องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 123

ทำตามคำสั่งของฉินเหยียน

ต้าจ้วงได้พาพวกชาวนากลุ่มหนึ่งขึ้นไปบนเขาเพื่อตัดต้นไม้ เนื่องจากต้องปิดกั้นทางน้ำด้วย พวกเขาจึงเลือกต้นไม้ที่หนาเป็นพิเศษ

ต้าซานสั่งให้พวกชาวนาและคนงานวัดขนาดตามที่ต้องการ เพื่อทำเป็นฐานและเริ่มสร้างบ้านและหอคอยตามจุดที่ฉินเหยียนได้วางแผนเอาไว้

ต้าหย่งสั่งใหเทหารชั้นดีตัดไม้ไผ่ หาแร่กำมะถัน เผาเกลือไฟ เผาถ่าน และทำประทัดโดยมีการแบ่งหน้าที่กันอย่างชัดเจน

หลิวเชียนเชียนได้ทำหน้าที่ให้จัดทำบัญชีและบันทึกค่าใช้จ่ายทั้งหมดลงไปในสมุด

จ้าวจือหย่าจัดการทุกอย่างอย่างครบถ้วน ทุกคนต่างง่วนกับการทำงานอย่างเป็นระเบียบ

ในเวลานี้ ทหารคนหนึ่งขึ้นมาจากด้านล่างเพื่อรายงานว่าองค์ชายใหญ่ องค์ชายเจ็ดและบรรดานายพลได้จัดงานเลี้ยงในเมือง เชิญองค์ชายสิบสี่ให้เข้าไปหารือเรื่องการทำสงครามกับอาณาจักรจ้าว

จ้าวจือหย่าแจ้งฉินเหยียนในทันที

เมื่อไปถึงขอบน้ำตก พลันได้ยินเสียงพูดอย่างสนุกสนาน

“องค์ชาย มาจับบ่าวสิเจ้าคะ!”

“ถ้าองค์ชายจับบ่าวได้ บ่าวจะไม่ตีก้นท่านเจ้าค่ะ”

“มาสิเจ้าคะ เข้ามาเจ้าค่ะองค์ชาย”

จ้างจือหย่ามองไปทางน้ำตก เห็นฉินเหยียนกระโดดลงไปในน้ำ ไล่ตามหญิงสาว น้ำกระเด็นเซ็นสาดไม่หยุด

เมื่อเห็นภาพนี้ จ้าวจือหย่าเลือดขึ้นหน้าทันที องค์ชายสิบสี่เป็นคนที่คาดเดาอะไรไม่ได้เลย!

นางเอามือจับไปที่หน้าอก พยายามระงับความโกรธในใจ ชางเถอะ ตอนนี้เรื่องงานสำคัญกว่าจึงตะโกนไปที่ฝั่ง

“องค์ชาย!”

ฉินเหยียนเมื่อได้ยินเสียงเรียกจึงหันไปตามเสียง เห็นจ้าวจือหย่ายืนอยู่บนฝั่ง เขารีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว

“งานเสร็จแล้วหรือแม่คนงาม รีบมาเล่นน้ำกับข้าสิ!”

เมื่อประโยคนี้ดังออกไป สีหน้าจ้าวจือหย่ายิ่งไม่พอใจมากขึ้น พูดอย่างเร่งเร้าว่า

“องค์ชาย โปรดเสด็จขึ้นมาเถิด องค์ชายใหญ่และองค์ชายเจ็ดกำลังจัดงานเลี้ยงที่ด่านเจียยวี่ แจ้งว่าทรงอยากหารือเรื่องการทำสงครามกับอาณาจักจ้าว”

ฉินเหยียนเช็ดน้ำบนใบหน้าออกและพูดย่างตรงไปตรงมาว่า

“เฮ้อ กำลังสนุกอยู่แท้ๆ ทำให้ข้าหมดอามรมณ์เสียจริง ช่างเถอะ นำเสื้อมาให้ข้า!”

“เจ้าค่ะ!

