องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1315

“หมายความว่าอย่างไรรึ?” อู๋เจี๋ยถามขึ้น

หลิวอวี่หลินส่ายหน้า จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นได้ เขาพูดว่า “พี่สอง บัดนี้ผู้คุมหอหลิว หลิวเชียนเชียนกำลังรับหน้าที่รับสมัครลูกเรือรึ?”

“อืม มีอะไรรึ?”

หลิวอวี่หลินพูดอย่างจริงจังว่า “พี่สอง สิ่งที่ข้าจะพูดต่อไปนี้ หากได้มีโอกาสพบกับผู้คุมหอหลิวแล้ว จะต้องส่งสารให้กับนางโดยไม่ขาดไปแม้แต่คำเดียวนะ”

หลิวเชียนเชียนคือคนสนิทของอ๋องเหยียน หากบอกนางก็เท่ากับได้บอกอ๋องเหยียน ดังนั้นหลิวอวี่หลินจึงคิดจะใช้วิธีนี้ในการส่งสาร

แน่นอนว่าที่ให้อู๋เจี๋ยไปก็เพราะอยากให้เขาได้ผลงาน อย่างไรตนเองก็ออกจากที่นี่ในระยะสั้นๆไม่ได้ จะได้ผลงานรึไม่ก็ไม่สำคัญเลย

อู๋เจี๋ยได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว เขามักรู้สึกว่าวันนี้เจ้าสี่ไม่ปกติเลย แต่ในเมื่อเจ้าสี่ฝากฝัง เขาจึงพยักหน้าแล้วพูดว่า

“วางใจเถิด ข้าจะส่งสารไปอย่างไม่ขาดไปแม้แต่คำเดียว”

“ดี พี่สองฟังข้านะ......”

คำพูดของหลิวอวี่หลินคือการวิเคราะห์การเคลื่อนไหวที่ชาวตาดส่งคณะทูตมายังอาณาจักรฉิน แต่สิ่งที่เขาพูดยากที่จะเข้าใจอย่างยิ่ง อู๋เจี๋ยต้องฟังถึงสามครั้งจึงจะเข้าใจ

“คือ......เจ้าสี่ หากเจ้าพูดเช่นนี้ ชาวตาดไม่เพียงแต่ไม่ได้ยอม แต่กลับมีแผนที่ชั่วร้ายยิ่งกว่างั้นรึ?”

อู๋เจี๋ยพูดอย่างตะลึงว่า “พวกมันกล้าเกินไปแล้ว”

“หึหึ!” หลิวอวี่หลินยิ้มออกมาอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “พวกขุนนางและผู้นำของชาวตาดล้วนเป็นพวกหลงตัวเอง พวกมันหยิ่งผยอง ดูถูกทุกสิ่ง คนพวกนี้เนี่ยนะที่จะยอมถอยให้พวกเรา ฝันไปเถิด พวกมันจะต้องมีแผนชั่วแน่นอน”

สีหน้าของอู๋เจี๋ยเคร่งขรึม เขารู้ว่าสิ่งที่หลิวอวี่หลินพูดไม่ได้เพื่อทำให้เขาผวา ดังนั้นเขาจึงหุบยิ้มแล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“เจ้าสี่ หากข้านำคำที่เจ้าบอกไปบอกกับผู้คุมหอหลิวอะไรนั่นแล้ว อาณาจักรฉินจะให้ความสำคัญรึ?”

