องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1259

“ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป เมื่อถึงตอนนั้นทุกคนก็จะต้องตายกันหมด เราจะต้องคุ้มครองความปลอดภัยของฝ่าบาทให้ได้ ออกคำสั่งไปให้ถอนกำลัง สามารถถอยไปได้เท่าไรก็เอาเท่านั้น ส่วนคนอื่นๆก็ตามข้าคุ้มครองฝ่าบาทออกไป!”

เมื่อทหารได้ยินดังนั้นก็แสดงสีหน้าอึดอัด สุดท้ายก็กัดฟันตอบตกลง

บนกำแพงเมืองเต็มไปด้วยศพ น่าอนาถอย่างยิ่ง

แม่ทัพเฝ้าระวังนำทหารมากมายคุ้มครองฝ่าบาทออกไปจากประตูเมือง สุดท้ายก็มีเพียงไม่กี่พันคนเท่านั้นที่ถอยกลับไปในเมืองอย่างสะบักสะบอม ในเมืองหรือก็คือพระราชวัง ยังมีกำแพงเมืองที่ต้องเฝ้าระวัง แต่ขอบเขตก็มีจำกัด

ฮ่องเต้กลับมานั่งบนบัลลังก์ ในพระราชวังไม่มีนางกำนัลและขันทีแล้ว แต่เขาก็ยังคงมีสีหน้าเช่นเคย ราวกับว่าไม่ได้รู้สึกกระวนกระวายเพราะสถานการณ์ในตอนนี้เลย ยังคงมั่นคงอย่างยิ่ง

แม่ทัพเฝ้าระวังและเหล่าทหารยืนอยู่ด้านล่างเพื่อรอคำสั่งจากฝ่าบาท

เมื่อมองไปยังท่าทีที่เหนื่อยล้าและสะบักสะบอมของทุกคนแล้ว ฮ่องเต้ก็ยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วพูดว่า

“เหล่าทหารทั้งหลาย พวกเจ้าล้วนยอดเยี่ยม ข้าภูมิใจในตัวพวกเจ้าอย่างยิ่ง!”

“ขอสาบานว่าจะรับใช้ฝ่าบาท ต่อให้ต้องตายก็จะไม่ถอยพ่ะย่ะค่ะ!”

“ต่อให้ต้องตายก็จะไม่ถอยพ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าทหารต่างคุกเข่าแล้วตะโกนเสียงดัง

ฮ่องเต้โบกมือแล้วให้พวกเขายืนขึ้น จากนั้นก็ถามว่า “บัดนี้สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ รวมเหล่าทหารทั้งหมดแล้ว เรามีจำนวนไม่ถึงสองพันนายแล้วพ่ะย่ะค่ะ!”

แม่ทัพเฝ้าระวังสีหน้าขมขื่น ศัตรูนอกเมืองมีจำนวนถึงหมื่นนายทีเดียว บัดนี้ในเมืองกลับเหลือเพียงไม่ถึงสองพันนายแล้ว เกรงว่าการต่อสู้ครั้งนี้จะจบลงแล้ว

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วแม่ทัพเฝ้าระวังก็พูดอย่างร้อนใจว่า

“ฝ่าบาท ฉวยโอกาสในตอนนี้กองทัพฝ่ายศัตรูยังตั้งตัวไม่ได้ พระองค์ถอยไปเถิดพ่ะย่ะค่ะ! ต่อให้กระหม่อมต้องสู้จนตัวตายก็จะต้องพาฝ่าบาทออกไปได้อย่างปลอดภัยแน่นอนพ่ะย่ะค่ะ!”

ว่าแล้วเขาก็คุกเข่าลงแล้วพูดขอร้องขึ้น เหล่าทหารคนอื่นๆเองก็พากันสมทบ ไม่ยี่หระต่อความตายใดๆทั้งสิ้น

ฮ่องเต้ถอนหายใจเบาๆแล้วโบกมือพูดว่า “ข้าไม่อยากไป และจะไม่ไปด้วย ข้าขอสาบานว่าจะสู้ อยู่และตายไปพร้อมกับทหารทุกนาย รวมถึงชาวเมืองด้วย!”