หลังจากที่บรรดาหญิงงามช่วยฉินเหยียนเช็ดเนื้อเช็ดตัวแล้ว ได้นำเสื้อผ้าใหม่มาเปลี่ยนให้ฉินเหยียนและช่วยแต่งตัว

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ฉินเหยียนก็พาจ้าวจือหย่า หลิวเชียนเชียน และคนสนิทไปยังค่ายทหารในด่านเจียยวี่

...

ในค่ายทหาร

แม้ว่าจะเป็นงานเลี้ยง แต่สองอาณาจักรกำลังเข้าสู่สงคราม ดังนั้น อหารจึงมิได้เยอะมาก ท้ายที่สุดแล้วยังไม่มีใครรู้ว่าสงครามในครั้งนี้จะยืดเยื้อนานเพียงใด ต้องเก็บเสบียงอาหารเผื่อเอาไว้บ้าง

องค์ชายใหญ่ฉินชง องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ และบรรดานายพลกินแป้งข้าวเป็นอาหารหลักของงานเลี้ยงคืนนี้

ฉินเหยีนเดินเข้าไปในค่าย เห็นทุกคนกำลังกินแป้งข้าว ถามออกไปด้วยความสับสน

บรรดานายพลที่หิวโหยนั้นต่างหันหน้าหนีจากฉินเหยียน แต่ไก่ย่างและเหล้าที่ส่งกลิ่นหอมนนั้นดูเหมือนจะลอยฟุ้งในอากาศ ตรงเข้าไปยังจมูกของพวกเขา ทำให้พวกเขากลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

มีเพียงองค์ชายเจ็ดฉินอวี่เท่านั้นที่พูดเยาะเย้ยว่า

“เฮอะ กินอย่างอร่อยได้น่าเกลียดเสียจริง เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนอยู่ที่นี่แล้ว เรามาเริ่มประชุมกันเสียดีกว่า”

เขาชี้ไปที่แผนที่ที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วพูดว่า

“นี่คือตำแหน่งของพวกเรา และนั่นคือตำแหน่งของอาณาจักรจ้าว ปัจจุบันทิศตะวันตกเฉียงเหนือคือ...”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่ที่พูดไปได้แค่ครึ่งทางถูกฉินเหยียนขัดจังหวะ

“เจ้าถือว่าของเล่นเด็กนี้คือแผนที่หรือ เจ้ามองออกหรือว่าอะไรเป็นอะไร?”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ใช้ขาไก่ที่กัดไปแล้วครึ่งหนึ่งชี้แทนมือ

“นี่คือขอบเขตตรงไหนกัน? รูปวาดนี้คือน้ำหรือภูเขากันแน่? ของเล่นนี้ไร้ประโยชน์เสียจริง ดูไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา”

องค์ชายเจ็ดฉินอวี่โกรธมากที่เขาถูกขัดจังหวะ และยิ่งโกรธมากขึ้นเมื่อเขาได้ยินฉินเหยียนล้อเลียนแผนที่ที่เขาทุ่มเททำขึ้นมาอย่างหนัก

“เจ้าหุบปากไปเถอะ พวกเราหารือกันอยู่เจ้าจะไปรู้อะไร วันๆ รู้แค่กิน ดื่ม สนุกไปวันๆ ก็เท่านั้น แผนที่ทหารแบบนี้เจ้ามองไม่ออกหรอกกระมัง!”

“กินข้าวไปเงียบๆ ถ้าเจ้าไม่พูดอะไรก็ไม่มีใครว่าเจ้าหรอก!”

ฉินเหยียนเยาะเย้ยและพูดว่า

“พี่เจ็ด พูดตามตรงข้าไม่สนใจแผนที่เด็กเล่นของพี่เลย ให้ข้าดูแบบไม่เสียเงิน ข้าไม่เสียเวลาดูหรอก ท่านพี่รอก่อนเถิดว่าน้องชายอย่างข้าจะให้ท่านพี่ได้เห็นว่าของดีเป็นอย่างไร”