องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1261

พระราชวัง อาณาจักรพัลแฮ

หลังจากที่ผ่านการต่อสู้มาทั้งคืน ในที่สุดสงครามก็สิ้นสุดลง

มีไม่เพียงไม่กี่แห่งเท่านั้นที่ยังคงมีการต่อสู้บ้างประปราย

คนเถื่อนจากอาณาจักรต้าเยว่จื้อได้บุกเข้ามาในพระราชวังและเริ่มสร้างความวุ่นวายและใช้กำลังอย่างป่าเถื่อน

ในพระราชวังมีบรรดาผู้หญิงที่ยังไม่ได้หนีออกไป มีทั้งองค์หญิงและพระสนม

อีกทั้งคนเถื่อนกลุ่มนี้ยังคุ้นเคยกับใช้ชีวิตในทุ่งหญ้า ไม่เคยเห็นหญิงสาวที่หน้าตาสะสวย ผิวเนียนละเอียดเช่นนี้มาก่อน พวกเขารีบคว้าตัวพวกนางเหมือนหมาป่าที่หิวกระหายทันที

“อ๊ะ!”

“ช่วยด้วย!”

“ช่วยข้าด้วย!”

สักพักมีเสียงร้องให้ช่วยดังขึ้นมาเรื่อยๆ

อีกด้านหนึ่งของพระราชวัง มีตำหนักด้านในอีกที่หนึ่งที่งดงาม

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮถูกทั่วป๋าเยี่ยนใช้เท้าเหยียบตัวไว้กับพื้น ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้เลย

ทั่วป๋าเยี่ยนรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุข เขามองไปที่ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮแล้วหัวเราะเสียงดัง

“ตาแก่ เจ้ายังจำในสิ่งที่ข้าพูดในตอนนั้นได้หรือไม่? ข้าบอกเจ้าว่าข้าจะกลับมาในอีกสองวัน และเมื่อถึงตอนนั้นข้าจะทำลายทุกคนที่อยู่ในอาณาจักรพัลแฮ เจ้าทำได้หรือไม่? หือ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนพลันมีสายตาดุร้ายและน่ากลัวมากขึ้น ดวงตาเขาแดงก่ำ

สีหน้าของเขาในเวลานี้แตกต่างจากเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิงราวกับเป็นคนละคน

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮไม่พูดอะไร แต่เขากลับจ้องไปที่ทั่วป๋าเยี่ยน หวังเพียงว่าจะกัดอีกฝ่ายให้ตาย

ทั่วป๋าเยี่ยนหัวเราะเสียงดังและพูดว่า

“ตาแก่ เจ้ารู้สึกไม่พอใจมากขนาดนี้เลยหรือ? เจ้าอยากจะด่าข้าใช่หรือไม่? เจ้าด่าข้าได้ ถ้ามันทำให้เจ้ามีความสุข แต่ความจริงแล้วเจ้าไม่มีทางเลือกอื่นต่างหาก”

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮได้แต่นิ่งเงียบ แต่ความโกรธในสายตาเขาค่อยๆ แผดเผาราวกับเปลวไฟ

“เหอะ ทำไมไม่พูดล่ะ? เจ้าคิดว่าตัวเจ้าสูงส่งนักหรือ? คิดว่าใจกว้างมากนักหรือ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนยิ้มอย่างเย็นชา จากนั้นโบกมือสั่งว่า

“ข้าได้ยินมาว่าในตำหนักนี้มีผู้หญิงอยู่มาก จับพวกมันมาให้หมด”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อทหารรอบๆ ทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินเช่นนั้น พวกเขาก็รับคำสั่งและออกไปทันที

เมื่อฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮเห็นเช่นนั้น เขาพลันมีสีหน้าวิตกกังวลในทันที

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้น จ้องไปที่ทั่วป๋าเยี่ยนอย่างดุเดือดและตะโกนว่า

“เจ้าคิดจะทำอะไร? เจ้ามีเรื่องอะไรกันแน่ เจ้าก็มาหาข้าสิ เรื่องพวกนี้ไม่เกี่ยวกับพวกนาง!”

ฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮตะโกนออกมาด้วยความโกรธ พยายามขัดขืนดิ้นให้หลุดออกจากการควบคุมของทั่วป๋าเยี่ยน แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน ก็ไม่เกิดประโยชน์เลย

เสียงร้องดังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด องค์หญิงที่สง่างามตอนนี้ได้กลายเป็นเครื่องมือของพวกทหารอาณาจักรต้าเยว่จื้อไปแล้ว พวกเขาใช้พวกนางเป็นที่ระบายความโกรธ

เสียงร่ำไห้อันเจ็บปวดดังอย่างไม่มีจุดสิ้นสุด หากถูกพวกชาวทุ่งหญ้าโจมตี จุดจบมักจะแย่ยิ่งกว่าตอนนี้

เว้นแต่ว่าจะมีวีรบุรุษเพียงไม่กี่คนที่ต้องการปกป้องโลก เขาจะไม่มีทางให้ลูกน้องทำเช่นนี้

ในตำหนัก มีองค์หญิงที่ไม่อาจยอมรับความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้ ในที่สุดนางจึงเลือกกัดลิ้นตาย...

ดวงตาของฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮเบิกกว้าง เลือดไหลรินออกจากดวงตาเขา ทุกอย่างที่เขาเห็นกลับกลายเป็นสีแดงเลือด แต่เขายังคงเพ่งความสนใจไปที่ทั่วป๋าเยี่ยน

“ข้าจะเป็นวิญญาณที่ตามติดตระกูลทั่วป๋าของเจ้า ตระกูลทั่วป๋าของเจ้าจะไม่ตายดีแน่! พวกเจ้าจะต้องตายอย่างไร้ค่า!

หลังจากพูดเช่นนั้น เขาก็กัดลิ้นตัวเองปล่อยให้เลือดไหลริน

ทั่วป๋าเยี่ยนขมวดคิ้ว พลันรู้สึกเบื่อ เพราะฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮคนนี้ฆ่าตัวตายไวเกินไป

“เหอะ จิตใจอ่อนแอขนาดนั้นเชียวหรือ?”

ทั่วป๋าเยี่ยนเตะร่างอีกฝ่ายออก ในพื้นที่ทุ่งหญ้า ตอนที่พวกเขาพิชิตชนเผ่าอื่น พวกเขารู้สึกสนุกมากกว่านี้

แทนที่พวกนั้นจะฆ่าตัวตาย ผู้นำเผ่ากลับร้องขอชีวิตเหมือนหมาข้างถนน เมื่อเทียบกันแล้ว เขารู้สึกว่าฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮคนนี้จิตใจอ่อนแอเกินไป

หลังจากเตะร่างฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮออกไป เขามองดูเหตุการณ์วุ่นวายในท้องพระโรงด้วยความรังเกียจ อีกทั้งยังมีทหารอีกกลุ่มหนึ่งจากระยะไกลพยายามวิ่งเข้ามาในห้องโถงอย่างกระตือรือร้น