องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1230

อาณาจักรพัลแฮ

ต่อให้เป็นช่วงดึกดื่น ภายในพระราชวังก็ยังคงมีแสงเทียน เบื้องหน้าของฮ่องเต้มีขุนนางอาณาจักรพัลแฮหลายคนคุกเข่าอยู่ เพราะเรื่องที่เสียโอรสไปเมื่อไม่กี่วันก่อนส่งผลกระทบต่อเขาอย่างมาก ดูภายนอกแล้วเขาเข้มแข็ง แต่ที่จริงแล้ว ในระยะไม่กี่วันสั้นๆนี้ เขาก็ดูแก่ชราไปมาก ดวงตาแดงและใบหน้าเหลือง

เขามองไปยังขุนนางแล้วพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า

“อาณาจักรพัลแฮไร้ผู้สืบบัลลังก์แล้ว ทุกท่านมีวิธีอะไรดีๆรึไม่?”

ชายชราคนหนึ่งที่สวมชุดสีม่วงพูดอย่างเคารพว่า “ฝ่าบาท ทรงยังคงเยาว์วัย กระหม่อมคิดว่าอย่าเพิ่งกังวลเรื่องนี้เลย”

ชายชราอีกคนส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ไม่ได้ อาณาจักรจะไร้ฮ่องเต้ไม่ได้ หากเราไม่รีบทำการเลือกผู้สืบบัลลังก์ แล้วเกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นมา ก็ยากที่จะควบคุมสถานการณ์ให้กลับคืนมา กระหม่อมคิดว่ารีบแต่งตั้งมกุฎราชกุมารองค์ใหม่โดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ”

ขุนนางอีกสองคนเองก็พยักหน้าเห็นด้วย ฮ่องเต้กลับโบกมือแล้วพูดด้วยสีหน้าหม่นหมองว่า

“แล้วในสายตาของทุกท่าน มีผู้ใดในราชวงศ์ของข้าที่สามารถสืบทอดบัลลังก์นี้ได้บ้าง?”

เหล่าขุนนางต่างมองหน้ากันแล้วก้มศีรษะแล้วไม่พูดอะไร หากจะพูดตามตรงก็คือ ราชวงศ์แต่ละรุ่นดีไม่เท่ารุ่นก่อน ในสายเลือดของเขานอกจากองค์ชายใหญ่คนนั้นก็ไม่มีใครที่เลือกได้แล้ว

แต่องค์ชายใหญ่กลับถูกบั่นคอไป แม้ว่าจะทำอะไรไม่ได้ แต่ความจริงที่อยู่ตรงหน้าคือราชวงศ์ไม่อาจไปเลือกผู้สืบทอดบัลลังก์คนต่อไปได้แล้ว

ทันใดนั้นเองก็มีคนเสนอขึ้นมาว่า “เช่นนั้นก็เลือกมกุฎราชกุมารจากพระญาติเป็นอย่างไรพ่ะย่ะค่ะ สามารถให้เขาเป็นโอรสบุญธรรมของพระองค์ก่อน เช่นนั้นก็ไม่แตกต่างจากโอรสแท้ๆแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เหล่าขุนนางที่เหลือเองก็พยักหน้าแล้วพูดสมทบว่า

“ใช่แล้ว บัดนี้ก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว โปรดพระองค์รีบทำการตัดสินเถิดพ่ะย่ะค่ะ พวกกระหม่อมได้เตรียมพร้อมเอาไว้ล่วงหน้า”

เมื่อเขาได้ยินดังนั้นก็ค่อยๆปิดตาลง หากเป็นพระญาติก็กว้างขวางเกินไป เดิมทีพวกเขาก็เป็นเพียงอาณาจักรเล็กๆ หากตรวจสอบอย่างละเอียดก็จะพบว่า ทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นพระญาติของราชวงศ์ทั้งนั้น

ดังนั้นการเลือกมกุฎราชกุมารท่ามกลางคนเหล่านี้ เขาจะทำการเลือกเฉพาะในยามคับขันอย่างมากเท่านั้น

และทันใดนั้นเองจู่ๆเขาก็คิดอะไรขึ้นได้ และลืมตาขึ้นมาถามว่า

“พวกเจ้าคิดว่าองค์หญิงใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง?”

เมื่อสิ้นเสียงแล้วทุกคนก็เงียบกันหมด ทุกคนอึ้งไปหมด และมองเขาด้วยความอึ้ง เห็นได้ชัดว่าไม่คิดว่าเขาจะพูดเช่นนี้ออกมา

ผ่านไปครู่หนึ่งฮ่องเต้ก็ถามขึ้นอีกครั้งว่า “ทำไมรึ ไม่เหมาะสมงั้นรึ?”

“เอ่อ......”

ทุกคนได้สติกลับมาแล้วส่ายหน้าพร้อมกัน และพูดว่า

“ใช้รูปลักษณ์ดึงดูดอะไรของเจ้า นี่เจ้าพูดดีๆเป็นรึไม่?”

จางจวิ้นเตะไปที่บั้นท้ายของเขาแล้วพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“ลือกันว่าองค์หญิงใหญ่มีรูปลักษณ์ที่งดงามอย่างยิ่ง และเฉลียวฉลาด นี่เรียกว่าหญิงงามแสนดี เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มต่างหากเล่า เจ้าเข้าใจรึไม่?”

หยางคังเบ้ปากแล้วพูดว่า “ชิ เจ้าสี่ให้พี่สมรสเข้าร่วมราชวงศ์นั้นไม่ใช่รึ?”

จางฝูพูดอย่างไม่ได้ใจว่า “จะสมรสเข้าตระกูลก็ต้องดูว่าคือใคร นางคือราชวงศ์อาณาจักรพัลแฮเชียวนะ หากไม่แน่จริง เจ้าคิดว่าจะสมรสเข้าตระกูลได้ง่ายๆงั้นรึ?”

หยางคังเลิกคิ้ว “ก็ถูก”

“ข้ากลับคิดว่าแผนของเจ้าสี่ช่างดียิ่งนัก”

อู๋เจี๋ยชื่นชมอยู่อีกด้านว่า “ตามแผนของเจ้าสี่แล้ว ช่วยสนับสนุนให้องค์หญิงใหญ่ขึ้นครองบัลลังก์ แล้วท่านพี่ใหญ่ก็จะเป็นฮ่องเต้ของอาณาจักรพัลแฮในอนาคต บัดนี้ประจวบเหมาะกับที่องค์ชายของพวกเขาถูกบั่นคอไปแล้ว เราจึงไม่ต้องเสียแรงมากมาย ท่านพี่ใหญ่ก็จะได้เป็นฮ่องเต้แล้ว”

และประจวบเหมาะกับที่บัดนี้จางจวิ้นไม่มีความเกี่ยวพันกับตระกูล และยังไม่ได้สร้างครอบครัว เหมาะที่จะสมรสเข้าตระกูล เมื่อได้ยินอู๋เจี๋ยพูดดังนั้นแล้วจางจวิ้นเองก็รู้สึกหวั่นไหวอยู่บ้าง

แต่ว่าเขาก็แสร้งกระแอมอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า

“ข้าเพียงแค่กลัวว่าจะเสียน้ำใจน้องสี่เท่านั้น”