องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1287

มันทำให้เขารู้สึกตกตะลึงมากกว่าเดิม ถึงขั้นที่ว่ารู้สึกว่าฝันไปด้วยซ้ำ

ฉินเหยียนยิ้มแล้วถามขึ้นว่า “เจ้ายินดีที่จะมาเป็นข้าราชการของอาณาจักรฉินรึไม่?”

ชายอ้วนมองฉินเหยียนด้วยความอึ้ง ผ่านไปครู่หนึ่งจึงได้ถามขึ้นอย่างติดอ่างว่า

“อ๋อง......อ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ ไม่......ไม่ได้ล้อเล่นใช่รึไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

“เจ้าคิดว่าอย่างไรเล่า?”

“แล้วอ๋องเหยียน ทรง.......ทรงทำเช่นนี้ทำไมรึพ่ะย่ะค่ะ?”

“เจ้าอยากจะพาตระกูลอ้ายซินเจวี๋ยหลัวไปยังจุดที่รุ่งโรจน์มากยิ่งกว่ารึไม่?”

ชายอ้วนเบิกตากว้างทันที เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะถามเขาว่าอยากจะสร้างความรุ่งโรจน์ใหม่อีกครั้งรึไม่ตรงๆเช่นนี้เลย เขาต้องอยากอยู่แล้ว แต่ในขณะที่เขากำลังจะตอบตกลง จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นได้ เขาถามด้วยสีหน้าที่ซีดเซียวและเสียงสั่นว่า

“อ๋องเหยียนคงไม่ได้จะสนับสนุนให้กระหม่อมเป็น......ฮ่องเต้หุ่นเชิดแห่งแมนจูเรียใช่รึไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

ฉินเหยียนอึ้งไป จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง เจ้าชายอ้วนคนนี้ช่างน่าสนใจจริงๆ ฮ่องเต้หุ่นเชิดรึ? เขาไม่ใช่คนอาณาจักรวาโกกุนะ จะมีความคิดที่วิเศษและน่ารังเกียจเพียงนี้ได้อย่างไรกัน

ดังนั้นเขาจึงส่ายหน้าแล้วอธิบายว่า “ชาวเมืองแมนจูเรียก็คือชาวเมืองของอาณาจักรฉิน ดังนั้นไม่มีฮ่องเต้หุ่นเชิดอะไรทั้งนั้น ข้าอยากจะให้เจ้าเป็นผู้ดูแลองค์การบริหารปกครองตนเองในแมนจูเรีย”

“หา? ผู้ดูแลองค์การบริหารปกครองตนเองรึพ่ะย่ะค่ะ? เช่นนั้น......ก็เป็นสถานการณ์เช่นเดียวกันในเยี่ยนเป่ยสิพ่ะย่ะค่ะ?”

ชายอ้วนพูดอย่างประหลาดใจ

ฉินเหยียนพยักหน้า เขาพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “ใช่แล้ว”

ชายอ้วนตกตะลึง หากเป็นเช่นนั้น ถ้าเขาตอบตกลงไปก็จะได้รับผลประโยชน์มากมาย แม้จะเป็นคนของอาณาจักรฉินไป แต่ก็ไม่ใช่สุนัขรับใช้นี่ ไม่เพียงแต่ไม่น่าอับอาย แถมยังเป็นข้าราชการที่มีตำแหน่งสูงด้วย มีเกียรติยศอย่างยิ่ง ดังนั้นเขาไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธเลย!

