องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 122

เนินเขาที่ฉินเหยียนเจอนั้นอยู่ด้านข้างของด่านเจียยวี่ อยู่บนลักษณะภูมิประเทศที่สูงที่สุด

เมื่อยืนอยู่บนยอดเขานี้ ไม่เพียงแต่มองเห็นทหารในรัฐฉินในด่านเจียยวี่เท่านั้น แจ่ยังสามารถมองเห็นจุดตรวจของอาณาจักรจ้าวที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลอีกด้วย

อาจกล่าวได้ว่าเป็นสถานที่ดีที่สุดในการจับตามองฝ่ายศัตรูและจัดวางกำลังคน สามารถมองเห็นมุมมองสถานการณ์ทั้งสองฝ่ายอย่างชัดเจนได้

ฉวยโอกาสที่พวกชาวนา คนงานและทหารกำลังยุ่งอยู่กับการทำงานนั้น ฉินเหยียนพาจ้าวจือหย่า ต้าจ้วง และคนอื่นไปยังยอดเขาเพื่อสังเกตลักษณะภูมิประเทศ

บนยอดเขามีน้ำตกไหลลงมาไปจนถึงอาณาเขตของอาณาจักรจ้าว

ไส้ศึกหญิงที่ตามฉินเหยียนนั้นก็ชอบมากเช่นกัน พวกนางเหนื่อยมากตลอดการเดินทางนี้ อีกทั้งเนื้อตัวยังเหม็นมาก น้ำตกที่ตรงนี้ใสมาก เหมาะแก่การล้างเนื้อล้างตัว จึงก้าวไปข้างหน้าขอร้องว่า

“องค์ชาย ให้พวกบ่าวอาบน้ำที่นี่ได้หรือไม่เจ้าคะ?”

ฉินเหยียนมองไปยังที่ตั้งของน้ำตก พยักหน้าและพูดว่า

“อาบเถอะ น้ำตกใหญ่ขนาดนี้อาบน้ำให้สบายตัวเสีย”

หลังจากได้ยินคำอนุญาตแล้ว บรรดาไส้ศึกหญิงไม่รอช้า ต่างกระโดดลงไปในน้ำตกทีละคน

ฉินเหยียนมองไปที่น้ำตกที่ไหลไปทางอาณาจักจ้าว จับคางคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นสั่งจ้าวจือหย่าที่อยู่ด้านข้างว่า

“ข้ามีบางอย่างให้เจ้าทำ ทุกอย่างที่ข้าพูดมาเจ้าต้องทำให้ขึ้นใจ”

จ้าวจือหย่าพยักหน้าอย่างจริงจัง

“เจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนพูดต่อ

“สั่งให้ทหารชั้นดีตัดต้นไม้มาให้ได้มากที่สุด และต้องทำอย่างรวดเร็ว นำต้นไม้ทั้งหมดนั้นมาปิดกั้นทางน้ำไหลของน้ำตก จำไว้ให้ดี นี่คืออย่างแรก”

จ้าวจือหย่าไม่ได้ถามอะไรมา พยักหน้าตกลง

“เจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนพูดต่อ

“อย่างที่สอง สร้างบ้านขึ้นหนึ่งหลังบนภูเขาลูกนี้ นอกจากห้องที่ให้ข้าได้นอนพักผ่อนอย่างสบายแล้ว ต้องสร้างหอคอยขึ้นอีกหลังหนึ่ง”

“ตำแหน่งและความสูงของหอคอยต้องให้ข้ายืนบนยอดหอและมองเห็นจุดตรวจระหว่างสองอาณาจักรได้อย่างชัดเจน สามารถมองเห็นสถานการณ์ของสงครามระหว่างสองกองทัพได้อย่างชัดเจนด้วย”

เมื่อจ้าวจือหย่าได้ยินคำอธิบายที่ไม่สมเหตุสมผลของฉินเหยียน สีหน้าของนางพลันไม่พอใจในทันที

“ท่านต้องหลอกข้าอยู่เป็นแน่ ข้ารู้จักท่านดี อะไรคือเหตุและผล การที่มองดูสาวๆ เหล่านั้นตัวเปียกปอน ล้วนแต่เป็นรูปลักษณ์ภายนนอกเท่านั้น”

“ท่านเป็นองค์ชาย ท่านอยากมองหญิงงามแบบใด นั่นก็ขึ้นอยู่กับคำพูดของท่าน เหตุใดถึงต้องพยายามปิดกั้นทางน้ำตกด้วย?”

ฉินเหยียนไม่ได้อ้างอะไรอีก เขายิ้มและพูดว่า

“เมื่อถึงเวลาเจ้าจะรู้เอง”

จ้าวจือหย่าเองก็รู้ว่าสิ่งใดควรสิ่งใดไม่ควร นางจึงไม่ถามอะไรออกไปอีก

“ในเมื่อองค์ชายไม่อยากพูด เช่นนั้นข้าจะไม่ถามท่านแล้ว ไปทำงานดีกว่า”

ทันทีที่จ้าวจือหย่าเดินจากไป ฉินเหยียนเอนกายลงบนก้อนหินใหญ่ มองไปที่ริมน้ำตกที่บรรดาหญิงสาวเหล่านั้นกำลังถอดเสื้อออก ไม่อาจซ่อนรอยยิ้มบนใบหน้าเขาได้

จากนั้นก็มองไปทางน้ำตก เห็นบรรดาหญิงสาวถอดตู้โตวลงเล่นน้ำ เขายิ้มกว้างเกือบจนถึงหู พึมพำว่า

“ใต้หล้านี้ช่างงดงามยิ่งนัก ทำให้วีรบุรุษจำนวนนับไม่ถ้วนต้องยอมก้มหัวให้ ไอหย่า ข้าจะดูแลเอวของข้าเอาไว้ให้ดี!”