องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1257

“จริงๆด้วย” หลี่เหยียนคังพึมพำ

เขาได้คิดเอาไว้ว่าอาณาจักรฉินกำลังหลอกล่อ แต่ก็ไม่คิดว่าการคาดเดาทั้งหมดของเขากลับใจตรงกันทุกอย่าง! นั่นทำให้เขารู้สึกขมขื่นเล็กน้อย หากข่านฟังแผนของเขา โดยการเริ่มจัดการกับหน่วยของหลี่ชางก่อน เช่นนั้นชาวตาดก็มีความหวังมากแล้ว

ถึงตอนนั้นอาณาจักรต้าเยว่จื้อก็จะสกัดกองกำลังชายแดนทั้งหมดของอาณาจักรฉินไว้ได้ พวกชาวตาดก็จะสามารถเข้าไปยังที่ราบกลางได้ตามอำเภอใจแล้ว

ยึดครองดินแดนครึ่งหนึ่งของอาณาจักรฉินโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวได้อย่างง่ายดาย ถึงตอนนั้นสถานการณ์ของชาวตาดและอาณาจักรฉินก็จะสลับกัน แล้วอาณาจักรฉินก็จะกลายเป็นลูกไก่ในกำมือ

เหล่าผู้นำที่อยู่ที่นี่ล้วนเข้าใจดี ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดาย

มีผู้นำคนหนึ่งถอนหายใจแล้วพูดอย่างเสียใจว่า

“เฮ้อ หากข่านฟังข้อเสนอของท่านหลี่ พวกข้าก็คงไม่ต้องวางแผนถอยเช่นนี้หรอก สามารถล้มอาณาจักรฉินได้ง่ายๆ!”

“นั่นสิ เป็นเพราะเจ้าอ้ายซินเจวี๋ยหลัวหย่งอี้อะไรนั่นแท้ๆ ข้าได้ยินมานานแล้วว่าเขาไม่ใช่คนดีอะไรเลย แถมยังสังหารพ่อและพี่น้องอีก ที่หนีมายังดินแดนชาวตาดก็ไม่ได้มีเจตนาที่ดี ไม่รู้ว่าเหตุใดข่านจึงยอมฟังคำพูดของคนสารเลวเช่นนี้!”

ผู้นำอีกคนพูดอย่างโกรธเกรี้ยว

หลี่เหยียนคังได้ยินดังนั้นก็ยิ้ม จากนั้นก็ส่ายหน้ายิ้มอย่างขมขื่น ไม่ใช่แค่นั้นเลย ดินแดนชาวตาดที่ใหญ่หลวงนี้ กลับถูกคนจำนวนหกหมื่นนายของอาณาจักรฉินข่มขู่จนกลัว นี่ต่างหากที่ทำเอาเขาปวดศีรษะ

แต่ว่าจะกล่าวโทษก็กล่าวโทษเถิด อย่างไรการล้มเหลวก็เป็นบ่อเกิดของความสำเร็จนี่นะ

และแล้วเขาก็ปลอบใจว่า “ทุกท่านอย่าได้กังวลมากเกินไปเลย ในขณะที่ชาวตาดเสียเปรียบ แต่พวกเจ้ากลับออกตัวเพื่อช่วยเหลือเช่นนี้ ข่านและชาวเมืองตาดจะต้องเห็นเป็นแน่ ”

“ถึงตอนนั้นความน่าเกรงขามและตำแหน่งของทุกท่านก็จะสูงขึ้น คว้าโอกาสครั้งนี้เอาไว้ เมื่อเพิ่มอำนาจให้ตนเองแล้ว ข่านจึงจะให้ความสำคัญต่อความเห็นของพวกเรา”

เหล่าผู้นำพยักหน้าเบาๆ สีหน้าดีขึ้นมามากแล้ว

สาเหตุที่พวกเขามารวมตัวด้วยกันก็เพื่อต้องการความช่วยเหลือกันและกัน เพื่อให้ได้รับตำแหน่งและความน่าเกรงขามในดินแดนชาวตาดมากขึ้นภายใต้สถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้

