องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1248

เขามองท้องฟ้าแล้วออกคำสั่งว่า “รีบซื้อของซะ หากเรียบร้อยแล้วเราจะรีบออกเดินทางต่อโดยเร็วที่สุด จะได้ไปถึงเมืองหัวถิงเร็วที่สุด”

“ขอรับ” เหล่าผู้ติดตามและองครักษ์ต่างก็พูดขึ้นอย่างเคารพ

ไม่นานขบวนรถก็ออกเดินทางไปยังเมืองหัวถิงต่อ แม้ว่าจะมีอุปสรรคบ้างในระหว่างทาง แต่ก็ไม่ได้ทำให้หลิวอวี่หลินรู้สึกไม่สะดวก อย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร

และทันใดนั้นเองจู่ๆผู้ติดตามคนหนึ่งก็พูดออกมาอย่างตกตะลึงว่า

“คุณชาย รีบออกมาดูสิขอรับ”

หลิวอวี่หลินขมวดคิ้วแล้วเปิดผ้าม่านหน้าต่างออก เขาถามขึ้นว่า

“เกิดอะไรขึ้น?”

และพบว่าเมืองที่อยู่ติดกับชายฝั่งไม่ไกลนั้นกำลังมีควันลอยขึ้นมา ราวกับว่าถูกโจรปล้นยังไงอย่างงั้น ควันดำลอยขึ้นมาทับถมเมืองเล็กๆที่ชายฝั่ง

หลิวอวี่หลินขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หยุดขบวนรถ! ส่งคนไปตรวจสอบเดี๋ยวนี้”

“ขอรับ!”

ผู้ติดตามคนนั้นรีบไปออกคำสั่งทันที

ไม่นานก็มีผู้ติดตามคนหนึ่งวิ่งมาอย่างร้อนใจ เขาหอบและพูดว่า

“คุณ......คุณชายขอรับ เรามาช้าเกินไป เมืองนั้นดูเหมือนว่าจะถูกโจรปล้น คาดว่าเหล่าชาวเมืองได้หนีเอาชีวิตรอดกันไปหมดแล้วขอรับ”

หลิวอวี่หลินสีหน้าเคร่งขรึมทันที เขาถามขึ้นว่า “เหตุใดในเขตอาณาจักรฉินจึงมีโจรที่เหิมเกริมเช่นนี้ได้?”

ผู้ติดตามคนนั้นเองก็งุนงงไปหมด

หลิวอวี่หลินเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เตรียมจะพาทุกคนเข้าไปดูสถานการณ์

เมื่อเข้าไปในเมืองแล้วหลิวอวี่หลินก็ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม เพราะในเมืองนี้ไม้เพียงแต่จะถูกทำลายอย่างหนัก อีกทั้งทุกที่ต่างก็มีไฟไหม้อยู่ เห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือของโจรป่า

“ให้ตายเถิด ว่ากันว่าคนเยี่ยนเป่ยอย่างเราป่าเถื่อน แต่ต่อให้คนเยี่ยนเป่ยจะยากจนเพียงใด เจ้าพวกโจรป่าก็ไม่ควรที่จะวางเพลิงบ้านหลังจากที่ปล้นชิงไปแล้วสิ”

ผู้ติดตามมองภาพอนาถแล้วอดไม่ได้ที่จะด่าขึ้น

หลิวอวี่หลินเองก็เดือดดาลอย่างมาก สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจที่สุดก็คือ คิดไม่ถึงว่าเมื่อมาถึงที่นี่แล้วจะได้พบกับโจรป่าที่เหิมเกริมเช่นนี้

จากที่เขารู้มา อาณาจักรฉินไม่เพียงแต่จะร่ำรวย อีกทั้งกองกำลังทหารยังกล้าหาญอย่างมาก แล้วจะยังมีโจรป่าที่เหิมเกริมเช่นนี้ได้อย่างไร พวกโจรป่าอยากรนหาที่ตายนักรึ หรือว่าอาณาจักรฉินไม่ได้ใส่ใจศาบาว่าการของอาณาจักรอู๋เลย?

หลิวอวี่หลินกำลังครุ่นคิด จู่ๆก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกดังขึ้นจากด้านข้าง เขาเงยหน้ามองไปแล้วก็พบกับทหารที่สวมชุดของราชการเอาไว้ กำลังมาทางนี้พร้อมกับคนที่ดูท่าทางคล้ายว่าจะเป็นผู้พิพากษาท้องถิ่น

“คุณชาย......เราจะออกจากที่นี่ก่อนรึไม่ขอรับ?” ผู้ติดตามถามขึ้นเบาๆ

หลิวอวี่หลินส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ดูสถานการณ์แล้วค่อยตัดสินใจ”

“ย่อมได้ แต่ว่าจะพูดคุยที่นี่ไม่ได้ ไปที่อื่นเถิด”

“เชิญขอรับ”

หลิวอวี่หลินพูดขึ้นอย่างมีมารยาท และได้ตามผู้พิพากษาท้องถิ่นมายังที่กว้างขวางที่หนึ่ง เมื่อยืนอยู่ที่นี่ก็จะมองเห็นเมืองเล็กๆที่ถูกวางเพลิงอย่างชัดเจน

ผู้พิพากษาท้องถิ่นมองไปแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้ง

หลิวอวี่หลินเห็นดังนั้นจึงถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่ามันเกิดอะไรขึ้นงั้นรึ?”

“จะเกิดอะไรขึ้นได้เล่า ก็ถูกพวกโจรปล้นไงเล่า”

หลิวอวี่หลินขมวดคิ้วแล้วถามต่อว่า “โจรป่าที่นี่เหิมเกริมเพียงนั้นเชียวรึ?”

“โจรป่ารึ?” ผู้พิพากษาท้องถิ่นมองหลิวอวี่หลินปราดหนึ่ง เมื่อมองอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ถามขึ้นว่า

“เจ้ามาจากที่อื่นสินะ?”

“หือ?” หลิวอวี่หลินอึ้งไปเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าพูดว่า “เป็นเช่นนั้น ข้ามาจากเยี่ยนเป่ย”

“มิน่าล่ะ”

ผู้พิพากษาท้องถิ่นพยักหน้าแล้วพูดต่อว่า “โจรที่นี่ไม่ใช่โจรป่าหรอกนะ หากเป็นโจรป่าก็รับมือได้ง่ายแล้ว”