องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1307

ฉินเหยียนถอนหายใจเบาๆแล้วนั่งลงข้างๆ

แม้ว่าฉินอวี่จะยังหมดสติอยู่ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะสัมผัสบางสิ่งได้อย่างคลุมเครือ และได้สติขึ้นมาอย่างน่าอัศจรรย์ แม้ว่าศีรษะของเขาจะมีผ้าพันแผลเต็มไปหมดจนไม่อาจลืมตาได้ แต่ก็ยังส่งเสียงที่อ่อนล้าออกมาได้

“น้องสิบสี่”

“พี่เจ็ด ข้าเองก็กลับมาแล้ว” ฉินเหยียนกุมมือของเขาแล้วพูดขึ้น

ฉินอวี่ได้ยินดังนั้นก็พยายามยิ้มออกมา เขาพูดว่า “อืม ในที่สุดเราสามพี่น้องก็ได้มารวมตัวกันแล้ว”

“นั่นสิ ดังนั้นพี่เจ็ดจะต้องรักษาตัวให้ดี เมื่อเจ้าอาการดีขึ้นแล้ว เราสามคนก็ไปดื่มด้วยกันเถิด!”

“ฮ่า......ฮ่า ได้เลย”

ฉินอวี่หัวเราะอย่างยากลำบาก จากนั้นก็ถามขึ้นด้วยเสียงแหบแห้งว่า “น้องสิบสี่ ทางเยี่ยนเป่ย......”

“วางใจเถิดพี่เจ็ด ไม่เป็นไรแล้ว ทุกอย่างราบรื่นดี กองทัพของทั่วป๋าเยี่ยนเองก็ถูกพวกข้าทำลายล้างจนเกือบหมดแล้ว”

“ดี......ดีจริง”

ฉินอวี่พยักหน้าอย่างดีใจ เมื่อพูดจบเขาก็หลับตานอนหลับไปอีกครั้ง

ฉินเหยียนถอนหายใจเบาๆ จ้าวจือหย่าพยุงเขามาถามอาการกับแพทย์หลวงที่หน้าประตู

แพทย์หลวงได้รายงานอาหารของฉินอวี่ ฉินเหยียนพยักหน้าแล้วนึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เขาถามว่า

“หากเป็นเช่นนี้ ต่อให้พี่เจ็ดจะหายแล้ว แต่ก็จะเสียโฉมงั้นรึ?”

“พ่ะย่ะค่ะ อย่างน้อยก็จะมีแผลเป็นบนใบหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

“ใบหน้าคงไม่อัมพาตใช่รึไม่?”

“คือ......กระหม่อมนั้นโง่เขลา ไม่รู้ว่าใบหน้าอัมพาตที่ท่านอ๋องกล่าวถึงหมายถึงอะไรพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนครุ่นคิด จากนั้นก็อธิบายว่า “ก็คือใบหน้ามีบาดแผลอย่างหนัก ในอนาคตไม่สามารถแสดงสีหน้าได้อีก”

แพทย์หลวงตระหนักทันที จากนั้นก็ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “คงไม่ถึงขั้นนั้นพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนได้ยินดังนั้นก็โล่งอก จะเสียโฉมหรือไม่นั้นไม่สำคัญ อย่างไรฉินอวี่ก็ได้มีการอภิเษกสมรสไปแล้ว และในขณะที่ฉินเหยียนกำลังจะย้ำเตือนแพทย์หลวงต่อ ก็มีเสียงฝีเท้าที่รีบร้อนดังขึ้นจากด้านนอก

ฉินเหยียนตั้งใจฟังแล้วก็รู้ว่าใครมาทันที ผู้ที่สามารถก้าวเท้าได้กว้างและรีบร้อนเพียงนี้ นอกจากฉินชงก็ไม่มีใครแล้ว แน่นอนว่ายังไม่ทันเดินเข้ามาด้านใน ก็มีเสียงคนคำนับดังขึ้นด้านนอกแล้ว

ฉินเหยียนยิ้มแล้วเดินออกไปโดยมีจ้าวจือหย่าคอยพยุง

“พี่ใหญ่!”

“น้องสิบสี่!”

สองพี่น้องพบหน้ากันแล้วกอดกันแน่นแฟ้น

“พี่ใหญ่ เราสร้างพระราชวังใหม่ดีรึไม่ บัดนี้เก้าแคว้นรวมเป็นหนึ่งแล้ว ตำแหน่งของเมืองหลวงก็ดูค่อนข้างจะห่างไกล พระราชวังเองก็เก่าแล้ว”

ฉินอวี่ยิ้มแล้วพูดว่า “เจ้าเนี่ยอย่าคิดไปไกลมากนักเลย เรื่องนี้ไม่ต้องรีบหรอก เรามาดื่มกันอย่างสาแก่ใจก่อนดีกว่า”

ทั้งสองได้มาถึงศาลาพักร้อนแห่งหนึ่ง ด้านในมีเหล้าและอาหารเตรียมไว้แล้ว ดูก็รู้ว่าฉินชงได้สั่งเอาไว้ล่วงหน้าก่อน

“น้องสิบสี่ ระยะนี้เหนื่อยหน่อยนะ”

เมื่อนั่งลงแล้วฉินชงก็ชูจอกเหล้ารสเลิศขึ้นมา แล้วยิ้มและพูดกับฉินเหยียน

ฉินหยียนรีบชูจอกเหล้าขึ้นแล้วชนกับเขา และยิ้มพูดว่า

“พี่ใหญ่ ความจริงแล้วเหนื่อยรึไม่นั้นไม่สำคัญเลย ตราบใดที่ใต้กล้านี้สงบสุข ทุกคนในอาณาจักรฉินมีชีวิตที่สันติสุข ข้าก็พึงพอใจมากแล้ว”

ฉินชงหัวเราะแล้วชูจอกเหล้าขึ้น จากนั้นก็ชนแล้วดื่มจนหมด

“นั่นสิ เพียงแค่พวกเราสามพี่น้องพยายาม ไม่ช้าก็เร็วอาณาจักรฉินก็จะรุ่งเรืองด้วยมือของเรา”

ทั้งสองดื่มไปด้วยแล้วทานอาหารไปด้วย พูดคุยกันอย่างสบายใจ

พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับอุดมคติของตนเอง จากนั้นก็มีความมึนเมาขึ้นมา ฉินเหยียนดื่มอวยพรฉินชงจอกหนึ่ง จากนั้นถามขึ้นว่า

“พี่ใหญ่ได้เลือกพิธีราชาภิเษกไว้แล้วไม่ใช่รึ? เหตุใดจู่ๆจึงเปลี่ยนเล่า”