องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 124

ฉินเหยียนสั่งจ้าวจือหย่า

“เตรียมทรายและดิน สั่งให้คนตอกตะปูลงบนไม้กระดานใหญ่ ต้องให้เสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง”

“เจ้าค่ะ”

จ้าวจือหย่าโค้งคำนับ และรีบไปทำตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่พูดอย่างเย็นชา

“ทำเป็นลึกลับซับซ้อน พวกเรามาหารือกันต่อเถอะ กองทัพอาณาจักรทางตะวันตกเฉียงเหนือได้เริ่มตั้งการป้องกันแล้ว หากเราต้องการชัยชนะในสงครามครั้งนี้ เราสามารถขึ้นไปทางด้านนี้ได้ หากพวกเจ้ามีข้อเสนอแนะที่ดีกว่านี้ ได้โปรดบอกเรามา”

บรรดานายพลแสดงความคิดเห็นทีละคน

หลังจากนั้นไม่นาน ทุกคนต่างทะเลาะโต้เถียงกันเสียงดัง

ฉินเหยียนนั่งฟังเสียงทะเลาะของพวกเขาพลางกินอาหารและดื่มเหล้าราวกับเป็นคนนอก

ครึ่งชั่วยามผ่านไป บรรดานายพลที่โต้เถียงกันอยู่นั้นต่างมีสีหน้าแดงก่ำ

“ในความคิดของข้า เราควรผ่านที่นี่!”

“ไม่มีทางที่จะข้ามไปได้เลย นั่นเป็นทางน้ำ ไม่อาจข้ามไปได้!”

“นี่ใช่ทางน้ำเสียที่ไหนกัน เป็นทุ่งหญ้าต่างหาก!”

เส้นทางบนแผนที่ไม่ได้ชัดเจนนัก หลายคนต่างโต้เถียงกันเป็นเวลานาน แต่ก็ไม่อาจสรุปความคิดออกมาได้

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ใบเวลนาพลันมีสีหน้ามืดมน ในสมองของเขาเองก็ยุ่งเหยิง

ในเวลานี้ต้าจ้วงและต้าหย่งถือกระดานไม้ขนาดใหญ่ยาวเกือบสองเมตร กว้างประมาณหนึ่งเมตรเข้ามาในค่ายและรายงานว่า

“รายงานอ๋องเหยียน ทราย ดิน และแผ่นไม้ที่ท่านสั่ง พวกเราเตรียมมาพร้อมแล้วขอรับ ได้โปรดดู”

ฉินเหยียนที่กินอาหารใกล้เสร็จแล้ว วางกระดูกไก่ในมือลง ก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจสอบ

“อืม วางไว้ตรงนี้ก่อน”

องค์ชายใหญ่ฉินชงขมวดคิ้วแล้วถามว่า

“น้องสิบสี่ เจ้านำกระดานไม้ใหญ่ขนาดนี้มาทำอะไรหรือ?”

ฉินเหยียนหัวเราะและพูดว่า

“พี่ใหญ่ พวกพี่ไม่ต้องสนใจข้า เชิญหารือเรื่องต่อได้เลย รอให้ข้าจัดการให้เสร็จเสียก่อน แล้วพวกเสด็จพี่จะทราบเอง”

หลังจากนั้นเขาก็เททรายและดินที่เตรียมไว้บนไม้กระดานขนาดใหญ่แผ่นนั้น พับแขนเสื้อขึ้นแล้วเอื้อมมือไปคว้าดิน

ท่าทางเช่นนี้ทำให้ทุกคนต่างตกใจในทันที จากนั้นพวกเราก็เริ่มหัวเราะเยาะเย้ย

“นี่ องค์ชายสิบสี่กำลังทำอะไรกันแน่ เกรงว่าคงยังไม่โตเสียกระมัง จึงเล่นดินเล่นทราบเหมือนกับเด็กๆ!”

“ฮ่าๆๆ...”

