องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1237

จ้าวจือหย่าพยักหน้าชื่นชมความคิดนี้ แม้ว่าวิธีนี้จะทำให้อาณาจักรฉินสูญเสียอู่ข้าวอู่น้ำไป แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไร เพียงแค่เสียพื้นที่ที่ไม่ใช่ของตัวเองไป

แม้ว่าโอกาสในการปลูกธัญพืชจะต้องถูกระงับ แต่ปัญหานี้สามารถแก้ไขได้ด้วยการซื้อจากอาณาจักรอื่น

รอให้ทุกอย่างจัดการเรียบร้อย หากต้องการจัดการกับต้าเยว่จื้อก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“ท่านอ๋อง เช่นนั้นหม่อมฉันควรจัดการตามที่ท่านอ๋องว่าเลยหรือไม่เพคะ?” จ้าวจือหย่าถาม

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดว่า

“เจ้ารีบไป ยิ่งเร็วยิ่งดี ก่อนที่กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อจะโจมตีเมือง เจ้าต้องรีบแจ้งทุกคนและช่วยแจ้งมณฑลชุนให้เตรียมพื้นที่ว่างและเตรียมกองทัพทหารไปยังอาณาจักรป๋อไห่...”

ก่อนที่ฉินเหยียนจะพูดจบ ต้าหย่งก็เข้ามารายงานด้วย

“ท่านอ๋อง ใต้เท้าจางอยากพบท่านพ่ะย่ะค่ะ”

“เขาน่ะหรือ? เหตุใดเขาถึงมาหาข้าในเวลานี้?” ฉินเหยียนขมวดคิ้ว

พิธีเปิดงานจบแล้ว ทุกอย่างในมณฑลถูเหอกำลังดำเนินไปได้ดีอย่างช้าๆ ไม่มีอะไรที่เขาควรจะรายงานตนไม่ใช่หรือ

อย่างไรก็ตามฉินเหยียนก็ตอบกลับไปว่า

“ให้เขาเข้ามา”

ไม่นานจางฝูก็เดินเข้ามา ฉินเหยียนเหลือบมองเขาแล้วถามว่า “เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ?”

จางฝูยิ้มอย่างขมขื่น จากนั้นยกมือขึ้นรายงานว่า

“ท่านอ๋อง กระหม่อมขอโอกาสอีกสักครั้งพ่ะย่ะค่ะ”

“อ้อ? เรื่องอะไรหรือ?”

จางฝูกระแอมสองครั้งด้วยความลำบากใจและพูดอย่างระมัดระวัง

“กระหม่อมขอแนะนำคุณชายหลิวอวี่หลินเป็นครั้งสุดท้าย แต่ขอแจ้งให้ท่านทราบว่าไม่ว่าท่านจะคิดว่าข้ามาโน้มน้าวหรือช่วยพูด ท่านอ๋องอยากเจอหรือไม่อยากเจอ ไม่เกี่ยวอะไรกับกระหม่อมเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“อีกแล้วหรือ ข้าไม่มีเวลามาเล่นกับเจ้าหรอกนะ!”

ฉินเหยียนจ้องไปที่จางฝู หรือว่าจางฝูเสียสติไปแล้ว?

ครั้งแรกที่เขายอมพบเพราะเห็นแก่ความสามารถของจางฝู ครั้งที่สองเพราะเห็นแก่คุณงามความดีของเขา

ทั้งสองครั้งกลับทำให้เขาอับอาย เขาไม่ได้โกรธเลย แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาอารมณ์ดี เพียงแต่ว่าเขาขี้เกียจจะใส่ใจก็เท่านั้น

จางฝูรู้ทันทีเลยว่าท่านอ๋องไม่พอพระทัย

เขากัดฟันและพูดต่อ “ท่านอ๋อง กระหม่อมคิดว่าหลิวอวี่หลินมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยม หากท่านอ๋องไม่อยากพบเขา ข้าจะให้เขากลับไปพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากพูดเช่นนั้น จางฝูเตรียมจะหันหลังกลับ

ฉินเหยียนขมวดคิ้ว มองออกไปด้านนอกและพูดว่า

“ช่างเถิด เจอก็ได้”

“อ้อ เช่นนั้นเข้ามาที่นี่ทำไม?” ฉินเหยียนถามด้วยความประหลาดใจ

“กระหม่อม...” หลิวอวี่หลินมองไปรอบๆ แล้วถามฉินเหยียนว่า “ท่านอ๋องมีแผนที่เยี่ยนเป่ยและม่อเป่ยหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนอึ้งและรู้สึกสับสนทันที เขามองไปที่จ้าวจือหย่าและสั่งไปว่า

“นำแผนที่มา”

หลังจากนั้นไม่นาน แผนที่ก็ถูกกางออกต่อหน้าทั้งสองคน

ฉินเหยียนเหลือบมองหลิวอวี่หลินด้วยความสนใจ เขาไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรจากสิ่งนี้ แต่เขาก็ยังถามออกไปว่า

“เจ้าต้องการแผนที่มาทำอะไรหรือ?”

หลิวอวี่หลินก้มต่ำลง เงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วพูดกับตัวเองว่า

“ตามคำกล่าวที่ว่าการป้องกันที่ดีที่สุดคือการบุก ท่านอ๋องสามารถทำให้ขุนพลชนะศึกรุกหน้าไปได้ไกลหลายลี้ พวกชาวตาดรู้ว่าหลี่ชางบุกลึกเข้ามา ย่อมวางแผนหลอกแน่ ถึงแม้ว่าท้ายที่สุดแล้วเขาสามารถทำลายชนเผ่านวี่ห์เจินด้วยกองทัพทหารเพียงแค่สามพันคน แต่ในตอนนี้ มีกองทัพทหารหกหมื่นคนพวกเขากลับไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม หากเป็นเช่นนี้จะช่วยแก้ไขสถานการณ์ชาวตาดได้เพียงแค่ชั่วคราวเท่านั้น”

ขณะที่พูด หลิวอวี่หลินก็เอื้อมมือลงไปวาดบนแผนที่

“อาณาจักรต้าเยว่จื้อบุกอาณาจักรป๋อไห่ กลุ่มของเซี่ยชิงที่พักผ่อนมาหลายเดือนต้องเร่งรีบเข้าไปช่วยเหลืออาณาจักรป๋อไห่ แต่จะไม่บุกเข้าไปในเมือง จะประจำอยู่ที่ริมแม่น้ำมังกรดำ คอยดูอาณาจักรป๋อไห่จากระยะไกล และอาณาจักรป๋อไห่จะกลายเป็นพื้นที่ร่วมมือกันช่วยโจมตีของอาณาจักรฉิน”

“หากอาณาจักรต้าเยว่จื้อโจมตีเมือง เซี่ยชิงสามารถใช้โอกาสนี้โจมตีไปที่หางแถวของกองทัพได้ หากต้าเยว่จื้อโจมตีเซี่ยชิง ทุกอย่างจะเปลี่ยนไป หากเป็นเช่นนี้อาณาจักรป๋อไห่จะไม่ทนทุกข์ทรมานนาน และยังสามารถป้องกันไม่ใช้ข้าศึกเห็นอีกด้วย”

“ประการที่สอง สั่งให้หยางจิ่นซิ่วนำกองทัพทหารเข้าโจมตีราชวังต้าเยว่จื้อทันที ส่งกองกำลังทั้งหมดเข้าไป ในราชสำนักคงไม่มีใครคอยระวัง เราใช้โอกาสนี้ยึดครองอาณาจักรต้าเยว่จื้อได้”