องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1305

“อีกทั้งยังส่งผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของฝ่าบาทด้วย”

เรื่องที่เสนาบดีกรมพิธีการพูดมานั้นก็มีเหตุผล ฉินชงเองก็ฉุกคิดขึ้นมาเช่นกัน

เขาเงยหน้ามองไปรอบๆ เป็นเรื่องจริงที่มีหลายส่วนในพระราชวังทรุดโทรมลงไปมาก มองผ่านๆ อาจจะดูน่าประทับใจ ห้ามมองอย่างละเอียด

ทุกๆ ที่ต่างเปิดเผยความทรุดโทรม หากเป็นอาณาจักรในสมัยห่อนคงจะไม่สนใจเรื่องพวกนี้

แต่ตอนนี้อาณาจักรฉินได้รวมเก้าแคว้นไว้ด้วยกันแล้ว สถานะของอาณาจักรย่อมมีการเปลี่ยนแปลง ตอนนี้พระราชวังดูทรุดโทรมพอสมควร

ฉินชงขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจ

“ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล แต่ข้าไม่มีเงิน กรมพระคลังเองก็ไม่มีเงิน หากมีเงินข้าเองคงใช้เงินเหล่านั้นสร้างบ้านให้ชาวอาณาจักรหลู่แทนที่จะสร้างพระราชวังใหม่อยู่ดี”

“ฝ่าบาททรงมีพระทัยเมตตาพ่ะย่ะค่ะ”

เสนาบดีกรมพิธีการพูดอย่างมีมารยาทก่อนที่จะพูดต่อว่า

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าสองสิ่งนี้สามารถทำไปพร้อมๆ กันได้ พระราชวังไม่จำเป็นต้องใช้เงินจำนวนมาก แค่ยี่สิบล้านก็เพียงพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ยี่สิบล้านยังไม่มากไปอีกหรือ? เจ้าล้อข้าเล่นหรือไร?”

ฉินชงจ้องเขม่งและพูดว่า

“กระหม่อมมิบังอาจพ่ะย่ะค่ะ!” เสนาดีกรมพิธีการรีบหมอบลงไปกับพื้น

“เอาล่ะ ลุกขึ้นมาคุยกับดีๆ เถอะ” ฉินชงโบกมือส่งสัญญาณให้เสนาบดีกรมพิธีการลุกขึ้น

เสนาบดีกรมพิธีการลุกขึ้นยืนด้วยความเคารพและเริ่มอธิบายให้ฉินเหยียนฟัง

“กระหม่อมทรงทราบดีว่าพระองค์ทรงมีพระทัยเมตตาต่อประชาชน แต่ฝ่าบาท กระหม่อมรู้ว่าจะหาเงินมาจากที่ใด” เสนาบดีกรมพิธีการพูดเสียงต่ำ จากนั้นสีหน้าและท่าทางดูมีลับลมคมใน

“เอ๋? วิธีหาเงินอะไรกัน?” ใจของฉินชงกระตุก

เสนาบดีกรมพิธีการพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า

“ฝ่าบาท กระหม่อมได้ยินมาว่าอ๋องเหยียนกำลังวางแผนสร้างอู่ต่อเรือหลวงที่เมืองอู๋ ใช้เงินร่วมหลายร้อยล้าน ซึ่งทำให้ความมั่นคงของอาณาจักรสั่นคลอน”

“กระหม่อมคิดว่าหยุดพัฒนาเรื่องนั้นก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ เพราะเป็นจุดที่ไม่รู้ว่าจะได้กำไรหรือไม่ หากเป็นเช่นนี้กรมพระคลังจะยังคงมีเงินเพียงพอ”

เมื่อฉินชงได้ยินเช่นนั้น สีหน้าพลันเข้มขึ้น เขาแทบอยากจะเตะเสนาบดีกรมพิธีการให้กระเด็น

“เรื่องไร้สาระขนดนี้เจ้ายังคิดขึ้นมาได้? เจ้าโง่หรือเปล่า? เจ้ากล้าคิดที่จะเปลี่ยนแผนการของเจ้าสิบสี่หรือ? เจ้าอย่าลืมว่าอาณาจักรฉินมีวันนี้ได้ก็เพราะใคร!”

