องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1260

“ขอรับ!” เหล่าสัมผัสได้ถึงแรงกดดันทันที เขารีบน้อมรับคำสั่งแล้วถอยไป

เซี่ยชิงก็ขี่ม้าอยู่กับที่ นางคิดในใจอยู่คนเดียวแต่ก็ไม่เข้าใจ และแล้วจึงได้ตามขบวนไป

......

คนที่มีความสงสัยเช่นเดียวกับนางยังมีหยางจิ่นซิ่วอีกคน บัดนี้นางได้นำกองทัพมาถึงอาณาเขตของอาณาจักรต้าเยว่จื้อแล้ว

เมื่อมองเห็นชนเผ่าต่างๆ ที่กระจัดกระจายอยู่ตรงหน้าแล้วนางก็ไม่มัวสนใจอะไรอีก และออกคำสั่งว่า

“ออกคำสั่งไป ให้ยึดครองดินแดนอาณาจักรต้าเยว่จื้อทั้งหมด! ตอนนี้ภายในของพวกมันว่างเปล่าอย่างยิ่ง อย่าได้เสียเวลา!”

“ขอรับท่านแม่ทัพ!”

เสียงตะโกนดังสนั่นลั่นฟ้า จากนั้นกองทัพหลายหมื่นนายก็ได้พุ่งเข้าไปจู่โจมจุดที่ใกล้ที่สุดก่อน

หยางจิ่นซิ่วควบม้าอยู่ตรงหน้าสุดของขบวน นางสวมใส่ชุดเกราะดูสง่างามน่าเกรงขามอย่างยิ่ง ดวงตาของนางจ้องไปยังด้านหน้าอย่างเฉียบคมราวกับใบมีด มุมปากยิ้มขึ้น ความรู้สึกที่ได้โจมตีเมืองมันดีจริงๆ!

......

สำหรับทหารเฝ้าระวังพระราชวังในอาณาจักรพัลแฮแล้ว นี่เป็นค่ำคืนที่ยาวนาน

ท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น

บัดนี้สามพี่น้องจางจวิ้นรวมถึงหวงหลิงเอ๋อร์ที่อุตส่าห์หนีออกมาได้ กำลังจุดไฟทำอาหารบนพื้นหิมะ เมื่อเห็นไฟถูกจุดขึ้นแล้วจางจวิ้นจึงวางใจขึ้นมาบ้าง เขานั่งอยู่ข้างๆกองไฟเพื่อรับไออุ่น

ส่วนหวงหลิงเอ๋อร์ก็นั่งอยู่อีกด้าน นางใช้มือรับไออุ่นไปด้วย แล้วมองไฟอย่างเหม่อลอย

“เป็นอะไรไปรึ? ดื่มน้ำสักหน่อยเถิด” จางจวิ้นนำน้ำร้อนๆที่เพิ่งต้มเสร็จยื่นให้หวงหลิงเอ๋อร์

หวงหลิงเอ๋อร์เงยหน้ามองเขาแล้วพยักหน้าขอบคุณเบาๆ จากนั้นก็น้ำแก้วมาใกล้ตัวนางแล้วจิบน้ำ เมื่อจิบน้ำแล้วนางก็มองไปยังจางจวิ้นราวกับอยากจะพูดอะไร

“ท่านพี่จาง เราออกมานานเพียงนี้แล้ว ท่านพ่อตรัสว่ามีกองสนับสนุนไม่ใช่รึ? แล้วกองสนับสนุนเล่า?”

จางจวิ้นถอนหายใจแล้วพูดว่า “อย่าร้อนใจไปเลย เราเดินทางไปอีกหน่อย ไม่แน่อาจจะพบก็ได้!”

“หวังว่านะ!”

หวงหลิงเอ๋อร์ถอนหายใจแล้วก้มหน้าดื่มน้ำชาเงียบๆ

“แค่ก!” จางจวิ้นกลับไอแล้วพูดอย่างทำอะไรไม่ถูกว่า “องค์หญิงใหญ่ ที่จริงอย่าได้เป็นกังวลมากเกินไปเลย ในเมื่อท่านพ่อของพระองค์ตรัสว่ามีกองสนับสนุน......”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ก็พบว่าหวงหลิงเอ๋อร์กำลังจ้องเขาอยู่ ทำให้เขารู้สึกผิด

“ท่านพี่จาง มีเรื่องอะไรปิดบังข้าอยู่งั้นรึ?”

หวงหลิงเอ๋อร์ขมวดคิ้วของนางเล็กน้อย แล้วจ้องเขาไม่ละสายตา

ทันใดนั้นทุกคนก็ได้เห็นกองทัพขบวนใหญ่ค่อยๆปรากฏตรงหน้า กองทัพขบวนนี้สวมชุดเครื่องแบบอย่างประณีต มีอาวุธชั้นดี ทุกคนมีสีหน้าที่เย็นชาและเข้มงวด แผ่จิตสังหาร ยิ่งไปกว่านั้นยังสวมชุดของกองทัพอาณาจักรฉินด้วย

นาทีนี้ทุกคนก็แสดงสีหน้าดีใจออกมา โดยเฉพาะพวกจางจวิ้นที่เพิ่งจะผ่านการต่อสู้และความสะบักสะบอมมา เมื่อได้เห็นกองทัพที่ดุดันของอาณาจักรตนเองแล้วก็ยิ่งรู้สึกวางใจและภูมิใจ

บัดนี้เซี่ยชิงเองก็ได้ฟังรายงานของพวกจางจวิ้นแล้ว นางรีบสั่งให้พาตัวพวกเขามาทันที

“แม่ทัพเซี่ยขอรับ!”

พวกจางจวิ้นทำความเคารพอย่างมีระเบียบ สำหรับพวกเขาแล้วเซี่ยชิงเป็นคนที่สูงส่งอย่างยิ่ง

เซี่ยชิงพยักหน้าให้พวกเขายืนขึ้น จากนั้นก็ถามถึงสถานการณ์แล้วพูดว่า

“ดีเลย เป้าหมายของข้าก็คือการทำความเข้าใจอาณาจักรพัลแฮ พวกเจ้าไปกับข้า”

“ดีเลยทีเดียว”

พวกจางจวิ้นตอบตกลง บัดนี้หวงหลิงเอ๋อร์ซาบซึ้งอย่างยิ่ง นางคุกเข่ากับพื้นแล้วพูดทั้งน้ำตาว่า

“ขอบพระคุณที่ช่วยเหลืออาณาจักรเล็กๆอย่างเรา ในอนาคตพวกข้าจะคอยติดตามและภักดีอย่างแน่นอน”

เซี่ยชิงยิ้มแล้วก็โบกมือพูดว่า “ทหาร นำม้ามาให้พวกเขาแล้วเคลื่อนทัพต่อไป!”

ทันใดนั้นทุกคนก็ได้เดินตามทางภูเขานอกอาณาจักรพัลแฮ โดยมีเซี่ยชิงคอยนำทัพ