องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1263

“เจ้าพูดจาไร้สาระอะไรกัน” ทั่วป๋าเยี่ยนสะบัดแขนด้วยความโกรธ

“อาณาจักรฉินจะไปเอาความกล้าเช่นนี้มาจากที่ใด? อาณาจักรต้าเยว่จื้อเป็นรัฐบรรณาการของชาวตาดอย่างเรา พวกเขากล้าทำเช่นนี้ไม่กลัวว่าชาวตาดจะบุกไปทางใต้หรือไร?”

นายทหารพูดอย่างขมขื่น

“ท่านใต้เท้า แต่เรื่องนี้มีความเป็นไปได้จริงๆ นะพ่ะย่ะค่ะ อีกอย่างตอนนี้ในอาณาจักรต้าเยว่จื้อ มีคนเหลืออยู่อีกไม่มากแล้ว อาณาจักรฉินสามารถล้อมโจมตี...”

“นี่...”

ทันทีที่ประโยคเหล่านี้หลุดออกไป ทุกคนพลันตกอยู่ในความเงียบ

หากอาณาจักรต้าเยว่จื้อถูกทำลายลงจริงๆ พวกเขาจะทำอย่างไรล่ะ?

พวกเขาไม่มีทางถอยได้เลย พวกเขาจะต้องตายที่นี่หรือ?

“เป็นไปไม่ได้!”

ทั่วป๋าเยี่ยนส่ายหัวและพูดว่า “ท่านข่านของพวกเราชาวตาด ไม่มีทางนั่งรอดูให้พวกอาณาจักรฉินทำเช่นนี้แน่นอน!”

นายทหารทุกคนตกอยู่ในความเงียบ แต่ปัญหาในตอนนี้ก็คือเหตุการณ์ประหลาดนี้กลับเกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา

หรือว่าข่าวที่ได้รับจะเป็นข่าวปลอม?

“ท่านใต้เท้า...”

“เอาล่ะ! หยุดโวยวายได้แล้ว!”

ทั่วป๋าเยี่ยนโบกมือปัดแล้วพูดเสียงเย็นว่า

“ส่งหน่วยสอดแนมออกไปตรวจสอบเรื่องนี้ทันที! หากเรื่องนี้เป็นเรื่องโกหก ใครก็ตามที่เผยแพร่ข่าวลือผิดๆ เช่นนี้ ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมด!”

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความหดหู่

...

เมื่อเวลาผ่านไป และอีกด้านหนึ่ง เซี่ยชิงได้รับข่าวจากหน่วยสอดแนมในเมือง

“ท่านแม่ทัพ หน่วยสอดแนมที่ฝั่งศัตรูส่งมาตอนนี้อยู่ภายใต้การควบคุมของเราทั้งหมดแล้ว จะให้จับพวกมันทั้งหมดเลยไหมขอรับ?”

นายทหารคนหนึ่งถามขึ้นมา

“ไม่ต้อง!”

เซี่ยชิงส่ายหัวเล็กน้อยแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าพวกมันอยากจะออกไปหาข่าวก็ปล่อยพวกมันไป เพราะสุดท้ายแล้วหากพวกมันได้รับข่าวร้าย ฝ่ายมันก็จะตกอยู่ในความสับสนวุ่นวายกันเอง”

“ขอรับ!”

นายทหารพยักหน้าและทำตามทันที

...

คืนหนึ่งผ่านไป ในเช้าวันรุ่งขึ้น กองทัพต้าเยว่จื้อยังคงพยายามเจาะเข้ามา ทำให้พวกเขาเปิดฉากโจมตีอาณาจักรฉินหลายครั้ง แต่พวกเขาก็ถูกตีถอยกลับมาทุกครั้ง

แม้ว่าทั่วป๋าเยี่ยนจะรู้สึกหงุดหงิด แต่เขาก็ต้องยอมรับว่าอาณาจักรฉินนั้นแข็งแกร่งจริงๆ โดยเฉพาะด้านการทหารที่ยากจะสั่นคลอน

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อนั้นอ่อนแอเกินไป มีกองกำลังมากกว่าฝ่ายศัตรูหลายเท่าแต่กลับบุกเข้าไปไม่ได้เลย

“พวกเจ้ามันพวกขี้แพ้ ไอ้ขี้แพ้!”

ทั่วป๋าเยี่ยนโกรธมากจนแทบจะกระอักเลือดออกมา

กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อได้แต่ก้มหน้า ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

“ช่างเถอะ!”

ท้ายที่สุดทั่วป๋าเยี่ยนล้มเลิกแผนทั้งหมด และตัดสินใจรอกำลังเสริมมาถึง

เพราะตอนนี้เขาโค่นอาณาจักรพัลแฮได้แล้ว และพวกชาวตาดต้องส่งกำลังเสริมเข้ามาอย่างแน่นอน

การล่มสลายของอาณาจักรต้าเยว่จื้อถือเป็นหายนะสำหรับเขา

เพราะนี้จะเป็นการตัดขาดการเชื่อมต่อของเขาและโลกภายนอกทันที

“ท่านใต้เท้า ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ในขณะนี้ นายทหารหลายคนพลันตื่นตระหนกเล็กน้อยและมองไปที่ทั่วป๋าเยี่ยน

ทั่วป๋าเยี่ยนหายใจเข้าลึกๆ หลายครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์ตัวเอง และคิดเกี่ยวกับมาตรตอบโต้อย่างรอบคอบ

ทันใดนั้น ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหันหน้ามาถามว่า

“ข้าจำได้ว่าอาณาจักรฉินเฝ้าระวังแต่ประตูทางฝั่งเหนือเท่านั้น แต่ประตูฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ไม่มีใครคอยเฝ้าใช่หรือไม่?”

ทันทีที่ประโยคนี้ถูกถามออกมา นายทหารก็พยักหน้าทันที

“เป็นเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

“แต่ทางประตูเมืองฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ ทันทีที่ออกจากเมืองก็จะถึงอาณาเขตด้านในของอาณาจักรฉิน”

“ใช่ พวกเราไม่ต้องวิ่งเข้าเมืองอาณาจักรฉินใช่ไหม?”

“ใช่ เพราะถ้าทำเช่นนั้นถือเป็นการรนหาที่ตายมิใช่หรือ?”

นายทหารคุยกัน เห็นได้ชัดว่าไม่มีใครเห็นด้วยกับความคิดของทั่วป๋าเยี่ยน

“ฮิฮิ...”

เมื่อได้ยินการอภิปรายของนายทหาร ทั่วป๋าเยี่ยนยิ้มเยาะ

“ไอ้พวกโง่! ไร้หัวคิด!”

“กองทัพกว่าหกหมื่นคนจากอาณาจักรฉินกล้าบุกเข้ามาในดินแดนชาวตาดของพวกเรา เช่นนั้นให้พวกเราชาวตาดบุกกลับ เหตุใดพวกเราถึงทำเช่นนั้นไม่ได้”