ในที่สุดโอกาสแรกที่จะได้เชิดหน้าชูตาก็มาแล้ว

หลี่เหยียนคังพูดขึ้นต่อว่า “บัดนี้ผู้นำและหน่วยต่างๆภายในดินแดนชาวตาด มีสองฝ่ายหลักที่แบ่งออกได้คือราชวงศ์และผู้คนในพื้นที่ เราจะต้องบีบให้หนึ่งในนั้นออกไปซะ หากไม่ทำให้ออกไปก็เข้าไปเป็นฝ่ายที่สามก็ย่อมได้ เมื่อเป็นเช่นนี้ ในอนาคตข่านก็จะไม่เพิกเฉยต่อคำพูดของเรา”

“แต่จำนวนคนของเราไม่ได้เปรียบเลย เพียงแค่พวกเราไม่คน เกรงว่าจะคลี่คลายปัญหาอะไรไม่ได้”

เหล่าผู้นำเข้าใจดีอยู่แล้ว แต่ปัญหาคือ พวกเขาเหล่านี้จะแข่งขันกับฝ่ายอื่นๆอย่างไร

“ไม่ต้องกังวลไป เราเพียงแค่มีจำนวนในตอนนี้ ใช้โอกาสนี้ พวกจ้าสามารถดึงผู้นำและขุนนางเป็นฝ่ายเราได้ เพื่อเพิ่มจำนวนของเรามากขึ้น......”

หลี่เหยียนคังออกคำสั่งต่อพวกเขาเบาๆ เป็นแผนที่ละเอียดอย่างยิ่ง

เมื่อทุกคนฟังแล้วก็พยักหน้า และรู้สึกนับถือหลี่เหยียนคังมากขึ้น

คนอื่นๆเองก็รีบกันสมทบ หวังว่าทั่วป๋าเยี่ยนจะออกคำสั่งให้พักผ่อน

ทั่วป๋าเยี่ยนสายตาเย็นชา เขาจ้องแม่ทัพที่พูดคนนั้นแล้วถามอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า

“เจ้ากำลังพล่ามอะไร? กองทัพหนึ่งแสนนายไม่อาจยึดเมืองเล็กๆได้ พวกเจ้าโง่รึไง?”

“เอ่อ ข้าน้อยไม่ได้หมายความเช่นนั้นขอรับ......” แม่ทัพผู้นั้นแสดงสีหน้าลำบากใจ แล้วแก้ตัวทันที

“แล้วเจ้าหมายความว่าอย่างไร?”

ทั่วป๋าเยี่ยนทำเสียงเย็นชาแล้วพูดตรงๆว่า “ ข้าต้องการเห็นผลงาน ผลลัพธ์เท่านั้น อย่ามาพล่ามกับข้า! หากเจ้ายังบังอาจเรื่องมากอีก ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งตอนนี้เลย!”

“ขอรับ......” แม่ทัพผู้นั้นหวาดผวาทันที เขาไม่กล้าพูดอะไรอีก แล้วถอยไป

สีหน้าของทั่วป๋าเยี่ยนยังคงไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง เขานึกถึงภาพที่ตนเองเสียหน้าตอนถูกโยนออกจากอาณาจักรพัลแฮแล้วเดือดดาลอย่างยิ่ง อยากจะทำลายอาณาจักรพัลแฮเดี๋ยวนี้เลย สับเจ้าแก่นั่นให้แหลก!

ทันใดนั้นเอง เมื่อเหล่าแม่ทัพเห็นว่าสีหน้าของทั่วป๋าเยี่ยนโกรธเกรี้ยวมากยิ่งขึ้นก็รู้สึกหวาดผวากันอย่างยิ่ง ไม่กล้าส่งเสียงใดๆเลย ทุกคนเข้าใจความเดือดดาลของทั่วป๋าเยี่ยนดี หากใครทำให้เขาเดือดดาล ก็จะมีจุดจบที่น่าอนาถ

ทันใดนั้นเองจู่ๆทั่วป๋าเยี่ยนก็พูดอย่างเดือดดาลว่า

“ข้าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย โจมตีเมืองอย่างสุดกำลัง หากวันนี้ยังยึดประตูเมืองด้านนอกไม่ได้ ข้าจะมาเอาคำตอบจากพวกเจ้า!”