วยพวกเรา”

เมื่อได้ยินเสียงหารือของทุกคนแล้วฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮก็ยิ้มอย่างขมขื่นแล้วพูดว่า

“เรื่องที่อาณาจักรฉินจะยอมเปิดสงครามกับชาวตาดรึไม่นั้นไม่สำคัญเท่ากับ การที่เราส่งคนไปเพียงแค่ระยะเวลาสองวัน พวกเจ้าคิดว่าอาณาจักรฉินจะเคลื่อนทัพได้งั้นรึ? เกรงว่าคณะทูตของเราก็คงยังไปไม่ถึงชายแดนอาณาจักรฉินเลย”

“แล้ว......แล้วจะทำอย่างไรดี?”

ทุกคนได้ยินดังนั้นก็แสดงสีหน้าที่สิ้นหวังออกมา

ส่วนฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮก็ถอนหายใจแล้วพูดอย่างเจ็บปวดว่า “เราไม่มีทางเลือก นอกจากยอมจำนน”

ทุกคนเงียบไป แต่ว่าในขณะที่ทุกคนสิ้นหวังก็มีทหารยามคนหนึ่ง จู่ๆก็วิ่งเข้ามาอย่างร้อนใจแล้วประสานมือคารวะพูดว่า

“หา?”

อู๋เจี๋ยและหยางคังอึ้งไป นี่มันอะไรกัน?

......

ม่อเป่ย อาณาเขตชาวตาด

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อ องค์ชายสามแห่งชนเผ่าหนี่ว์เจินในอดีต ถูกแต่งตั้งให้เป็นขุนนางในชนเผ่าเล็กๆ แต่ว่าเขาก็ได้มอบกำลังรบของตนเองไปแล้ว

ยาที่มาถึงชนเผ่าเล็กๆนี้ นอกจากจะมีอูเอ๋อร์เฮ้อหนีอยู่ด้วยแล้ว ก็มีแต่องครักษ์ไม่กี่คนเท่านั้น ส่วนชนเผ่าเล็กๆนี้ก็ยากจนและทุกข์ยากอย่างมาก มีชายหนุ่มร่างกำยำไม่กี่คน ส่วนใหญ่ก็เป็นผู้หญิงและคนชราอ่อนแอ แม้แต่สัตว์เช่นวัวหรือแกะก็มีไม่กี่ตัว

เมื่อผู้นำชนเผ่ารู้ว่าพวกอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อมาเยือนก็รีบเรียกทุกคนมารวมตัวเพื่อต้อนรับพวกเขา กลัวว่าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อจะเป็นคนใจร้อน แล้วคิดบัญชีกับพวกเขา

ที่ชาวตาดนี้ขุนนางสามารถตัดสินชีวิตของเหล่าชาวเมืองได้เลย เมื่อเผชิญหน้ากับขุนนางแล้วพวกเขาไม่มีอำนาจเลยแม้แต่น้อย

ผู้นำของชนเผ่าเป็นชายชราคนหนึ่ง เขาคุกเข่าคำนับอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อตามพิธี

“ท่านขอรับ ทุกคนในเผ่ารวมถึงวัวแกะได้มาอยู่ที่นี่แล้ว ท่านมีสิ่งใดอยากจะรับสั่งรึไม่?”

อ้ายซินเจวี๋ยหลัวหงจื้อกวาดตามอง เขามองแววตาคนชราที่หวาดกลัวแล้วขมวดคิ้วเบาๆ แล้วโบกมือพูดว่า

“ข้าจะไปมีอะไรรับสั่งได้ พวกเจ้ากลับบ้านกันเถิด ไปปฏิบัติหน้าที่ของตนเอง”