องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1273

แม้ว่าคนอื่นจะเงียบ แต่สายตาของพวกเขากลับเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

ทั่วป๋าเยี่ยนกัดฟันและพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า

“ข้าคิดว่าอาณาจักรฉินั้นต้องเสียสติไปแล้วจริงๆ อาณาจักรฉินระดมกองทัพกว่าแปดหมื่นถึงหนึ่งแสนคนเพื่อจัดการพวกเรา พวกเขาต้องการต่อสู้ชี้ชะตากับพวกเราชาวตาดอย่างนั้นหรือ?”

ทุกคนเงียบไปพักหนึ่ง

พวกเขาทั้งหมดรู้สึกว่ากองทัพกว่าแปดหมื่นถึงหนึ่งแสนคนนั้นน้อยแล้ว ในตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองควรจะหนีไปที่ใดในเวลานี้

โชคดีที่ทั่วป๋าเยี่ยนยังไม่ยอมแพ้ เขากำหมัดแน่นแล้วพูดว่า

“การบุกเข้าโจมตีของอาณาจักรฉินนั้นช้าลงเล็กน้อย หากเรายังบุกผ่านไปได้ถึงวันพรุ่งนี้ ถึงแม้ความหวังจะริบหรี่ ย่อมมีความหวังเสมอ!”

“พ่ะย่ะค่ะ! ท่านใต้เท้า!”

“ฮู”

ทั่วป๋าเยี่ยนถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขานั่งลงบนก้อนหินแล้วหลับตาลงเพื่อพักผ่อน

...

คืนหนึ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว และกลางวันก็มาถึง การต่อสู้อย่างดุเดือดเกิดขึ้นอีกครั้ง

ฉินอวี่ตื่นตั้งแต่เช้าและสวมชุดเกราะ เขายังคงนำทัพเข้าสู่สนามรบ

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เขากำลังเตรียมโจมตี ผู้ส่งสารก็วิ่งเข้ามารายงานข่าว

“อ๋องอวี่ มีบางอย่างผิดปกติพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉินอวี่เลิกคิ้วและส่งสัญญาณให้รีบอธิบายอย่างละเอียด

“บอกข้ามาว่าเกิดอะไรขึ้น?”

เมื่อผู้ส่งสารได้ยินเช่นนั้นเขารีบรายงานทันที

“รายงานท่านอ๋อง เมื่อคู่เพิ่งได้รับข่าวจากหน่วยสอดแนมว่าชาวบ้านที่มีชื่อจากในหมู่บ้านสือเข้าไปในภูเขาเพื่อล่าสัตว์ เขาบังเอิญพบเห็นกองทัพกลุ่มหนึ่งแอบลอบเข้าไปในอาณาจักรฉิน จำนวนคนมากพอสมควร พวกเขามองไม่เห็นว่าจุดสิ้นสุดอยู่ที่ใดพ่ะย่ะค่ะ”

“อะไรนะ?”

เมื่อได้ยินข่าวเช่นนี้ ฉินอวี่ประหลาดใจทันที เหตุใดจู่ๆ เยี่ยนเป่ยถึงมีกองทัพขนาดใหญ่เช่นนี้ อีกทั้งพวกเขายังไม่รู้ด้วยว่ามาจากที่ใด?

“พบที่ใด? และทิศทางการเดินทางของพวกมันเป็นอย่างไร?”

ความคิดของฉินอวี่เปลี่ยนไปทันที เขาถามอย่างกระตือรือร้น

“เป็นหุบเขาทางตะวันตกของหมู่บ้านสือ ทิศทางมุ่งไปทางตะวันออกเฉียงเหนือพ่ะย่ะค่ะ” ผู้ส่งสารกล่าว

ฉินอวี่ไม่สามารถบอกการเคลื่อนไหวที่เฉพาะเจาะจงได้ ดังนั้นจึงตะโกนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“ส่งทหารมา นำแผนที่เยี่ยนเป่ยมาให้ข้า”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

ในไม่ช้าทหารคนหนึ่งนำแผนที่ที่แสดงสถานที่ต่างๆ ในเยี่ยนเป่ยมาให้ รวมไปถึงแผนผังเมืองเล็กๆ บางเมืองด้วย

“หมู่บ้านสืออยู่ที่ใด ชี้ให้ข้าดูหน่อย”

ผู้ส่งสารรีบชี้ไปบนแผนที่อย่างรวดเร็ว

ดวงตาของแม่ทัพกองทัพอาณาจักรจ้าวเบิกกว้าง เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว สีหน้าของเขาซีดมากและเขารีบตอบรับ

“พ่ะย่ะค่ะ แม้ว่าข้าของกระหม่อมจะต้องหัก แต่กระหม่อมจะรีบรุดหน้าไปยังเมืองถูเหอเพื่อปกป้องอ๋องเหยียนของพวกเรา!”

พูดจบ เขาก็หมุนตัวกลับ ทั้งวิ่งทั้งตะโกนไปว่า

“ทหาร ทหารมานี่ กระจายคำสั่งข้า ให้กองทัพทั้งหมดกลับไป จากกองทัพหลังเปลี่ยนเป็นกองทัพแนวหน้า สัมภาระทั้งหมดไม่ต้องสนใจแล้ว พวกเราต้องรีบเดินทัพมุ่งหน้าไปยังมณฑลถูเหอ พวกเราต้องถึงก่อนเที่ยง!”

“พ่ะย่ะค่ะ!”

...

ในที่สุดแม่ทัพอาณาจักรจ้าวพาทหารทั้งหมดกลับไป ในที่สุดฉินอวี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและล้มลงกับพื้นอย่างอิดโรย

แต่ในขณะเดียวกัน ใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข ที่ชาวบ้านเหล่านั้นเห็นว่ามีกองกำลังลับของศัตรูแอบเข้ามา มิฉะนั้นเรื่องทั้งหมดคงแย่แน่

หากพวกเขารอให้อีกฝ่ายมาถึงพื้นที่เปิดโล่งและถูกหน่วยสอดแนมค้นพบ พวกเขาเพิ่งจะตอบสนอง หากเป็นเช่นนั้นความปลอดภัยของมณฑลถูเหอคงเป็นเรื่องที่พูดยาก

ที่นี่คือหลุมขนาดใหญ่ที่ถูกล้อมอยู่ด้านหลัง อีกทั้งในมือของฉินอวี่มีทหารเพียงสองหมื่นคนเท่านั้น

ตอนนี้แม่ทัพบางส่วนยังคงต่อสู้อยู่ด้านนอก เห็นว่าแนวป้องกันนั้นว่างเปล่า เขาตัดสินใจทันที กัดฟันและแบ่งกองกำลังเพื่อคอยเติมช่องว่างนั้น และรีบกลับมาถามเหตุผล

“อ๋องอวี่ เหตุใดกองทัพอาณาจักรจ้าวถึงถอนทัพหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ พวกเรามีคนแค่นี้ ไม่อาจปิดกั้นวงล้อมขนาดใหญ่นี้ได้พ่ะย่ะค่ะ”

“ถูกต้องแล้วท่านอ๋อง หรือว่าแผนมีการเปลี่ยนแปลงหรือ?”