องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1236

หลังจากที่เสร็จธุระ ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว ฉินเหยียนนั่งพักผ่อนครู่หนึ่ง จากนั้นก็ได้รับข่าวที่ทำให้เขาถึงกับนั่งไม่ติดเก้าอี้

จ้าวจือหย่ารีบจ้ำอ้าวเข้ามา พูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเพิ่งได้รับข่าวมาว่า อาณาจักรต้าเยว่จื้อได้ระดมกำลังคนทั้งหมดโจมตีอาณาจักรป๋อไห่เพคะ”

“ว่าอะไรนะ?”

ทันใดนั้นฉินเหยียนพลันลุกขึ้นยืนและพูดออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “เยี่ยมจริงๆ เหตุใดจึงเกิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้?”

ในอนาคตอาณาจกรป๋อไห่จะเป็นอู่ข้าวอู่น้ำให้กับอาณาจักรฉิน พูดง่ายๆ ก็คือเป็นอู่ข้าวอู่น้ำให้ทั้งจิ่วโจว

ไม่ว่าอย่างไรเขาไม่มีวันยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นแน่

จ้าวจือหย่าส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“เรื่องนี้พูดแล้วไม่เพียงแต่ซับซ้อนเท่านั้น เพราะความขัดแย้งระหว่างอาณาจักรป๋อไห่และอาณาจักรต้าเยว่จื้อเกิดขึ้นมานานแล้ว คาดว่าอาณาจักรต้าเยว่จื้อเห็นว่าอาณาจักรป๋อไห่เข้าร่วมกับทางเรา ในอนาคตอาจจะไม่มีโอกาสแก้แค้น เลยใช้โอกาสสุดท้ายนี้ทำลายอาณาจักรป๋อไห่เสีย”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินดังนั้นเขาพลันพูดเยาะเย้ยขึ้นมาว่า

“อาณาจักรต้าเยว่จื้อช่างกล้าหาญจริงๆ กล้ามากระตุกหางเสือ”

จ้าวจือหย่าเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า

“ท่านอ๋อง ดูเหมือนว่าอาณาจักรต้าเยว่จื้อยังมีความสัมพันธ์บางอย่างกับพวกชาวตาด หม่อมฉันเกรงว่าหากเราลงไปร่วมด้วย พวกชาวตาดไม่ยอมอยู่เฉยแน่เพคะ”

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว

เขาอาจจะไม่สนใจอาณาจักรต้าเยว่จื้อ แต่พวกชาวตาดเขาห้ามประเมินอีกฝ่ายต่ำไป

แม้ว่าอาณาจักรฉินจะแข็งแกร่งกว่าพวกชาวตาด อาวุธยุทธโธปกรณ์ดีกว่าพวกมัน แต่พวกมันกลับมีกองกำลังกว่าล้านคนและมีดินแดนกว้างใหญ่มากจนพวกเขามองไม่เห็นเขตแดนเสียด้วยซ้ำ

พูดตามตรง มีหมูหลายล้านตัวอยู่ที่นั่น และทหารอาณาจักรฉินกำลังฆ่าด้วยมีด เขาต้องใช้เวลาหลายเดือนกว่าจะฆ่าพวกมันหมด

นอกจากนี้ แม้ว่าพวกเขาจะชนะ แต่กลับไร้ความหมาย เพราะหากให้พวกเขาเจาะพื้นที่ทุ่งหญ้า พวกเขาทำไม่ได้

เป็นไปไม่ได้เลยที่อาณาจักรฉินจะตั้งกองทัพทหารไว้ในทุ่งหญ้ารกร้างกว้างไกลใช่ไหม?

ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ในการไล่ล่า แต่หากไม่ไล่จะทำให้พวกเขาต้องเสียเงินและกำลังคนในการเตรียมพร้อมและป้องกันไม่ให้อีกฝ่ายตอบโต้ เท่ากับว่าไม่คุ้มเสียเลยจริงๆ

ดังนั้นฉินเหยียนต้องการหลีกเลี่ยงความขัดแย้งกับพวกชาวตาด และมุ่งเน้นไปที่การป้องกัน ตราบใดที่ยังไม่หักหน้ากัน ทุกอย่างที่ทำไปก็ยังพอช่วยได้ มิฉะนั้นผลที่ตามมาจะน่าเป็นกังวล

แต่เมื่อเห็นกองกำลังต้าเยว่จื้อโจตีอาณาจักรป๋อไห่ ฉินเหยียนไม่อาจนั่งอยู่เฉยๆ ได้ เขาคิดครู่หนึ่งแล้วถามอีกครั้งว่า

นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่นางคิดได้ แต่วิธีนี้ต้องแลกมาด้วยราคาสูง มิฉะนั้นพวกชาวตาดจะนิ่งดูดายได้อย่างไร

ฉินเหยียนส่ายหน้าและพุดเสียงต่ำ

“ไม่มีประโยชน์ แม้ว่าพวกชาวตาดจะเห็นด้วย แต่กองทัพของหลี่ชางไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ ตราบใดที่พวกเขาเคลื่อนตัว พื้นที่ราบภาคกลางของเราจะถูกเปิดเผย เมื่อก่อนยังมีชนเผ่านวี่ห์เจินมาคั่นกลาง แค่ตอนนี้กลับอยู่ใต้จมูกพวกชาวตาดแล้ว”

“หากพวกชาวตาดคิดไม่ซื่อ ผลที่ตามมาจะกลายเป็นหายนะ ข้าเองก็ไม่อาจรับประกันความปลอดภัยให้พวกประชาชนได้ว่าพวกชาวตาดจะรักษาคำพูดหรือไม่ มิฉะนั้นราชวงศ์ฉินจะถูกตราหน้าไปกับความอัปยศ!”

จ้าวจือหย่าพูดไม่ออกในทันที

ใช่ นางไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้ พวกชาวตาดเป็นชนเผ่าเร่ร่อน ไม่มีความน่าเชื่อถือด้านการทูต สิ่งที่พวกเขาสนใจคือคนแข็งแกร่งคือคนที่ได้กินเนื้อ คนอ่อนแอก็ต้องแพ้ไป

หากเป็นคนอ่อนแอ พวกชาวตาดคอยแต่จะรังแกและปล้นสิ่งของอย่างไร้ศีลธรรม แต่เมื่อแข็งแกร่งกว่า ชาวตาดจะเชื่อฟัง ซื่อสัตย์ จนยอมคุกเข่าและก้มหัวให้

หาอาณาจักรฉินเริ่มแสดงให้เห็นว่าอ่อนแอ ไม่เพียงแต่อีกฝ่ายจะไม่ยอมเท่านั้น พวกเขามีแต่จะยิ่งก้าวร้าวขึ้นด้วย

ฉินเหยียนคิดอยู่นาน จากนั้นถอนหายใจและพูดอย่างจริงจัง

“หากไม่ได้ผล ปัญหาพื้นที่อาณาจักรป๋อไห่จะตกเป็นของใครนั้นต้องหยุดเอาไว้ก่อน แจ้งให้พวกเขาย้ายมายังอาณาจักรฉิน เสียดินแดนก็เสียไป รอให้ข้าจัดการเรื่องทุกอย่างก่อน ค่อยต่อสู้เอาดินแดนกลับคืนมา!”

“นี่คืออีกวิธีหนึ่ง”