องค์ชายใหญ่ฉินชงรู้สึกละอายแทนน้องสิบสี่ เขาถอนหายใจแล้วพูดว่า

“เข้าร่วมสงครามแล้ว เหตุใดถึงยังทำตัวเป็นเด็กอยู่อีก ช่างน่าโมโหเสียจริง! เอาล่ะ ไม่ต้องไปมองเขา พวกเราหารือกันต่อ!”

ทุกคนต่างโต้เถียงในหัวข้อที่ค้างคาอยู่เมื่อครู่ ยังคงโต้เถียงกันไม่รู้จบ ใบหน้าของพวกเขาทั้งแดงและตื่นตัว

ฉินเหยียนพูดอย่างมั่นใจ

“พี่ใหญ่ไม่ต้องตกใจไป นี่ไม่ใช่ของเล่นหายากอะไรเลย นี่เรียกว่าแผนผังทรายจำลอง ใช้กำลังวางแผนการเดินทัพและจัดวางกำลังในสนามรบ”

จากนั้นฉินเหยียนดึงกระบี่ชื่อเซียวออกมา ชี้ไปที่แผนผังทรายจำลองแล้วพูดว่า

“นี่คือด่านเจียยวี่ของพวกเรา และนี่คือด่านถงกวานของอาณาจักรจ้าว หากกองทัพทั้งสองต้องปะทะกัน เราสามารถ...”

ก่อนที่ฉินเหยียนจะพูดจบกลับถูกองค์ชายเจ็ดฉินอวี่ขัดจังหวะเสียก่อน

“เอาล่ะๆๆ ในเมื่อเจ้าทำแผนผังทรายจำลองขึ้นมาได้ ข้าจะรับของขวัญชิ้นนี้เอาไว้ ถือว่าเจ้ามีส่วนร่วมในการต่อสู้เพื่ออาณาจักรฉิน”

“ตอนนี้ไม่มีธุระอะไรของเจ้าแล้ว อย่ารบกวนการหารือของพวกเราอีกเลย กลับไปในที่ของเจ้าเถอะ!”

ฉินเหยียนส่งเสียงเฮอะอย่างเย็นชา องค์ชายเจ็ดนี่พอขนของเสร็จก็ฆ่าลาเลยจริงๆ เมื่อก่อนก็แสดงละครต่อหน้าข้า ตอนนี้แม้แต่จะเสแสร้งกลับดูเหมือนไม่เสแสร้งเลยแม้แต่น้อย ขอบคุณสักคำก็ไม่มี แต่ทว่าแบบนี้ก็ดีแล้ว เขาโบกมือแล้วพูดว่า

“ในเมื่อพี่เจ็ดชอบ น้องชายเช่นข้าก็ได้บรรลุเป้าหมายแล้ว พวกเรากลับกันเถอะ!”

เขาเดินออกจากค่ายทหาร

องค์ชายใหญ่ฉินชงมองตามหลังขององค์ชายสิบสี่ที่เดินจากไปและพูดออกมาอย่างไม่พอใจว่า

“นี่ ดูพวกเจ้าทั้งสองสิ พวกเราต่างก็เป็นพี่น้องกันจะทำเรื่องให้ยุ่งยากขนาดนี้ไปทำไมกัน”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่พูดอย่างเฉยเมยว่า

“เขาไปไม่ใช่ว่าจะดีกว่าหรือ ขยะอย่างเขา แค่มองข้าก็หงุดหงิดแล้ว อยู่ที่นี่ต่อไปก็มีแต่ทำให้พวกเราเสียเวลา”

เขามองไปยังแผนผังทรายจำลองอย่างระมัดระวังและตระหนักได้ทันทีว่าสิ่งนี้มีประโยชน์มากกว่าแผนที่ของเขาเป็นร้อยเท่า เขาคิดในใจว่าตราบใดที่เขาชนะสงครามครั้งนี้ เขาจะกำจัดเจ้าสิบสี่ให้พ้นทาง และรับความดีความชอบนี้แต่เพียงผู้เดียว