องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1269

ลูกๆ ของพวกเขาที่กำลังเรียนหนังสือนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ให้เขาฟัง

หลิวอวี่หลินเองก็แอบเงี่ยหูฟังด้วยเช่นกัน

เมื่อเขาได้ยินบทสนทนาที่น่าสลดใจในอาณาจักรพัลแฮ เขากลับไม่รู้สึกหดหู่เลยแม้แต่น้อย เพราะอาณาจักรพัลแฮไม่ใช่หนึ่งในอาณาจักรของอาณาจักรฉิน

และเขาไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย เขาให้คำแนะนำแก่ฉินเหยียนเพื่อให้เซี่ยชิงเข้าไปช่วยเหลือได้เร็วขึ้น เพราะนางอยู่ใกล้กว่าหยางจิ่นซิ่วมาก

ตอนนี้ราชวงศ์อาณาจักรพัลแฮเกือบจะสิ้นราชวงศ์ไปแล้ว สำหรับอาณาจักรฉิน ถือว่าเหตุการณ์นี้ให้ผลประโยชน์สูงสุดแก่เขา เพราะหลังจากนี้อาณาจักรฉินจะสามารถถูกอาณาจักรฉินควบคุมอย่างเต็มรูปแบบในอนาคต!

ในเวลานี้มีชายคนหนึ่งขมวดคิ้วแน่นพูดขึ้นมาว่า

“ว่ากันว่าเดิมทีอ๋องเหยียนต้องการให้ราชวงศ์อาณาจักรพัลแฮและประชาชนอพยพไปยังมณฑลชุน จากนั้นค่อยต่อสู้กลับมาพวกเขามาถึง”

“อ้อ? นี่เป็นความคิดที่ดีนี่ ประชาชนจะได้ไม่ต้องตายจำนวนมากขนาดนี้ เหตุใดผลสุดท้ายถึงเป็นเช่นนี้ได้?”

แต่ละคนต่างเดินเข้ามาพูดคุยและถามขึ้นมาด้วยความสงสัย

เห็นได้ชัดว่ามีชายคนหนึ่งรู้เรื่องข่าวซุบซิบเป็นอย่างดี เขาพูดเสียงเบาว่า

“ข้าได้ยินมาว่ามีบุตรแห่งกิเลนในอาณาจักรเยี่ยน เขาได้ให้คำแนะนำแก่ท่านอ๋อง แต่ข้าเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าเขาแนะนำอะไร แต่ข้าได้ยินมาว่าเป็นแผนการที่สมบูรณ์แบบมาก อีกทั้งอ๋องเหยียนยังเห็นด้วยกับแผนการนั้น”

“ใครจะคิดว่า กองทัพอาณาจักรฉินจะมาช้าไปสองสามชั่วยาม อาณาจักรพัลแฮที่ไม่ได้รับการป้องกันจากอาณาจักรฉินนั่นกลับถูกทำลายแล้ว”

“อะไรนะ? ยังมีเรื่องเช่นนี้อีกหรือ? ช้าไปแค่สองสามชั่วยามเท่านั้น ช่างน่าเสียดายจริงๆ!” ทุกคนถอนหายใจด้วยความเสียใจ

หลิวอวี่หลินดื่มน้ำ สีหน้าเขายังคงเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

ในเวลานี้ หลายๆ คนเริ่มพูดถึงบุตรแห่งกิเลนอีกครั้ง

“พวกเจ้าว่าทุกอย่างกลายเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้ว ท่านอ๋องจะทำโทษบุตรแห่งกิเลนคนนั้นหรือไม่?”

“แน่นอนสิ ไม่ว่าแผนการของเขาจะสมบูรณ์แบบแค่ไหน แต่หากเกิดข้อผิดพลาด แม้ว่าตอนนี้อาณาจักรพัลแฮเป็นของเราแล้ว แม้ว่าการจัดการพวกคนชั่วร้ายเหล่านั้นจะใช้เวลาไม่นาน แต่เรื่องนี้บุตรแห่งกิเลนยังต้องเป็นคนรับผิดชอบ”

“ใช่ ถูกต้อง”

ทุกคนกำลังพูดคุยกัน เห็นว่าหลิวอวี่หลินยังคงนั่งเงียบ พวกเขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่เคยได้ยินชื่อบุตรแห่งกิเลนมาก่อน จึงไม่เข้าร่วมวงบทสนทนาของเขา ดังนั้นพวกเขาจึงอยากเล่าเรื่องนี้ให้อีกฝ่ายฟัง

“เสี่ยวอวี่ ข้าได้ยินมาว่าเจ้ามาจากเยี่ยนเป่ย เจ้าเคยได้ยินชื่อบุตรแห่งกิเลนหรือไม่?”

หลิวอวี่หลินพยักหน้าและพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าเคยได้ยินเรื่องนี้”

“อ้อ เช่นนั้นเจ้าคิดว่าอ๋องเหยียนจะลงโทษบุตรแห่งกิเลนหรือไม่?”

หลิวอวี่หลินคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นยิ้มและตอบกลับว่า “ในความคิดของข้า เขาได้ฆ่าคนจำนวนมากในทางอ้อม คงจะขังอีกฝ่ายไว้สักสองสามปี”

เขาพูดประโยคออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่ากำลังพูดถึงคนแปลกหน้าคนหนึ่งอยู่

ทุกคนต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดเขา

“ใช่ แต่ทว่าครอบครัวข้ากลับล้มละลายโดยไม่รู้ตัว ข้าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำมาหาเลี้ยงชีพ”

ทุกคนต่างถอนหายใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น “โถ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง เจ้าลำบากมาพอแล้ว เจ้าแค่ตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ พวกข้าเชื่อว่าเจ้าต้องประสบความสำเร็จในอนาคตอย่างแน่นอน หากเจ้าเจอเรื่องลำบาก ขอให้เจ้าแค่เอ่ยปากบอกพวกข้าก็พอ”

ทุกคนต่างแสดงความเสียใจต่อชีวิตของหลิวอวี่หลิน และช่วยกันปลอบใจ

หลิวอวี่หลินก้มหัวลง จากนั้นไม่พูดอะไรอีก

ทุกคนคิดว่าเขาเศร้าใจกับชีวิตตัวเอง ต่างพากันถอนหายใจออกมา

...

“ทำไมถึงได้โง่ขนาดนี้”

หลี่เหยียนคังมองไปที่จดหมายลับที่ถูกส่งมา สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

เจ้าพวกนั้นไม่ปกป้องอาณาจักรพัลแฮ พวกเขาต่างทิ้งเมืองและหนีมายังอาณาจักรฉิน แม้ว่าจะไม่มีแผน หรือมีแผนการล่วงหน้าเพื่อจัดการพวกชาวตาด แต่สุดท้ายก็สายเกินไป

ไม่เพียงแต่สายเกินไปที่จะคอยเช็ดล้างเท่านั้น แต่ปัญหาพวกนี้ยังติดมือมาด้วย

ขุนนางต่างมีสีหน้าโกรธเคือง

พวกเขาไม่อาจตำหนิหลี่เหยียนคัง แต่มองเขาด้วยสายตาหดหู่