ในใจฉินชงอยากจะด่าชายชราตรงหน้าให้ตายไปเลย กล้ามีความคิดเช่นนี้ได้อย่างไร

เสนาบดีกรมพิธีการรีบพูดแก้ตัวทันที

“ฝ่าบาท กระหม่อมมิได้มีเจตนาต่อต้านอ๋องเหยียนพ่ะย่ะค่ะ แต่ท้องพระคลังไม่อาจใช้เงินสุรุ่ยสุร่ายเช่นนั้นได้”

“ไม่ได้! หากเจ้ายังคิดเช่นนี้อีก อย่าหาว่าข้าไม่ไว้หน้าเจ้า!”

ฉินชงตะคอก

“ฝ่าบาท...” เสนาบดีกรมพิธีการพยายามจะพูดต่อ แต่ฉินชงรีบขัดจังหวะเขา

“หยุดพูดได้แล้ว หากไม่มีเรื่องอะไรแล้ว เจ้าก็กลับไปเถิด หากเจ้าต้องการรายงานเรื่องพวกนั้นอีก ข้าเข้าใจหมดแล้ว”

หลังจากที่ฉินชงพูดจบ เขาก็ไม่สนใจท่าทีของเสนาบดีกรมพิธีการอีกเลย ก้มหน้าอ่านสาส์นต่อไป

หลังจากที่ฉินชงเดินจากไป เสนาบดีกรมพิธีการเต็มไปด้วยความคับข้องใจ เขากำลังทำอะไรอยู่

เขาช่วยฝ่าบาทแก้ไขปัญหามิใช่หรือ

นี่ยังเป็นฝ่าบาทอยู่อีกหรือ?

...

“ฝ่าบาท หลินเย้าจู่ขอเข้าเฝ้าพ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากรอพักหนึ่ง ขันทีหนุ่มได้นำหลินเย้าจู่เข้าไปยังห้องหนังสือ

หลินเย้าจู่โค้งคำนับให้ฉินชงแล้วกล่าวว่า

“เข้าเฝ้าฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ”

“ใต้เท้าหลิน ลุกขึ้นมาเถิด”

ฉินชงบอกให้เขาทำตัวตามสบาย จากนั้นยิ้มให้

“ใต้เท้าหลินมาที่นี่ มีเรื่องอันใดหรือ?”

หลินเย้าจู่ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“กราบทูลรายงานฝ่าบาท ขบวนเสด็จของอ๋องเหยียนมาถึงอาณาจักรฉินแล้ว คาดว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินชงได้ยินดังนั้นพลันดีใจขึ้นมา และถามออกไปว่า

“จริงหรือ?”

“เป็นเรื่องจริงพ่ะย่ะค่ะ! หากระหว่างทางไม่มีเรื่องที่ทำให้การเดินทางล่าช้า บ่ายนี้ก็คงเดินทางถึงเมืองหลวงพ่ะย่ะค่ะ” หลินเย้าจู่ยืนยัน

ฉินชงหัวเราะเสียงดัง ตบโต๊ะแล้วพูดอย่างตื่นเต้น

“เยี่ยมมาก!” ในที่สุดเจ้าสิบสี่ก็กลับมาเสียที รีบไปเตรียมการและแจ้งขุนนางฝ่ายบู๊และฝ่ายบุ๋นให้เตรียมการต้อนรับเจ้าสิบสี่ที่ประตูเมืองฝั่งตะวันออกพร้อมข้า!”

“พ่ะย่ะค่ะ!” หลินเย้าจู่ตอบรับและทำตามคำสั่งทันที