องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1302

“ข้อดีคือในอนาคตพวกเราสามารถยั่วยุและทำทุกอย่างในอาณาจักรฉินได้ทุกเมื่อตามที่ต้องการ แต่ถ้าอาณาจักรฉินต้องการสู้กลับ พวกเราสามารถประโคมข่าวนี้ ทำให้อาณาจักรฉินตกอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกอาณาจักรอื่นรอบข้างกดดัน”

น้ำเสียงของหลี่เยี่ยนคังนั้นทรงพลัง ทำให้ทุกคนต่างมองไปที่หลี่เยี่ยนคังอีกครั้ง ในครั้งนี้สายตาเต็มไปด้วยความเคารพมากขึ้น

สายตาของทั่วป๋าเยี่ยนเต็มไปด้วยความอิจฉา

ชาวที่ราบภาคกลางที่ชาวตาดอย่างเขาดูถูก ภายในช่วงเวลาอันสั้นกลับได้รับการยอมรับจากกลุ่มชาวตาดของเขา

เขาจะยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไร เขาจึงพยายามตอบโต้กลับ

“เหตุใดเราถึงสามารถทำอะไรได้ตามใจชอบได้? หรือว่าอาณาจักรอื่นต่างเป็นพวกโง่เขลา มองไม่ออกว่าพวกเรายั่วยุอีกฝ่ายก่อนหรือ?”

หลี่เยี่ยนคังถามกลับ

“ในตอนที่พวกอาณาจักรฉินตกอยู่ในสถานการวิกฤติมากที่สุด พวกเราไม่ได้ฉวยโอกาสโจมตีกลับ อีกทั้งยังให้ความช่วยเหลือ ผลที่ตามมาคือหากอาณาจักรฉินพูดว่าพวกเราที่อยู่แนวเขตชายแดนมักจะยั่วยุพวกเขาบ่อยครั้ง เจ้าคิดว่าหากเรื่องนี้แพร่กระจายออกไป จะมีคนเชื่อเรื่องนี้หรือไม่ล่ะ?”

หลังจากสิ้นสุดประโยคนี้ สายตาของขุนนางในเต็นท์พลันสว่างขึ้น พวกเขาทุกคนเป็นคนฉลาดและเข้าใจความหมายที่อีกฝ่ายต้องการสื่อเป็นอย่างดี

หากเป็นไปตามแผนการนี้ ไม่เพียงแต่พวกชาวตาดอย่างเขาจะมีโอกาสเหนือกว่าอาณาจักรฉินเท่านั้น แต่ยังทำให้ภาพลักษณ์ของอาณาจักรฉินกลายเป็นอาณาจักรที่ไร้ความเมตตาและไม่ยุติธรรมอีกด้วย

หลี่เยี่ยนคังใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้และยิ้ม

“เจ้าศักดินาทุกท่าน เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึงมีคนจำนวนไม่น้อยต้องการมุ่งหน้าไปทางใต้เพื่อปล้นชาวที่ราบภาคกลางมิใช่หรือ? โชคดีมาก นี่ถือว่าเป็นโอกาสอันดีที่จะบุกปล้นโดยไม่ต้องกังวลการตอบโต้จากฝั่งอาณาจักรฉิน”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ความมุ่งมั่นของทุกคนต่างเดือดพล่าน พวกเขาหายใจแรงและเร็วขึ้น มองไปที่หลี่เยี่ยนคังด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ

ก่อนหน้านี้พวกเขามีแต่ความคิดที่ทำให้กระวนกระวายใจ แต่หลังจากที่ได้ฟังการวิเคราะห์ของหลี่เยี่ยนคังแล้ว พวกเขารู้สึกว่าพบทางลัดแล้ว!

หากพวกเขาทำในสิ่งที่อีกฝ่ายเพิ่งแนะนำมา ไม่เพียงแต่จะสามารถปล้นพวกชาวที่ราบภาคกลางได้อย่างชอบธรรมเท่านั้น แต่พวกเขายังสามารถยั่วยุอาณาจักรฉินได้ตามที่ต้องการอีกด้วย เป็นเรื่องที่น่ายินดีมาก!

