องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1239

ในเวลานี้ มีโต๊ะและเก้าอี้ตั้งอยู่ในศาลา

ทั้งสองนั่งตรงข้ามกัน

จากนั้นคนรับใช้ก็นำชาและขนมมาให้

ตลอดช่วงบ่าย ฉินเหยียนและหลิวอวี่หลินใช้เวลาด้วยกันที่ศาลา ทั้งสองพูดคุยกันในทุกเรื่อง ตั้งแต่การบริหารบ้านเมืองไปจนถึงการปกครอง หรือแม้แต่เรื่องการจัดการทางทหาร

เมื่อใดก็ตามที่ฉินเหยียนถามคำถามสำคัญ หลิวอวี่หลินก็สามารถตอบคำถามเหล่านั้นอย่างง่ายดาย และเขามักจะมอบคำตอบที่น่าพอใจให้เสมอ

ฉินเหยียนค่อยๆ ตระหนักว่าที่ผ่านมาเขาไม่สามารถมองอีกฝ่ายอย่างทะลุปรุโปร่งได้

หลิวอี่หลินแสดงความคิดเห็นราวกับเป็นผู้ใหญ่และแน่วแน่ เหนือกว่าคนอื่นในทุกด้าน

อีกทั้งยังสามารถเปิดเผยจุดอ่อนของอาณาจักรใกล้เคียงบ้างแห่งได้ เช่น พวกชาวตาดที่ภายนอกดูแข็งแกร่ง แต่จริงๆ แล้วมีชนเผ่าเล็กๆ ในนั้นมากเกินไป เปรียบได้กับเศษทราที่หลุดร่อน

ตัวอย่างเช่น แม้ว่าอาณาจักรต้าเยว่จื้อที่ดูเหมือนจะทรงพลังและจะมีสถานะที่ดีที่สุดในหมู่อาณาจักรเล็กๆ รอบข้าง แต่ความแข็งแกร่งของอาณาจักรยังอ่อนแอเกินไป

ฉินเหยียนชื่นชมการสังเกตที่เฉียบแหลมของหลิวอวี่หลิน ในเวลาเดียวกัน เรื่องนี้ทำให้เขาตกใจมากว่านี่เป็นครั้งแรกในยุคนี้ที่เขาได้ยินเกี่ยวกับความแข็งแกร่งโดยรวมของชาติ

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองหลิวอวี่หลินด้วยสายตาสนใจและจงใจถามออกไปว่า

“ที่เจ้าพูดถึงความแข็งแกร่งโดยรวมชองชาตินั้น เจ้าคิดว่าคืออะไร?”

หลิวอวี่หลินพูดออกมาโดยแทบไม่ต้องคิด

“ความแข็งแกร่งโดยรวมของชาตินั้น ข้าเชื่อว่าเป็นการพิจารณาถึงอาณาเขตพื้นที่ ประชากร ความมั่นคงของประชาชน และความมั่นคงของรัฐบาล ยิ่งความแข็งแกร่งโดยรวมของชาติยิ่งแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ ประเทศอื่นยิ่งแทรกแซงยากเท่านั้น”

“ท่านอ๋อง ท่านลองคิดดูพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้มีสองอาณาจักร อาณาจักรแรกความแข็งแกร่งโดยรวมของทั้งประเทศแข็งแกร่ง แต่มีกองทัพเล็ก แต่อีกอาณาจักร ความแข็งแกร่งโดยรวมของชาติยังอ่อนแอ แต่มีจำนวนคนในกองทัพมาก ความจริงแล้วแบบใดจัดการได้กว่ากันหรือ?”

ฉินเหยียนหัวเราะและตอบกลับโดยไม่ต้องคิด

“แน่นอนว่าต้องเป็นอย่างที่สองสิ มีกองทัพจำนวนมาก แต่ความแข็งแกร่งโดยรวมของชาติยังอ่อนแอ นี่เป็นแค่ภาพวาดของเสือที่ทำให้คนอื่นกลัวเท่านั้น แม้ว่าอาณาจักรแรกจะมีกองทัพเล็ก แต่ความแข็งแกร่งโดยรวมของชาติกลับแข็งแกร่ง ในระยะสั้นจะสามารถดึงศักยภาพกองทัพเลือดเหล็กที่รบร้อยครั้งชนะน้อยครั้งออกมาได้!”

หลิวอวี่หลินมองไปที่ฉินเหยียนด้วยสีหน้าประหลาดใจมากกว่าเดิม เดิมทีเขาคิดว่าเขาต้องอธิบายให้ฉินเหยียนอย่างละเอียดเพื่อให้อีกฝ่ายเข้าใจ

แต่ไม่คาดคิดว่าอ๋องเหยียนจะเข้าใจเรื่องนี้อย่างถ่องแท้อยู่แล้ว โดยที่เขาไม่ต้องพูดเสียด้วยซ้ำ

สายตาที่หลิวอวี่หลินมองไปที่ฉินเหยียนเริ่มฮึกเหิมมากขึ้น

นกที่ดีจะต้องรู้จักเลือกกิ่งไม้พำนัก ขุนนางที่ดีย่อมรู้จักเลือกนาย ในใต้หล้านี้คงเป็นเรื่องยากที่จะได้พบคนฉลาดเช่นเขา

“ถูกต้องแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินเหยียนขมวดคิ้วแน่น เขาพลันตกอยู่ในความเงียบทันที

เขาไม่คาดคิดว่าหลิวอวี่หลินจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา

ราชสำนักของอาณาจักรฉินยังไม่มั่นคงอย่างนั้นหรือ? แต่ในสายตาเขา ทั่วทั้งจิ่งโจวมีความสุขดี พระราชกฤษฎีกาที่อาณาจักรฉินออกมาแต่ละฉบับ ก็ไม่มีเหตุให้ต้องสะดุด จะมาพูดว่าราชสำนักของอาณาจักรฉินไม่มั่นคงได้อย่างไรกัน?

เมื่อเห็นความสับสนในสายตาของฉินเหยียน หลิวอวี่หลินอธิบาย

“ราชวงศ์ฉินได้ควบรวมทั้งเก้ามณฑลให้เป็นหนึ่งเดียวกันภายในระยะเวลาอันสั้น ประชาชนในทุกพื้นที่ดูเหมือนว่าตัวเองได้กลับมาบ้าน แต่ในใจพวกเขายังรักและเทิดทูนอาณาจักรของตนเองอยู่ คงจะเป็นเรื่องดีหากอาณาจักรฉินยังคงสามารถปกป้องความมั่นคงและความเจริญรุ่งเรืองเช่นนี้ต่อไปได้ และไม่มีคนภายนอกเข้ามาก่อปัญหา แต่หากเกิดความผิดพลาด เพียงแค่มีคนกระตุ้น อาณาจักรฉินที่เป็นเหมือนภาพวาดเสือจะต้องล่มสลายในทันที”

ฉินเหยียนมีท่าทีจริงจังขึ้นมาเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วแล้วพูดว่า

“ประโยคนี้ไม่เกินไปหน่อยหรือ?”

หลิวอวี่หลินส่ายหน้าและพูดอย่างจริงจังว่า

“เพียงแค่ท่านอ๋องไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้ต่างหากพ่ะย่ะค่ะ หากยกตัวอย่างขึ้นมา เช่น เมืองอู๋เกิดน้ำท่วม ประชาชนในอาณาจักรหลู่และอาณาจักรเยี่ยนต้องเผชิญหน้ากับความตาย และหากมีการยุยงจากคนภายนอก ท่านอ๋องคิดว่าจะเป็นอย่างไร?”