องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1262

ทั่วป๋าเยี่ยนโบกมือแล้วพูดว่า

“มีความสุขกับเสร็จแล้วอย่าลืมจัดการทุกอย่างให้หมด กองทัพของเราจะพักที่นี่หนึ่งคืน จากนั้นจะเดินทางกลับ”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ทหารทุกคนตอบรับอย่างเคารพ

...

รุ่งสาง กองทัพอาณาจักรฉินมาถึงตำแหน่งที่กำหนดแล้ว อาณาจักรพัลแฮดูแย่มากเมื่อมองจากระยะไกล

เพียงแวบเดียวเซี่ยชิงถึงกับส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา

“ช้าไปแค่ก้าวเดียว อาณาจักรพัลแฮถูกยึดแล้ว”

ตึง...

หวงหลิงเอ๋อร์ทรุดลงกับพื้น ร้องไห้สะอื้นและตะโกนออกมาว่า

“เสด็จพ่อ!”

จางจวิ้นโอบตัวนางเอาไว้

ในที่สุดหวงหลิงเอ๋อร์สูดลมหายใจเข้า คุกเข่าลงต่อหน้าเซี่ยชิงและขอร้องทั้งน้ำตาว่า

“ท่านแม่ทัพแห่งอาณาจักรฉินได้โปรดช่วยอาณาจักรเล็กๆ ของหม่อมฉันด้วย เสด็จพ่อข้ายังอยู่ด้านใน”

เซี่ยชิงถอนหายใจเบาๆ นางมีกองกำลังแค่สองหมื่นนาย หากอาณาจักรพัลแฮยังไม่ถูกทำลาย คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่หากเข้าไปคอยช่วยและคอยป้องกันเมือง แต่ให้นางบุกเข้าไปโจมตีในเมืองนั้นเป็นเรื่องยากมาก

แม้ว่าอาณาจักรต้าเยว่จื้อจะสูญเสียคนไปมาก แต่คาดว่าในตอนนี้ยังมีคนเหลืออยู่ประมาณห้าถึงหกหมื่นคน นางจะโจมตีอีกฝ่ายได้อย่างไร

แต่โชคดีที่ก่อนออกเดินทาง ยังมีคำสั่งแผนที่สอง

เซี่ยชิงสั่งทันที

“วันนี้ตอนบ่าย เรียกกองทัพทั้งหมดล้อมอาณาจักรพัลแฮไว้ พวกเขาเข้าไปด้านในไม่ได้ เช่นนั้นห้ามปล่อยให้พวกมันหนีออกมาได้เด็ดขาด!”

ขอเพียงแค่พวกนางยื้อเวลาได้สักพัก หากทุกอย่างเป็นไปตามแผน หยางจิ่นซิ่วจะแอบใช้ประโยชน์ในตอนที่อาณาจักรต้าเยว่จื้อไม่มีใครยึดครองดินแดนทั้งหมด จากนั้นค่อยมาล้อมอาณาจักรพัลแฮอีกครั้ง

ในเวลาเดียวกัน กองกำลังทั้งหมดสองแสนนายจากพื้นที่ต่างๆ จะเดินทางมาที่นี่เพื่อล้อมพวกเขาด้วย

เมื่อถึงเวลานั้น ทหารหกหมื่นคนนี้จะเป็นกองทัพเดียวกัน สามารถล้มอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย!

เซี่ยชิงออกคำสั่ง พวกทหารก็รีบไปทำตามคำสั่งทันที

ในช่วงบ่าย ประตูเมืองทางเหนือของอาณาจักรพัลแฮถูกกองทัพอาณาจักรฉินปิดล้อมเอาไว้แล้ว

...

บนกำแพง ดูเหมือนว่าทหารของอาณาจักรต้าเยว่จื้อค้นพบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อพวกเขาเห็นทหารอาณาจักรฉินปิดล้อมอย่างแน่นหนาด้านนอก พวกเขาตกใจจึงรีบไปรายงานทั่วป๋าเยี่ยน

“อะไรนะ? พวกอาณาจักรฉินบังอาจมาก มีกองทัพทหารแค่สองหมื่นคนแต่กลับกล้ามาปิดล้อมพวกเราอย่างนั้นหรือ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนประหลาดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้ จากนั้นหัวเราะเยาะออกมา

“พวกชาวอาณาจักรฉินเหล่านี้ช่างโง่เขลาเหลือเกิน คิดว่ากองทัพแค่สองหมื่นคนจะหยุดพวกเราได้อย่างนั้นหรือ ฝันเฟื่องเกินไปแล้ว!”

ทหารภาคสนามเองก็คิดเช่นนั้น พวกเขาต่างพากันหัวเราะเยาะเย้ย

“นั่นสิ พวกอาณาจักรฉินต้องเสียสติไปแล้วแน่ๆ!”

“ถูกต้อง พวกมันคิดว่าตนจะอยู่รอด ไม่มีวันตายอย่างนั้นหรือ?”

“พอแล้ว ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ครั้งแรกโจมตีไม่ได้ เช่นนั้นก็ลองครั้งที่สองสามสี่ หากยังสู้ไม่ได้อีก พวกเจ้าต้องจัดหน่วยกล้าตาย และไปเป็นหัวหน้าหน่วยเสีย!”

เห็นได้ชัดว่าทั่วป๋าเยี่ยนไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น พูดขัดอีกฝ่ายและโบกมือปัดอย่างไม่พอใจ

นายทหารหลายคนก้มหน้าลงทันที

“พวกขยะ! พวกเจ้ามันขยะดีๆ นี่เอง!”

ทั่วป๋าเยี่ยนกระแทกถ้วยชาลงบนโต๊ะด้วยความโกรธ

ในขณะนี้ ผู้ส่งสารเข้ามาส่งจดหมายลับด้วยความตื่นตระหนก และส่งมอบให้ทั่วป๋าเยี่ยนด้วยตัวอันสั่นเทา

ทั่วป๋าเยี่ยนรับจดหมายลับด้วยความสับสน เปิดอ่าน จากนั้นลุกขึ้นยืนและตะโกนด้วยความโกรธทันที

“จดหมายฉบับนี้มาจากที่ใด? เจ้ากล้าดีอย่างไรมาทำให้กองทัพข้าเสียกำลังใจ?!”

“ท่านใต้เท้า...”

ผู้ส่งสารตัวสั่นด้วยความกลัวและรีบอธิบาย

“เรื่องนี้เป็นเรื่อง... จริงพ่ะย่ะค่ะ ตามรายงานทั้งหมด ทหารที่พ่ายแพ้และล้มตายส่วนใหญ่เป็นทหารของอาณาจักรต้าเยว่จื้อ ตอนนี้ถูกฝั่งอาณาจักรฉินโจมตีแล้ว...”

“บ้าจริง เจ้ายังจะกล้าพูดไร้สาระกับข้าอีก ข้าจะสับเจ้าให้เป็นชิ้นๆ!”

ทั่วป๋าเยี่ยนโกรธมาก เขายกดาบและเดินไปหาผู้ส่งสาร แต่นายทหารกลับหยุดไว้

นายทหารมองไปที่ทั่วป๋าเยี่ยนและพูดด้วยความหวาดกลัว กลืนน้ำลายก่อนจะพูดว่า

“ท่านใต้เท้า ที่เขาพูดเป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ...”