องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1256

ฉินเหยียนหรี่ตาแล้วขมวดคิ้วพูดว่า “จริงตามนั้น พวกเขาโจมตีเมืองอย่างเอาเป็นเอาตายเช่นนี้ เกรงว่าจะเป็นสาเหตุจากเจ้าทั่วป๋าเยี่ยนเป็นแน่ เพียงแค่วันแรก พวกมันก็ได้ปีนขึ้นกำแพงเมืองหลายต่อหลายครั้ง แม้จะถูกทำให้ถอยทัพไป แต่ในวันพรุ่งนี้จะต้องดุเดือดมากยิ่งกว่านี้เป็นแน่ ข้าคิดว่า อาณาจักรพัลแฮอาจจะอดทนถึงตอนที่เซี่ยชิงไปถึงไม่ไหว”

จ้าวจือหย่าได้ยินดังนั้นก็แสดงสีหน้าร้อนใจออกมา

“หรือว่าให้หม่อมฉันบอกกับพวกเซี่ยชิงให้เร่งเคลื่อนทัพมากยิ่งขึ้นเพคะ?”

ฉินเหยียนถอนหายใจอย่างจนปัญญา

“เอาแต่เร่งความเร็วก็ช่วยอะไรไม่ได้ พวกเขาเคลื่อนทัพด้วยความเร็วสูงสุดอยู่แล้ว หากมากกว่านี้ เกรงว่าเมื่อไปถึงแล้วจะไม่มีแรงที่จะสู้ต่อ”

จ้าวจือหย่าได้ยินดังนั้นก็แสดงสีหน้ากังวล

ฉินเหยียนพูดอย่างจนปัญญาว่า “ตอนนี้ทำได้เพียงตาตั้งรอคอยให้คนอาณาจักรพัลแฮอดทนให้ได้อีกนิด อย่างไรผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดก็เป็นดังที่หลิวอวี่หลินกล่าวมา เราเสียอาณาจักรพัลแฮไป แต่พวกเขาเองก็ติดอยู่ในอาณาจักรพัลแฮโดยปริยาย ถึงตอนนั้นเราค่อยสู้กอบกู้คืนมาก็พอ”

จ้าวจือหย่าครุ่นคิด เหมือนว่าจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ จากนั้นจู่ๆนางก็พูดว่า

“ท่านอ๋องเพคะ......หม่อมฉันคิดว่า......”

ฉินเหยียนมองนางแล้วพูดอย่างขบขันว่า “เป็นอะไรไปรึ?”

“ปะ......เปล่าเพคะ......” จ้าวจือหย่ามองต่ำลงเพื่อปิดบังความสงสัยของตนเอง

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วพูดว่า “เช่นนั้นเจ้าก็ไปพักเถิด ข้าจะอยู่ต่ออีกสักพัก”

“เพคะ ท่านอ๋องก็รีบบรรทมนะเพคะ!”

เมื่อจ้าวจือหย่าไปแล้วฉินเหยียนก็ขมวดคิ้ว เขาเดินไปดูแผนที่ที่อยู่บนกำแพง จำได้ว่าในตอนนั้นที่หลิวอวี่หลินช่วยเขาวางแผน ได้บอกผลลัพธ์สองประการมา

ผลลัพธ์ที่ดีที่สุดและน่าจะเป็นไปได้มากที่สุดคือการปกป้องอาณาจักรพัลแฮได้สำเร็จ อาณาจักรฉินได้รับชัยชนะในแนวรบที่สาม ผลลัพธ์ที่แย่ที่สุดคือ ไม่อาจปกป้องอาณาจักรพัลแฮไว้ได้ แต่อาณาจักรฉินก็จะสกัดการถอยทัพของอาณาจักรต้าเยว่จื้อได้

เมื่อกองทหารสองแสนนายจากที่ต่างๆมาถึงแล้ว คนอาณาจักรต้าเยว่จื้อก็จะเป็นเพียงพวกทหารที่ต่อสู้ตามลำพัง จะติดอยู่ในอาณาจักรพัลแฮจนตาย ถึงตอนนั้นอาณาจักรพัลแฮก็ยังเป็นของอาณาจักรฉิน

แต่เมื่อครุ่นคิดแล้ว ประการแรกไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เป็นประโยชน์ต่ออาณาจักรฉินที่สุด เพราะอาณาจักรพัลแฮก็ยังคงเป็นอาณาจักรพัลแฮ แม้ว่าจะเป็นรัฐบรรณาการของอาณาจักรฉิน แต่ก็ยังคงมีความสันโดษอย่างแรงกล้า

ส่วนอาณาจักรฉินในอนาคต หากเกิดการขัดแย้งกับอีกฝ่ายก็ยังมีข้อจำกัดมากมาย หากอยากจะสร้างพื้นฐานที่มั่นคง ก็ต้องคำนึงถึงเรื่องมากมาย

กลับกัน หากเป็นผลลัพธ์ที่สองก็จะง่ายขึ้น อาณาจักรพัลแฮล่มสลาย แล้วอาณาจักรฉินก็ชิงมันคืนกลับมาอีกครั้ง เช่นนั้นก็กลายเป็นดินแดนของพวกเขาไปโดยปริยาย ถึงตอนนั้นค่อยแต่งตั้งฮ่องเต้อาณาจักรพัลแฮที่ภักดีต่ออาณาจักรฉินคนใหม่ขึ้นมา ก็ไม่ต่างอะไรจากถิ่นของพวกเขาเองแล้ว

ผู้ที่นอนไม่หลับไม่ได้มีเพียงฉินเหยียนเท่านั้น ในดินแดนทุ่งหญ้าแสนไกล หลี่เหยียนคังได้มาหาเหล่าผู้นำหลายคน แล้วแอบวางแผนอะไรอยู่

“เป็นอย่างไรบ้าง? ส่งกองทัพไปหรือยัง?” หลี่เหยียนคังถามขึ้น

เขาจะต้องคิดหาวิธีเพื่อรับรองความปลอดภัยของกองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อ

ผู้นำเหล่านั้นพยักหน้าแล้วตอบกลับว่า “ส่งไปเรียบร้อยแล้ว”

“เช่นนั้นก็ดี ให้พวกเร่งความเร็ว จะต้องไปถึงที่นั่นก่อนที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ให้ได้”

“อืม!” เหล่าผู้นำพยักหน้า

หลี่เหยียนคังกลับไม่ได้ลดความระมัดระวังเลย เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถามขึ้นอีกว่า

“หน่วยของเซี่ยชิงและหยางจิ่นซิ่วของณาจักรฉินมีการเคลื่อนไหวอะไรที่น่าประหลาดรึไม่?”

“หน่วยสอดแนมที่ส่งไปได้ส่งรายงานกลับมาในวันนี้ว่า พวกนางได้หายไปจากที่ประจำการแล้ว จากรายงานที่ล่าช้าเพราะระยะทาง เกรงว่าได้เคลื่อนทัพไปตั้งแต่สองวันที่แล้ว”