องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1325

“จำไว้ให้ดี อย่าทิ้งร่องรอย”

“พ่ะย่ะค่ะ เป็นไปตามน้ำพระทัยของพระองค์พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อต้าหย่งออกไป เสนาบดีกรมพิธีการถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอกและเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากตน

แต่เขายังรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย จึงถามออกมาว่า

“ท่านอ๋อง ท่านเป็นถึงอ๋องเหยียนแห่งอาณาจักรฉิน หากข่าวนี้แพร่กระจายไปทั่วอาณาจักรว่าท่านทำเช่นนี้กับทูตต่างเมือง กระหม่อมเกรงว่าจะไม่ใช่เรื่องดีนัก...”

ฉินเหยียนหัวเราะแล้วถามว่า

“ข้าพูดหรือว่าจะทำอะไรกับพวกมัน? สวรรค์รู้ แผ่นดินรู้ ข้ารู้และเจ้าก็รู้ดีว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าและอาณาจักรฉินเลย กลับตรงกันข้าม หากพวกมันถูกรังแก ข้าจะให้อาณาจักรฉินเป็นผู้ตัดสินและค้นหาว่าใครรังแกพวกมัน”

“นี่...”

เสนาบดีกรมพิธีการอึ้งไป และนิ่งเป็นเวลานาน

เมื่อเขาได้สติกลับมา สายตาของเขาก็เปลี่ยนไปทันที เขามองไปที่ฉินเหยียนด้วยความประหลาดใจ

ท่านอ๋องที่มีชื่อเสียงโด่งดังคนนี้ ที่แท้เขาก็มีด้านร้ายๆ เช่นนี้อยู่หรือ?

แบบนี้ก็ดี ไม่เพียงแต่ได้ระบายความโกรธเท่านั้น แต่ยังทำให้ไม่มีให้กล้าจับผิดอาณาจักรฉิน ดังนั้นเขาจึงแสดงความเคารพอย่างจริงใจและพูดด้วยรอยยิ้ม

“สิ่งที่ท่านอ๋องพูดก็คือ เมื่อครู่กระหม่อมจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร ท่านอ๋องเองก็จะไม่พูดอะไรเช่นกัน”

“ฮ่าๆ ท่านใต้เท้าเป็นคนฉลาดจริงๆ” ฉินเหยียนหัวเราะเสียงดัง มองไปที่เสนาบดีกรมพิธีการและพูดอย่างขบขัน

“ใต้เท้า ในอนาคตท่านต้องเรียนรู้ที่จะยืดหยุ่นและปรับตัวตามสถานการณ์ คนที่ทำตามกฎเกณฑ์อยู่เสมอ ไม่อาจไล่ตามอาณาจักรฉินได้”

หลังจากพูดเช่นนั้น ฉินเหยียนก็ตบไหล่เสนาบดีกรมพิธีการและเดินไปยังห้องหนังสือของฮ่องเต้

เหลือเพียงเสนาบดีกรมพิธีการเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ที่นั่น ใบหน้าเขาเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีขาว ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างขมขื่นและส่ายหน้าเดินจากไป

...

ฉินเหยียนมาถึงห้องหนังสือ ราวกับเดินเข้าไปในบ้านของตัวเอง จากนั้นตะโกนจากระยะไกล

“พี่ใหญ่? พี่ใหญ่อยู่ที่นี่หรือเปล่า?”

ฉินชงกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอ่านหนังสือเพื่ออ่านสาส์น

หลังจากได้ยินเสียง เขาก็เงยหน้าขึ้นมาและเห็นว่าเป็นฉินเหยียน เขาจึงยิ้มออกมาทันที

“เจ้าสิบสี่ เจ้าเองหรือ มาหาข้ามีเรื่องอันใด?”

“อืม ข้ามีธุระจึงมาหาท่านพี่”

ฉินเหยียนพยักหน้า จากนั้นเดินเข้าไปหาฉินชง หยิบแผนที่ออกมาแล้วโยนลงไปที่โต๊ะ

ฉินชงถามด้วยความสงสัย

“ต้องการใช้ของสิ่งนี้ทำอะไรหรือ?”

ฉินเหยียนยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติและพูดว่า

“มาหาท่านพี่เพื่อสร้างเมืองหลวงใหม่น่ะสิ”

ฉินชงได้ยินเช่นนั้นเขาตกใจมาก

“ที่ใด นั่นขึ้นอยู่กับเจ้า เจ้าคิดว่าเหมาะสมก็พอ”

เขาโล่งใจมากขึ้น ในใจเขาเองก็รู้ดีอยู่แล้วว่าหากให้น้องชายตัดสินใจ เขาย่อมทำออกมาให้ดีที่สุด ดังนั้นเขาจึงไม่มีอะไรต้องกังวล

ฉินเหยียนยิ้มอย่างขมขื่น

“พี่ใหญ่ พระราชวังใหม่ในเมืองใหม่จริงๆ แล้วสร้างขึ้นมาเพื่อท่านพี่ เหตุใดท่านพี่ถึงไม่รับผิดชอบต่อหน้าที่และให้ข้าตัดสินใจอยู่เรื่อย อีกอย่างเมืองใหม่มีความสำคัญมากต่อสถานะของท่านพี่ อย่าให้ข้าตัดสินใจเลย”

หน้าฉินชงแดงทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของฉินเหยียน เขากระแอมแล้วพูดว่า

“เช่นนั้น พวกเรามาเลือกสถานที่กันเถอะ...”

ในไม่ช้าพวกเขาทั้งสองก็เริ่มใช้แผนที่หาที่ตั้งเมืองหลวงใหม่ ฉินเหยียนเลือกมาสองสามที่และพูดว่า

“พี่ใหญ่ ที่ข้าเลือกมาข้าคิดว่าเป็นที่ที่เหมาะสม ได้แก่ ซุนเทียนที่อยู่ในเยี่ยนเป่ย อิงเทียนในอาณาจักรอู๋ ฉางอันในอาณาจักรจ้าว และนี่...”

“ลั่วหยาง?”

“ใช่!”

ฉินเหยียนพยักหน้าและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

“สถานที่ทั้งสี่นี้มีข้อดีของตัวเอง การสร้างเมืองหลวงที่ซุนเทียนสามารถช่วยให้อาณาจักรฉินประสานงานด้านสงครามในม่อเป่ยได้ และป้องกันพวกชาวตาดเข้ามารุกราน ส่วนอิงเทียนมีข้อดีอยู่สองข้อ หนึ่งช่วยอำนวยความสะดวกในการพัฒนากองทัพเรือในอนาคต และอีกข้อคือช่วยพัฒนาพื้นที่ใกล้แม่น้ำแยงซีเกียง”

“ไม่ต้องพูดถึงอีกสองที่ ที่หนึ่งอยู่ใจกลางทั้งเก้าแคว้น อีกที่เป็นเมืองหลวงทางประวัติศาสตร์ของเก้าแคว้น ถือได้ว่าเป็นความต้องการของสวรรค์”

ฉินชงพยักหน้าและมองไปยังสถานที่ทั้งสี่แห่งนี้

แต่เขาไม่อาจตัดสินใจได้ในทันทีได้