ชายอ้วนยืนขึ้นด้วยความตื่นเต้น เขาโค้งคำนับขอบคุณอ๋องเหยียนจากใจ

“กระหม่อมยินดีที่จะรับใช้อาณาจักรฉิน เพื่อเป็นประโยชน์แก่ชาวเมืองแมนจูเรียพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนยิ้มแล้วมองเขา เจ้าหมอนี่มีความตระหนักดีจริงๆ พูดเก่ง อย่างน้อยก็พูดได้ดีกว่าจางฝู คนหนึ่งมีหลักการ อีกคนมั่นคงซื่อตรงไม่ประจบ การที่มีทั้งสองคนนี้อยู่ทางเหนือ บางทีอาจจะช่วยตัวเขาและอาณาจักรฉินได้มากก็เป็นได้

เมื่อคิดเช่นนั้นแล้วฉินเหยียนก็พูดทันทีว่า

“แต่ว่า ข้าไม่ได้จะให้เจ้าเป็นผู้ดูแลองค์การบริหารปกครองตนเองในแมนจูเรียเดี๋ยวนี้เลยหรอกนะ จะต้องคอยเรียนรู้การจัดการเรื่องในเยี่ยนเป่ยกับท่านจางเสียก่อน ไว้เจ้าเรียนรู้ได้สักระยะแล้ว ก็ค่อยไปดำรงตำแหน่งที่แมนจูเรีย”

ฉินเหยียนเองก็ต้องการทดสอบคนคนนี้ก่อน เขาไม่อยากจะให้แมนจูเรียที่เพิ่งจะสถานการณ์มั่นคงเกิดปัญหาอะไรอีกแล้ว

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะทุ่มเทสุดกำลังเลยพ่ะย่ะค่ะ”

ชายอ้วนได้ฟังคำสั่งของฉินเหยียนแล้วก็รีบตบหน้าอกรับรอง

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างพอใจ จากนั้นก็โบกมือให้ถอยไป

ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วยิ้มพูดว่า “นี่เองก็เพื่อความสันติสุขของอาณาจักรพัลแฮในอนาคต อย่างไรหวงหลิงเอ๋อร์ก็เป็นผู้หญิง หากในอนาคตมองคนไม่ขาดก็อาจชักศึกเข้าบ้านได้ ไม่เพียงแต่จะส่งผลเสียต่ออาณาจักรพัลแฮเท่านั้น แต่อาจทำให้อาณาจักรฉินติดแหไปด้วยก็ได้”

“ท่านอ๋องช่างมีปรีชาญาณยิ่งนัก” จ้าวจือหย่าชื่นชม

ฉินเหยียนโบกมือเพื่อแสดงว่าหยุดยกยอได้แล้ว เขาพูดต่อว่า

“ที่เหลือก็ไม่มีอะไรแล้ว ถึงเวลาที่ต้องกลับเมืองหลวงอาณาจักรฉินแล้ว เจ้าจงไปเตรียมการเสียหน่อย อีกไม่กี่วันข้าจะออกเดินทาง”

“เพคะ” จ้าวจือหย่ารีบพูดขึ้น

......

และแล้ว การเดินทางสู่เยี่ยนเป่ยในครั้งนี้ก็ได้สิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ การเดินทางครั้งนี้กินเวลาไปหลายเดือน และกินเวลานานถึงหนึ่งปี เวลาที่เสียไปก็ไม่ได้ยาวนานอะไรมากนัก

ที่จริงแล้วยังมีบางเรื่องในเยี่ยนเป่ยที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง แต่ที่เหลือก็ยังมีจางฝูช่วยดูแล จึงไม่ต้องกังวลอะไรนัก อีกอย่างพิธีราชาภิเษกของท่านพี่ใหญ่ฉินชงก็ใกล้เข้ามาแล้ว เขาจะต้องกลับไปเข้าร่วมพิธี

และแล้วจ้าวจือหย่าก็ได้เลือกวันดีเอาไว้ ขบวนรถของฉินเหยียนได้ออกเดินทางไปยังทางกลับเมืองหลวง

หิมะที่ตกลงมาปกคลุมพื้นที่อันกว้างใหญ่ ละลายกลายเป็นลำธาร อากาศเย็นอบอวลไปด้วยกลิ่นชื้นๆ รถแล่นไปบนทางหลวง และมีเสียงล้อหมุนดังขึ้นอย่างชัดเจน

ฉินเหยียนจงใจให้ขบวนรถเดินทางช้าลง เพื่อที่เขาจะได้มองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง