องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1322

ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดว่า

“เพราะว่าเขามาจากเยี่ยนเป่ย เพื่อเร่งการเข้าร่วมของเยี่ยนเป่ยและอาณาจักรฉินให้เร็วขึ้น หากส่งเสริมเขาที่เป็นชาวเยี่ยนเป่ย ประชาชนในเยี่ยนเป่ยจะรู้สึกว่าพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งกับอาณาจักรฉินมากขึ้น”

“แต่ข้าไม่สามารถให้ท้ายเขาอย่างโจ่งแจ้งได้ มิฉะนั้นคนอื่นจะต้องไม่พอใจ ดังนั้นสุดท้ายแล้วขึ้นอยู่กับเขาที่จะมุ่งมั่นแค่ไหน”

“หลิวอวี่หลินกำลังช่วยข้า และข้าเองก็ช่วยเขาด้วย เขารู้ดีว่าเมื่อข้าอ่านจดหมายฉบับนี้ ข้ามองออกว่าเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับอู๋เจี๋ยเลย และข้าก็คิดเช่นนั้นจริงๆ”

“แต่ข้าแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น เพราะนี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะเลื่อนตำแหน่งให้อีกฝ่ายเพื่อช่วยให้เยี่ยนเป่ยรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรฉินมากขึ้น”

ทันใดนั้นจ้าวจือหย่าก็ตระหนักได้ว่าที่แท้ก็วางแผนเช่นนี้นี่เอง

แม้แต่ฉินเหยียนก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้

“หลิวอวี่หลินไม่เพียงแต่เข้าใจความคิดของข้าเท่านั้น แต่ยังมองสถานการณ์ภาพรวมออก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องจัดการศัตรูให้ง่ายขึ้น”

“สิ่งที่ยากที่สุดคือ เขาอายุยังน้อย คนที่มีความสามารถเช่นนี้ หากเขามีชีวิตยืนยาว แม้ว่าในราชวงศ์อาณาจักรฉินในอีกสองชั่วอายุคนจะไม่มีคนเก่งอยู่เลย ตราบใดที่เขาช่วยเราอยู่ เช่นนั้นสวรรค์ก็ไม่มีวันล่มสลาย”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินเหยียนประเมินคนๆ หนึ่งเอาไว้สูงมาก

ในทางกลับกัน จ้าวจือหย่าเองก็รู้สึกตกใจมาก

“ท่านอ๋อง พระองค์ทรงคิดว่าหลิวอวี่หลินมีความสามารถมากขนาดนั้นเลยหรือเพคะ?”

“ทำไมจะคิดเช่นนั้นไม่ได้ล่ะ?” ฉินเหยียนยิ้มแล้วพูดอย่างจริงจัง

“ในทุกยุคทุกสมัย จะต้องไม่ขาดขุนนางที่ฉลาด บางคนทำลายคุณสมบัติและกฎเกณฑ์ของขุนนางทุกอย่าง บางคนช่วยยืดอายุราชวงศ์ที่ใกล้จะล่มสลายไปอีกหลายร้อยปี”

“แต่จิ่วโจวภายใต้การปกครองของอาณาจักรฉิน คนที่เก่งและมีความสามารถกำลังปรากฏขึ้นเป็นจำนวนมาก ขอแค่พวกเขามีความสามารถ วันหนึ่งทุกคนจะต้องประสบความสำเร็จ ในยุคที่เจริญรุ่งเรืองนี้ คนอย่างหลิวอวี่หลินจะต้องถูกเปิดเผยตัว และนำโลกไปสู่ความยิ่งใหญ่”

“ดังนั้นข้าไม่แปลกใจที่เขาจะปรากฏตัวขึ้นมา แต่ไม่มีใครสมบูรณ์แบบ เขาเองก็มีข้อบกพร่องในตัวเองเช่นกัน ไม่ต้องพูดอย่างอื่น เอาแค่เรื่องนิสัยเขาต้องได้รับการขัดเกลาถึงจะสามารถเป็นเสาหลักของอาณาจักรได้อย่างแท้จริง”

ฉินเหยียนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

จ้าวจือหย่าสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดอย่างจริงจังว่า

“เพคะ หม่อมฉันได้เรียนรู้จากท่านอ๋องแล้ว”

“ฮ่าๆ การสร้างอู่ต่อเรือหลวงใกล้จะสิ้นสุดลงแล้ว ข้าจะเขียนจดหมายถึงเสิ่นเฟยและขอให้เขาสนใจหลิวอวี่หลินมากขึ้น” ฉินเหยีนพูดด้วยรอยยิ้ม

จ้าวจือหย่าพย่าหน้าและตอบรับ “เพคะ”

...

ขณะนี้การก่อสร้างกองทัพเรือดำเนินไปอย่างเต็มที่ พูดกันว่าเป็นกองทัพเรือ แต่หากยึดตามหลักการของฉินเหยียนแล้วเขาชอบเรียกว่าบริษัทการค้าทางเรือมากกว่า

“เจ้าไม่รู้หรือ?” ข้าเคยอ่านเจอในหนังสือ ในหนังสือเขียนว่าพวกชาวตาดสูงและตัวใหญ่พอๆ กับหมี หนักพอๆ กับวัว มีขนเยอะ และดวงตาก็ใหญ่ราวกับระฆัง”

“โห นี่ยังถือว่าเป็นคนอีกหรือ? นี่มิใช่สัตว์เดรัจฉานแล้วหรือ?”

“ใครว่ามิใช่ล่ะ? ชาวตาดเป็นสัตว์เดรัจฉานที่หน้าตาเหมือนมนุษย์มาก และพวกมันกินเนื้อมนุษย์ด้วย!”

“ชู่... เงียบน่า เดี๋ยวพวกชาวตาดก็ได้ยินหรอก”

“ได้ยินแล้วอย่างไร? พวกเราสนับสนุนอ๋องเหยียน หากคนนอกกล้ารังแกเรา อ๋องเหยียนจะเป็นคนแรกที่ลุกขึ้นมาต่อต้าน!”

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

ในตอนแรกประชาชนทั่วไปกังวลเล็กน้อย แต่เมื่อมีคนพูดถึงอ๋องเหยียน ความกังวลของพวกเขาพลันหายไป

อ๋องเหยียนถือว่าเป็นเทพเจ้าที่คอยปกป้องอาณาจักรฉิน!

“อ๋องเหยียนทรงพระเจริญ”

“อ๋องเหยียนทรงพระเจริญ”

ประชาชนต่างพากันส่งเสียงร้องและเสียงนั้นก็ดังไปทั่ว