องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1258

เมื่อพูดดังนั้นแล้วบรรยากาศในเต็นท์ก็เงียบลง เหล่าแม่ทัพก็พากันขานรับ

“ขอรับ!”

เมื่อเหล่าแม่ทัพได้รับคำสั่งแล้ว ทั่วป๋าเยี่ยนก็จ้องมองไปยังอาณาจักรพัลแฮที่อยู่ไกลๆอย่างโหดเหี้ยม ราวกับเป็นหมาป่าที่จะกลืนกิน

ท้องฟ้าค่อยๆสว่างขึ้น ทหารเฝ้าระวังบนกำแพงเมืองต่างนั่งอยู่บนพื้นอย่างเหนื่อยล้า พวกเขาพิงกำแพงแล้วง่วงนอน พวกเขาสะบักสะบอมอย่างยิ่ง เมื่อคืนพวกเขาต้านรับการโจมตีของศัตรูอย่างดุเดือด ไม่ได้พักเลยแม้แต่น้อย

บัดนี้พวกเขาร่างกายเต็มไปด้วยรอยเลือด เสื้อผ้าขาดหลุดลุ่ยอย่างหนัก บนตัวเลอะฝุ่นและโคลน ฝ่าเท้ามีเลือดไหลออกมาด้วย แต่บัดนี้พวกเขาไม่มีเวลามาสนใจรูปลักษณ์ของตนเอง เพราะพวกเขาเหนื่อยมากจริงๆ อยากจะนอนพักสักหน่อย

และแล้วนอกเมืองก็มีเสียงเป่าส่งสัญญาณดังขึ้น ทหารเฝ้าระวังที่กำลังง่วงนอนตั้งสติขึ้นมาทันที

“เป็นเสียงสัญญาณของต้าเยว่จื้อ พวกมันจะบุกโจมตีเมืองอีกแล้ว ศัตรูบุก ศัตรูบุก!”

เสียงตะโกนดังขึ้น

เหล่าแม่ทัพเฝ้าระวังรีบลุกขึ้นทันที แล้วรีบพาคนวิ่งไปยังหอคอยกำแพงเมือง ทันใดนั้นเขาก็เห็นขบวนทัพของศัตรูนอกเมือง

“บุก!” กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อตะโกนอย่างบ้าคลั่ง แล้วพุ่งมาทางเมือง

พวกเขาถืออาวุธ แล้วสวมชุดเกราะเอาไว้ ก้าวอย่างพร้อมเพรียงกันและแผ่จิตสังหาร

“มือธนู หน่วยแคทะพัลต์ หน่วยหน้าไม้เตรียมตัวยิงได้!” แม่ทัพเฝ้าระวังตะโกนขึ้น

เหล่าทหารบนกำแพงเมืองรีบตั้งอาวุธต่างๆ

สวบสวบสวบสวบ! ลูกศรแหลมคมและท่อนไม้กลิ้งไปยังด้านล่างกำแพงเมืองทันที เป็นสงครามการโจมตีเมืองเช่นเดียวกับเมื่อวาน แต่ที่แตกต่างไปคือ วันนี้การบุกของอาณาจักรต้าเยว่จื้อดุเดือดฮึกเหิมกว่าเมื่อวาน ราวกับว่าพวกเขาอยากจะฉวยโอกาสนี้ในการยึดเมืองให้ได้

ท่ามกลางเสียงระเบิดที่ดังกึกก้อง ก้อนหินลูกยักษ์แต่ละลูกก็ได้ถูกยิงจากกำแพงเมืองไปยังท่ามกลางกองทัพศัตรู ทำให้เกิดมีคนบาดเจ็บล้มตายอย่างต่อเนื่อง

“อ๊าก!”

เสียงร้องอนาถดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ก้อนหินขนาดใหญ่กลิ้งผ่านกลางกองทัพศัตรู ทันใดนั้นก็กลายเป็นเศษเนื้อไปทันที หากเป็นเมื่อวาน ภาพนี้สามารถทำให้กองทัพศัตรูหวาดกลัวได้สำเร็จ อย่างน้อยก็ยังถ่วงเวลาการโจมตีของพวกเขาได้บ้าง

แต่ในวันนี้กลับแตกต่างออกไปอย่างยิ่ง ต่อให้เป็นเช่นนี้กองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อก็ไม่หยุดฝีเท้าลงเลย ยังคงบุกมายังกำแพงเมืองอย่างไม่กลัวตาย

เมื่อแม่ทัพเฝ้าระวังเห็นดังนั้นก็ตะโกนว่า “พวกมันจะปีนบันไดแล้ว เตรียมโยนหินและท่อนไม้ลงไป แล้วก็น้ำสีทองด้วย!”

เมื่อแม่ทัพเฝ้าระวังตะโกนแล้ว ทหารบนกำแพงเมืองมากมายก็รีบยกของแล้วโยนลงไป และเทน้ำอุจจาระเดือดไปด้วย

เมื่อน้ำอุจจาระเดือดหลายถังถูกเทลงไป ก้อนหินถูกโยนลงไปทีละก้อนแล้ว ขบวนของเหล่าทหารฝ่ายศัตรูก็แตกออกกระจัดกระจาย มีเสียงร้องอนาถดังขึ้นไปทั่ว มีทหารหลายคนที่ล้มลงกับพื้นแล้วตะโกนอย่างเจ็บปวด

แต่ว่าฝ่ายศัตรูก็บุกแรงเกินไป แถมยังมีทหารฝ่ายศัตรูเข้ามาเสริมอย่างไม่ขาดสาย นั่นทำให้ทหารเฝ้าระวังในเมืองถอยไปเรื่อยๆ

“ท่านแม่ทัพ ทำอย่างไรดี? เราจะเสียเมืองไปแล้ว!”

“รีบไปขอกองสนับสนุนเถิด ไม่เช่นนั้นเราจะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ!”

ทหารเฝ้าระวังเผยสีหน้าร้อนใจออกมา เห็นได้ชัดว่าทำอะไรไม่ถูกเลย นอกจากนักดาบหนึ่งร้อยกว่าคนแล้ว บนกำแพงเมืองก็เกิดความโกลาหล คำสั่งของแม่ทัพเฝ้าระวังเองก็ส่งไปไม่ถึง

“ให้ตายเถิด!”

ทหารเฝ้าระวังฟันศัตรูคนหนึ่งแล้วก็เงยหน้ามองสถานการณ์บนกำแพงเมือง แล้วพูดด้วยตาแดงก่ำว่า

“ไปกัน! เราไปหาฝ่าบาทกันเถิด คุ้มครองฝ่าบาทถอยเข้าเมือง!”

“ว่าอย่างไรนะ? ท่านแม่ทัพ แล้วสหายคนอื่นๆจะทำอย่างไรเล่า?”

ทหารพูดอย่างตกตะลึงว่า “หากพวกเราไป พวกเขาก็จะตกอยู่ในอันตรายนะขอรับ!”

แม่ทัพเฝ้าระวังกัดฟันพูดว่า “นี่ไม่ใช่เวลาจะห่วงเรื่องความรู้สึกส่วนตัวนะ!”