องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1265

“พวกเราบุกเข้าไปที่ด้านในอาณาจักรฉิน จากนั้นอ้อมไปยังดินแดนชาวตาด”

เมื่อทุกคนได้ยินดังนั้น สายตาของพวกเขาพลันเป็นประกาย ในที่สุดพวกเขาเตรียมจะล่าถอยสักที หากพวกเขาอยู่ที่นี่อีกต่อไป พวกเขาต้องเป็นบ้าแน่ๆ

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนได้ยินคำสั่งทันที

จากนั้นพวกเขาก็แยกย้ายกันไปจัดการงานของตัวเองเพื่อเตรียมอพยพไปยังประตูทางทิศตะวันตกเฉียงใต้

“ช้าก่อน!”

จู่ๆ ทั่วป๋าเยี่ยนก็หยุดทุกคนทันที

“ท่านใต้เท้ามีรับสั่งอะไรอีกหรือ?”

“เมืองนี้ไม่อาจปล่อยให้อาณาจักรฉินได้ไปง่ายๆ ข้าจะจุดไฟเผาทั้งเมือง!”

ทั่วป๋าเยี่ยนพูด

ทหารคนอื่นๆ พลันรู้สึกตัวขึ้นมาทันที

“ท่านใต้เท้าทรงมีพระปรีชาสามารถมากพ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนชมเขาพร้อมๆ กัน

...

ข่าวว่ากองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อเริ่มล่าถอยถูกส่งกลับไปยังค่ายของอาณาจักรฉิน

เมื่อพวกเขารู้ข่าว เซี่ยชิงและหยางจิ่นซิ่วพลันตกตะลึง พวกเขาปิดกั้นทางออกไว้หมดแล้ว อีกฝ่ายจะหนีไปไหนได้อีก?

เมื่อรู้ว่ากำลังจะอพยพไปทางประตูทิศตะวันตกเฉียงใต้ พวกนางแทบจะหัวเราะออกมา

“ไม่ใช่สิ พวกชาวตาดโง่ขนาดนี้เชียวหรือ? หากพวกมันตัดสินใจบุกเข้ามาเราทันที ยังพอมีโอกาสฝ่าวงล้อมของพวกเราไปได้ แต่พวกมันกลับวิ่งเข้าไปหาอาณาจักรฉิน หรือว่าพวกมันต้องการหาที่ตายกันแน่?”

หยางจิ่นซิ่วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และรู้สึกว่าการต่อสู้ครั้งนี้เริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ

เซี่ยชิงเองก็ยิ้มเช่นกัน หลังจากคิดเรื่องนี้ นางก็ถามออกไปว่า

“พวกเราควรไล่ตามพวกมันหรือไม่? เพื่อขัดขวางไม่ให้พวกมันหลบหนี?”

“ไม่จำเป็น พวกเราแค่รอที่นี่ ขอแค่พวกเรารออยู่ที่นี่ พวกมันไม่มีทางหนีออกมาทางนี้ได้!”

หยางจิ่นซิ่วส่ายหน้า

แม้ว่าพวกนางจะปิดทางและล้อมพื้นที่ตรงนี้ไว้อย่างง่ายดาย แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่มีภารกิจ

ในช่วงสงครามจะต้องรับรองว่าเขตแดนอาณาจักรฉินนั้นปลอดภัย แม้ว่าตอนนี้อันตรายที่มาจากฝั่งกองทัพอาณาจักรต้าเยว่จื้อจะได้รับการคลี่คลายแล้ว แต่ก็ไม่มีทางให้พวกชาวตาดใช้ประโยชน์จากช่องโหว่นี้

เพราะเมื่อฝั่งชาวตาดมีการเปลี่ยนแปลง เช่นนั้นจะเกิดภัยร้ายทั่วทั้งอาณาจักรฉินได้

หลังจากได้ยินเช่นนั้น เซี่ยชิงก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เช่นนั้นพวกเราทำตามนี้ ฝั่งข้ามีอดีตองค์หญิงอาณาจักรพัลแฮอยู่ ก่อนหน้านั้นไม่กี่วัน อดีตขุนนางอาณาจักรพัลแฮจำนวนหนึ่งขอเข้าแปรพักตร์ พวกเราพานางเข้าเมือง และให้ความช่วยเหลือนางแก้สถานการณ์ในอาณาจักรพัลแฮให้กลับมามั่นคงอีกครั้ง เจ้าคิดเห็นอย่างไร?”

“นี่...” หยางจิ่นซิ่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดก็ตอบตกลง

เพราะท้ายที่สุดแล้วอาณาจักรพัลแฮมีส่วนสำคัญมากในแผนการของอ๋องเหยียน

พวกนางจำเป็นต้องใช้ที่ดินอันอุดมสมบูรณ์ของอาณาจักรป๋อไห่ เพื่อช่วยอาณาจักรฉินแก้ไขวิกฤตอาหาร

“เพคะ!”

เซี่ยชิงพยักหน้า หลังจากคิดอยู่พักหนึ่งนางก็พูดเสริมขึ้นมา

“ข้าจะรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี้ให้ท่านอ๋องทราบ การที่ฮ่องเต้ต้องการเข้าร่วมกับอาณาจักรฉินทำให้ต้องฟาดฟันกับฝั่งศัตรู เรื่องเสด็จพ่อขององค์หญิง ท่านอ๋องไม่ยอมอยู่เฉยแน่นอนเพคะ”

หวงหลิงเอ๋อร์พยักหน้า สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเดินไปที่ศพของเสด็จพ่อ

ทุกย่างก้าวเหมือนกับเหยียบไปบนปลายมีดแหลม ทำให้นางปวดใจมากถึงกับน้ำตาไหลออกมา

แต่หวงหลิงเอ๋อร์ไม่หยุดเดิน

นางกัดฟัน อดทนต่อความเจ็บปวดมาแสนสาหัส เดินอย่างยากลำบากและคลายเชือกลง

หลังจากที่รับศีรษะเรียบร้อยแล้ว ยังคงหาร่างไม่เจอ หวงหลิงเอ๋อร์เดินเข้าไปในห้องโถงเพื่อตามหาร่าง แต่เมื่อเข้าไปกลับต้องเจอเหตุการณ์ที่น่าเศร้าทำให้นางถึงกับต้องตะลึง

“เกิดอะไรขึ้น?”

เซี่ยชิงเดินตามเข้ามาด้วยความสงสัย แต่เมื่อเห็นภาพตรงหน้าทำให้นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหมือนจะอาเจียนออกมา

ในห้องโถงมีศพอยู่ไม่มาก มีเพียงแค่สิบกว่าศพเท่านั้น แต่ศพเหล่านี้คือร่างของผู้หญิงที่นอนเปลือยเปล่า เนื้อตัวสกปรก

สิ่งที่น่าโมโหมากที่สุดคือ มีผู้หญิงเพียงไม่กี่คนที่ตายแบบปกติ บางคนถูกกรีดท้อง บางคนมีแท่งไม้หลายแท่งเสียบอยู่ในร่างกาย บางคนถูกแขวนไว้บนอากาศโดยมีตะขอเจาะไปที่ไหปลาร้า เหมือนกับแขวนเนื้อสัตว์

...

“ไอ้พวกสัตว์เดรัจฉาน!”

ในเมืองถูเหอ ฉินเหยียนมองไปที่จดหมายลับที่เขาได้รับในมือและตบโต๊ะอย่างแรง