องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1317

ผู้ติดตามอีกคนเกลี้ยกล่อมว่า “ระยะทางยาวไกล แถมยังเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางด้วย ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไปร่างกายคงไม่ไหว อย่างไรก็รักษาตัวก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ไสหัวไปซะ นี่เจ้าอยากให้ข้ากลับไปไม่ถึงเสียทีรึไง?” ทั่วป๋าเยี่ยนจ้องผู้ติดตามเขม็งแล้วตะโกนขึ้น

ผู้ติดตามหวาดผวา ไม่กล้าพูดอะไรอีก เขาเพียงแค่พูดขึ้นเพราะความหวังดีเท่านั้น จู่ๆก็โดนต่อว่าเสียได้ ซวยจริงๆ

ทั่วป๋าเยี่ยนระบายอารมณ์แล้วก็ด่าทอต่อว่า

“ยังมัวยืนอึ้งอะไรอยู่อีก รีบเดินทางซะ จะต้องไปถึงเมืองหลวงอาณาจักรฉินก่อนฟ้ามืดให้ได้!”

ผู้ติดตามสีหน้าขมขื่น ทำได้เพียงจำใจตอบรับแล้วเดินทางกันต่อ

แต่ทว่า เมื่อถึงยามบ่ายจู่ๆก็มีขบวนรถที่หรูหราอย่างยิ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเขา

ทั่วป๋าเยี่ยนมองรถยนต์ที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน เขาเบิกตากว้างแล้วถามขึ้นว่า

“นั่นมันอะไร? เหตุใดจึงวิ่งได้รวดเร็วเพียงนั้น?”

องครักษ์ที่อยู่ข้างๆเองก็สีหน้าสับสน ไม่มีใครสามารถตอบได้เลย

แต่ว่าเมื่อขบวนรถเข้ามาใกล้แล้วเปิดประตูออก ด้านในกลับมีคนมากมายออกมา ทำเอาทั่วป๋าเยี่ยนเบิกตากว้างไปหมด

“ข้าไม่ได้มองผิดไปใช่รึไม่......พวกมัน.......พวกมันออกมาจากท้องของสัตว์ประหลาดเนี่ยนะ?”

“นี่......นี่มันสัตว์ประหลาดอะไรกัน?”

ผู้ติดตามเองก็ตกตะลึงไปหมด เบิกตากว้างแล้วจ้องไปยังกลุ่มคนที่กระโดดออกมาจากรถ คนพวกนั้นสวมชุดเครื่องแบบของอาณาจักรฉิน คงจะเป็นคนจากพระราชสำนักแห่งอาณาจักรฉิน

เป็นไปตามคาด ผู้นำของคนพวกนั้นเดินมาแล้วประสานมือคารวะพูดว่า

“ทุกท่านคงจะเป็นคณะทูตแห่งชาวตาดสินะ? ข้าคือรองเจ้ากรมพิธีการ มาเพื่อต้อนรับทุกท่านตามแผนของกรมพิธีการขอรับ”

“เจ้ามารับพวกข้ารึ? เอาอะไรมารับ?” ทั่วป๋าเยี่ยนขมวดคิ้วแล้วมองไปยังรถยนต์ แววตาเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

เจ้าพวกคนอาณาจักรฉินคงไม่ได้คิดแผนร้ายจะให้สัตว์ประหลาดนั่นกินพวกเขาหรอกนะ

รองเจ้ากรมพิธีการเห็นความระมัดระวังของเขาแล้วรีบอธิบายว่า

“นี่คือรถยนต์ของอาณาจักรฉิน คนอาณาจักรฉินส่วนใหญ่ใช้มันได้ ไม่ใช่สัตว์ประหลาดแต่อย่างใด เป็นยานพาหนะอย่างหนึ่ง”

ทั่วป๋าเยี่ยนสงสัย แต่สุดท้ายเขาก็กัดฟันแล้วเข้าไปในรถ

เมื่อเข้าไปแล้ว ขุนนางผู้ติดตามแห่งชาวตาดคนหนึ่งก็รู้สึกสบายกับที่นั่งอย่างยิ่ง เขาอดไม่ได้ที่ชื่นชมว่า

“เรื่องอื่นไว้ก่อนเถิด แต่เก้าอี้นี้ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ”

เมื่อรองเจ้ากรมพิธีการได้ยินดังนั้นก็หัวเราะแล้วพูดว่า

“สิ่งที่สุดยอดจริงๆคือความเร็วของรถยนต์ต่างหาก รถคันนี้สามารถเดินทางได้หลายพันไมล์ในหนึ่งวัน จากที่นี่ไปถึงอาณาจักรฉิน อย่างมากก็ใช้เวลาเพียงสิบวัน อีกทั้งยังเดินทางข้ามคืนได้ด้วย......”

“เหอะ” ทั่วป๋าเยี่ยนไม่อยากจะฟังเขาคุยโว้ เขาพูดประชดว่า

“พระเจ้า ทั้งที่ไม่มีม้าคอยดึงอยู่เบื้องหน้าแต่มันกลับเคลื่อนไหวได้เองเช่นนี้ ช่างน่าอัศจรรย์จริงๆ!”

เหล่าคณะทูตชาวตาดต่างก็แสดงสีหน้าที่ตกตะลึงออกมา

ส่วนทั่วป๋าเยี่ยนกลับรู้สึกไม่ชอบใจ เขาพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า

“ของหลอกเด็กก็ทำเอาพวกเจ้าตื่นเต้นถึงเพียงนี้แล้วรึ ดูภาพลักษณ์หน่อยสิ”

คำพูดของทั่วป๋าเยี่ยนทำให้เหล่าขุนนางผู้ติดตามหวาดผวาจนเงียบไป ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เมื่อทั่วป๋าเยี่ยนเห็นดังนั้นก็ยังคงรู้สึกไม่สบอารมณ์ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ด้านหน้าแล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาว่า

“หยุด หยุด หยุดรถอะไรนั่นเดี๋ยวนี้!”

รองเจ้ากรมพิธีการไม่รู้ว่าเจ้าหมอนี่คิดจะทำอะไร แต่ก็ต้องให้คนขับรถหยุดก่อน

ทันใดนั้นเขาก็ถามว่า “ท่านทั่วป๋ารู้สึกไม่สะดวกสบายตรงไหนงั้นรึ?”

“แน่อยู่แล้ว เขามีสิทธิ์อะไรมานั่งด้านหน้าของข้า?”

ทั่วป๋าเยี่ยนชี้ไปยังคนขับรถ เขาจ้องเขม็งพูดว่า “ข้าเป็นถึงเชื้อพระวงศ์เชียวนะ หากอยู่ในอาณาจักรฉินก็เป็นถึงท่านอ๋อง แต่เจ้ากลับให้คนอื่นมานั่งด้านหน้าของข้า มันหมายความว่าอย่างไร? นี่เจ้ากำลังดูถูกชาวตาดงั้นรึ?”

รองเจ้ากรมพิธีการสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นก็อธิบายว่า

“คือ......พวกข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้นเลย เขาคือคนขับรถ ต้องนั่งขับรถอยู่ด้านหน้า”