หลิวอวี่หลินยิ้มแล้วพูดว่า “อาณาจักรฉินจะต้องให้ความสำคัญแน่นอน จากที่ข้าเห็นในตอนนี้ พระราชสำนักในอาณาจักรฉินในปัจจุบันถือได้ว่าฉลาดที่สุดในประวัติศาสตร์ ตราบใดที่ความเห็นของเจ้าสมเหตุสมผล ก็จะถูกนำไปพิจารณาอย่างจริงจัง”

เมื่ออู๋เจี๋ยได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ เขาเชื่อใจเจ้าสี่อย่างยิ่ง ในเมื่อเขาพูดเช่นนี้ เช่นนั้นก็มีความเป็นไปได้สูง

“แต่ว่าพี่ใหญ่ เรื่องนี้ห้ามบอกว่าข้าเป็นคนบอกล่ะ บอกไปว่าเจ้าคิดเอง” หลิวอวี่หลินพูดเตือนขึ้น

“เพราะเหตุใด?” อู๋เจี๋ยอึ้งไปแล้วพูดว่า “หากนี่เป็นเรื่องจริง เช่นนั้นก็จะเป็นผลงานชิ้นใหญ่เชียวนะ ถึงตอนนั้นเจ้าก็จะได้เลื่อนตำแหน่ง ได้ออกจากที่นี่เสียทีไม่ใช่รึ?”

หลิวเชียนเชียนรับรายชื่อมาแล้วกวาดตามอง นางขมวดคิ้วแล้วดูอย่างละเอียด

ผู้ใต้บังคับบัญชาอธิบายว่า “ผู้คุมหอขอรับ รายชื่อในนี้มีสองคนที่น่าสนใจขอรับ คนแรกคือคนที่มาจากตระกูลฉี สองก็คืออู่เจี๋ยที่มาจากเยี่ยนเป่ยขอรับ ที่เหลือก็เป็นพวกลูกหลานตระกูลขุนนาง......”

หลิวเชียนเชียนพยักหน้า ตระกูลฉีคือตระกูลผู้ดีบุญหนักศักดิ์ใหญ่จากอาณาจักรอู๋ มีอำนาจไม่น้อยเลย แถมพวกเขายังคลุกคลีกับทะเลอยู่แล้ว ดังนั้นจึงสมควรต้องให้ความสนใจ บางทีอาจวางใจให้ทำภารกิจสำคัญได้

ส่วนตระกูลอู๋จากเยี่ยนเป่ยไม่ได้โดดเด่นอะไรมากนัก แต่เนื่องจากอาณาจักรฉินต้องการรวมเป็นหนึ่งกับเยี่ยนเป่ยให้เร็วที่สุด หากสามารถฝึกฝนให้ลูกหลานเยี่ยนเป่ยมาเป็นตัวตั้งตัวตีของอาณาจักรฉินได้ ก็จะสามารถทำให้รวมเป็นหนึ่งกับอาณาจักรฉินได้รวดเร็วขึ้น

นางวางรายชื่อลงแล้วนวดหว่างคิ้ว นางรู้สึกปวดศีรษะขึ้นมาหน่อย นี่เพิ่งจะเริ่มปฏิบัติงานกองเรือ นางก็พบว่าตนเองมีความกดดันอย่างมาก

หลักๆก็เพราะอาณาจักรฉินไม่มีพื้นฐานทางด้านนี้เลย จะต้องเริ่มต้นใหม่เท่านั้น และหลายๆอย่างก็ต้องเรียนรู้ใหม่ทั้งหมดด้วย เมื่อคิดดังนั้นแล้วนางก็ยื่นรายชื่อกลับไปแล้วพูดว่า

“เอาไว้ก่อน ส่งคนไปจับตาดูพวกเขาเอาไว้เสียหน่อยก็พอ สมควรจะรับเข้ามารึไม่นั้น ไว้จบการฝึกฝนแล้วข้าจะขอความเห็นจากอ๋องเหยียน แล้วค่อยว่ากัน”

“ขอรับ!”

ผู้ใต้บังคับบัญชาถอยไปอย่างเคารพ หลิวเชียนเชียนคิดว่าจะพักผ่อนเสียหน่อย แต่ทันทีที่ถอยไปแล้วก็มีผู้ใต้บังคับบัญชาอีกคนเข้ามารายงานต่อ