“ฝ่าบาท จะอยู่ต่อไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ!”

“จริงด้วย เราตายไปก็ไม่น่าเสียดาย แต่พระองค์ทรงสูงศักดิ์ จะมาสิ้นพระชนม์อยู่ที่แห่งนี้ไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ!”

เหล่าทหารเฝ้าระวังเมืองต่างก็โน้มน้าว

ฮ่องเต้พูดอย่างหนักแน่นว่า “ข้าได้ตัดสินใจแล้ว! พวกเจ้าอย่าได้เกลี้ยกล่อมเลย จงถอยกันไปเถิด เตรียมตัวกันให้ดี ข้าเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับพวกมันจนถึงวินาทีสุดท้าย!”

เมื่อทุกคนเห็นว่าเขาได้ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วก็ล้วนก้มศีรษะลงเงียบๆ แล้วถอนหายใจอย่างจนปัญญา

“ท่านแม่ทัพขอรับ นี่คือแผนที่ของอาณาจักรพัลแฮขอรับ!”

“อืม!”

เซี่ยชิงดูแผนที่แล้วถอนหายใจอย่างผ่อนคลาย จากความเร็วแล้ว เมื่อฟ้าสางแล้วพวกนางจะไปถึงอาณาจักรพัลแฮแน่นอน ถึงตอนนั้นก็จะช่วยเหลือเหล่าคนอาณาจักรพัลแฮ และจัดการกองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อได้แล้ว

เพียงแต่ทันใดนั้นจู่ๆนางก็นึกอะไรขึ้นได้ นางถามขึ้นว่า “เราออกเดินทางมากี่วันแล้ว?”

ทหารคนนั้นรีบตอบกลับว่า “สามวันแล้วขอรับท่านแม่ทัพ!”

“หือ? สามวันแล้วรึเนี่ย?”

เซี่ยชิงพึมพำ จู่ๆก็พูดด้วยสีหน้ากังวลว่า “การเดินทางสามวัน ซึ่งหมายความว่าอาณาจักรพัลแฮถูกล้อมมาอย่างน้อยสองวันแล้วรึ? คนจำนวนน้อยแค่นั้น รวมถึงอาณาจักรที่ไม่ได้แข็งแกร่งอะไรมากนัก จะเฝ้าระวังถึงพรุ่งนี้รุ่งสางได้รึไม่?”

ทหารเองก็มีความคิดเช่นนี้ เขาเองก็ถามคำถามที่ตนเองสงสัยออกมาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลว่า

“ท่านแม่ทัพขอรับ ทั้งที่แม่ทัพหยางนำทัพรถยนต์ อยู่ใกล้กับอาณาจักรพัลแฮมากกว่าแท้ๆ อีกอย่างความเร็วในการเดินทางก็เร็วพวกเราอย่างยิ่ง เหตุใดจึงไม่ใช่พวกเขาที่ได้สนับสนุนอาณาจักรพัลแฮ แล้วพวกเราไปตัดทางหนีรึขอรับ?”

เซี่ยชิงได้ยินดังนั้นก็อึ้งไป จริงด้วย เหมือนว่านางจะไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย ในเมื่อคิดไม่ออกแล้วจะคิดอะไรอีก นางสีหน้าเคร่งขรึมแล้วพูดว่า

“ได้ยินมาว่านี่คือแผนที่มีคนคนหนึ่งเสนอให้อ๋องเหยียน หากมีตรงไหนผิดพลาดอ๋องเหยียนจะต้องลงโทษเขาเองเป็นแน่ สิ่งที่เจ้าต้องทำคือการปฏิบัติตามคำสั่ง รีบเดินทางต่อเถิด!”