หลี่เยี่ยนคังพูดต่อ

“สำหรับพวกเราแล้ว ตอนนี้แค่เสียวัวและแกะเพียงไม่กี่ตัว แต่ในระยะยาวสิ่งที่เราจะได้กลับมานั้นมากกว่าที่พวกเราคาดคิดเอาไว้ ไม่ใช่แค่สัตว์เลี้ยงหลายพันตัวเท่านั้น แต่ยังรวมถึงเงิน เสบียงอาหารและผู้หญิงด้วย!”

หลังจากได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของทั่วป๋าเยี่ยนพลันจริงจังขึ้น

เพราะทุกสิ่งที่หลี่เยี่ยนคังพูดนั้นไม่มีทางที่เขาจะโต้กลับได้เลย

บรรดาเจ้าศักดินาที่อยู่รอบข้าง ค่อยๆ จมอยู่กับคำแนะนำนั้น

แม้แต่ท่านข่านอย่างทั่วป๋าหงเลี่ย ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าและถามด้วยรอยยิ้ม

“ทุกท่านยังมีข้อสงสัยอะไรอีกหรือไม่? หากมีให้คุณหลี่อธิบายให้พวกท่านฟังอีกรอบก็ย่อมได้”

ทุกคนต่างพากันมองหน้ากันและก้มหน้าลง เห็นได้ชัดว่าทุกคนต่างเห็นด้วยกันหลี่เยี่ยนคัง

“เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนต่างไม่มีข้อสงสัยกันแล้ว ทำตามที่คุณหลี่พูดมาเถอะ ส่งวัวและแกะไปให้อาณาจักรฉินอย่างเปิดเผย!” ทั่วป๋าหงเลี่ยตัดสินใจและทุกคนต่างเห็นด้วยทันที

หลังจากที่ทั่วป๋าหงเลี่ยคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็ถามออกมาอีกครั้ง

“เช่นนั้นใครกันที่จะเป็นคนส่งวัวและแกะไปที่อาณาจักรฉิน?”

“พ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เยี่ยนคังตอบรับ

ในเมื่อตกลงเช่นนี้ หัวหน้ากลุ่มทูตในครั้งนี้คือทั่วป๋าเยี่ยน ชาวตาดยังต้องเตรียมการบางอย่าง

...

ฝั่งอาณาจักรฉิน หลังจากที่ได้รับข่าวยืนยันว่าการบรรเทาภัยในอาณาจักรหลู่กำลังดำเนินไปในทิศทางที่ดี ฉินเหยียนก็ไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อ

หลังจากจัดขบวนรถเรียบร้อยแล้ว เขาก็พร้อมที่จะออกเดินทางไปยังอาณาจักรฉินอีกครั้ง

เพียงแต่ว่าตอนนี้ทุกอย่างกลับล่าช้าไปมาก หากยึดตามแผนเดิม ถือว่าได้พลาดโอกาสไปร่วมงานบรมราชาภิเษกของฉินชงไปแล้ว

แต่เดิมฉินเหยียนคิดว่าเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย แต่จ้าวจือหย่าอธิบายเพิ่มเติมว่า

“ท่านอ๋องทรงไม่รู้อะไรเสียแล้ว พิธีบรมราชาภิเษกได้ถูกยกเลิกไปก่อนเพคะ ท่านอ๋องกลับไปที่นั่น ยังสามารถเข้าร่วมงานนี้ได้เพคะ”

“ยกเลิกหรือ? เหตุใดพี่ใหญ่ถึงได้เปลี่ยนวันล่ะ?” ฉินเหยียนถามด้วยความไม่เข้าใจ

เรื่องบรมราชาภิเษกนั้นเป็นเรื่องที่สำคัญมาก ทุกอย่างได้มีการเลือกวันอันเป็นมงคลเอาไว้แล้ว จะเปลี่ยนวันได้อย่างไร?

จ้าวจือหย่าถอนหายใจแล้วตอบกลับว่า

“เพราะว่ามีหลายเรื่องเกิดขึ้น อาณาจักรหลู่เกิดภัยพิบัติ จะเป็นเป็นเรื่องเหมาะสมหรือเพคะ หากจัดงานบรมราชาภิเษกขึ้น?”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินเช่นนั้น เขาก็เข้าใจในทันทีว่าช่วงนี้มีเรื่องหลายเรื่องเกิดขึ้นเป็นอย่างมากจริงๆ เรื่องเหล่านี้คงทำให้พี่ใหญ่ไม่สบายใจ