องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1232

ทุกคนมองหน้ากันอีกครั้ง จากนั้นเสนาบดีกรมโยธาธิการลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า

“กราบทูลรายงานท่านอ๋อง ตามแผนการเบื้องต้น ระยะแรก มีการจัดตั้งโรงงานเหล็กทั้งหมดหกแห่งในเยี่ยนเป่ย แบ่งเป็น โรงงานเหล็กที่แรกในเยี่ยนเป่ย โรงงานท่อเหล็กในเมืองถูเหอ โรงงานในเมืองเสิ่น โรงงานเหล็กเมืองชุน...”

“คาดว่าเหล็กชุดแรกจะถูกปล่อยออกมาจากโรงงานแห่งที่แรกในเยี่ยนเป่ยอีกหกวันหลังจากนี้ คนของกรมโยธาธิการจะทำการทดสอบตลอดทั้งวันทั้งคืน ตอนนี้ทุกอย่างยังปกติดี ส่วนการติดตามผลของโรงงานเหล็กอื่นๆ ก็จะมีผลรายงานตามมาด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพยักหน้าด้วยความพึงพอใจหลังจากได้ยินเช่นนั้น

“ดีมาก! พวกเจ้าทำได้ดีมาก”

หลังจากนั้นเขาก็กวาดสายตามองไปที่ทุกคน จากนั้นยิ้มอ่อนแล้วพูดว่า

“การพัฒนาอุตสาหกรรมเป็นเรื่องสำคัญที่สุด พวกเจ้าต้องห้ามขี้เกียจ เมื่อโรงงานเหล็กแห่งแรกสร้างเสร็จ ข้าจะเข้าร่วมงานเปิดโรงงานด้วยตัวเอง!”

พูดถึงตรงนี้ ฉินเหยียนหยุดไปครู่หนึ่ง จากนั้นมองไปที่หลินเย้าจู่แล้วพูดว่า

“เจ้ามาหาถึงที่นี่ หรือว่าจะมีข่าวเกี่ยวกับวิจัยและพัฒนาเรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หลินเย้าจู่พยักหน้าและพูดว่า

“กราบทูลรายงานท่านอ๋อง การวิจัยเรือหินและที่เสิ่นเฟยเป็นคนบริจาคมาให้ เราได้พัฒนาแบบจำลองของเรือเหล็กที่สามารถปล่อยลงน้ำได้ หลังจากการทดสอบ เรือสามารถลอยน้ำได้อย่างราบรื่น หากยึดตามผลความคืบหน้านี้ กระหม่อมคิดว่าจะสามารถพัฒนาเรือประมงได้ภายในหนึ่งปี การผลิตจำนวนมากในเวลาสามปี เรือรบร้อยตันสามารถพัฒนาได้ภายในห้าปี ภายในเจ็ดปี จะมีจำนวนเรือกว่าพันตันก็ไม่เป็นปัญหาพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ สายตาของหลินเย้าจู่เต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า

“เจ็ดปี...” ฉินเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากการวิจัยกว่าเจ็ดปี คาดว่าจะต้องใช้เวลากว่าสิบปีถึงจะบรรลุการผลิตจำนวนมากได้

อย่างไรก็ตามเขารู้อยู่แก่ใจว่านี่เป็นเรื่องมหัศจรรย์อย่างยิ่งที่หลินเย้าจู่สามารถวิจัยและพัฒนาเรื่องนี้ได้ภายในระยะเวลาอันสั้น

ดังนั้นเขาจึงไม่เร่งรีบ พยักหน้าถามออกไปว่า

“ดี ข้าเชื่อเจ้า ในอนาคตการที่กองทัพเรือแห่งอาณาจักรฉินจะสามารถครองโลกได้ทั้งหมดนั้นขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว!”

“ทุกอย่างจะต้องลุล่วงไปด้วยดีพ่ะย่ะค่ะ!”

หลินเย้าจู่พูดอย่างเคร่งขรึม

ฉินเหยียนก็พูดคุยกับเขาอีกสองสามประโยค จากนั้นสายตาเขาก็ไปหยุดอยู่ที่หลี่ชาง

เมื่อมองเห็นสีหน้าที่บริสุทธิ์ผุดผ่องของหลี่ชาง ฉินเหยียนเองก็ต้องตกใจ

ครั้งแรกที่ตนเห็นหลี่ชาง หลี่ชางเป็นเพียงเด็กน้อยเท่านั้น ตอนนี้อีกฝ่ายเป็นผู้นำกองทัพทหารม้าสามพันคนบุกเข้าไปในดินแดนอันห่างไกลจนเจอชนเผ่านวี่ห์เจิน ถูกสถาปนาเป็นแม่ทัพเหินหาว ทำลายราชสำนัก โจมตีเมืองเปียงยางและได้กลายเป็นขุนพลชนะศึก!

ตามข้อมูลชุดนี้ ไม่ว่าจะราชวงศ์ใด พูดได้เลยว่าไม่เคยมีคนเช่นนี้มาก่อนใช่หรือไม่?

ฉินเหยียนได้สติกลับมา มองหลี่ชางด้วยรอยยิ้มและพูดว่า

“แม่ทัพหลี่ เจ้ากลับมาแล้ว คงจะประสบปัญหาที่ชายแดนบ้างใช่หรือไม่?”

หลี่ชางเงยหน้าขึ้นมองและร้องออกมา

แม้ว่าเขากลับมาในครั้งนี้เพื่อต้องการการสนับสนุน แต่อ๋องเหยียนได้เตรียมกองกำลังสองแสนนายเอาไว้ให้เขาแล้ว จะไม่ให้เขาตกใจได้อย่างไร

กองทัพกว่าสองแสนนาย สำหรับชาวอาณาจักรฉินในรุ่นก่อนนี่ถือว่าเป็นความยิ่งใหญ่ของตระกูลแล้ว แต่ตอนนี้อาณาจักรฉินควบรวมทั้งเก้ารัฐไว้ด้วยกัน แต่ละรัฐมีกองทัพสองถึงสามหมื่นคน ถือว่าสามารถออกรบได้แล้ว

หลังจากฉินเหยียนพยักหน้า เขามองไปที่หลี่ชางด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและพูดเสียงต่ำว่า

“แม่ทัพหลี่ ข้าขอฝากความปลอดภัยของม่อเป่ยไว้ในมือเจ้า หากเจ้าล้มเหลว ประตูทางเหนือของจิ่วโจวจะเปิดรับเจ้า พวกชาวตาดจะได้เห็นกองทัพจำนวนมาก ข้าหวังว่าเจ้าจะตระหนักถึงเรื่องนี้ได้”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

หลี่ชางคุกเข่าลงกับพื้นทันทีและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง และกล่าวคำสัญญาว่า

“ตราบใดที่กระหม่อมยังมีลมหายใจ และในค่ายทหารของกระหม่อมยังมีคน กระหม่อมรับรองได้เลยว่าจะไม่มีวันปล่อยให้พวกชาวตาดข้ามเขตแดนมาได้พ่ะย่ะค่ะ!”

“ดี! ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะออกคำสั่งให้เจ้า”

“ท่านอ๋องทรงออกคำสั่งมาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ และพูดอย่างจริงจัง

“กองทัพจำนวนสองแสนนายข้าขอมอบให้เจ้า ในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในจิ่วโจว หากไม่มีพระราชกฤษฎีกา แม้ว่าราชวงศ์ฉินจะต้องวอดวาย เจ้าจงตอกตะปูที่นั่นเพื่อป้องกันไม่ใช่พวกชาวตาดเข้ามารุกรานพื้นที่ของชาวที่ราบภาคกลาง”