องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 1332

เพ่ยฉี? เหตุใดชื่อนี้ถึงคุ้นหูยิ่งนัก?

ทั่วป๋าเยี่ยนอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นพลันนึกขึ้นมาได้ว่าพวกขี้เมากลุ่มเมื่อครู่ที่เจอที่หอหม่านโหลว พี่ใหญ่ในกลุ่มนั้นชื่อว่าเพ่ยฉีมิใช่หรือ?

ในขณะนี้ ใจของพวกเราโกรธมาก กัดฟันแล้วพูดว่า

“เหอะ เพ่ยบ้าบออะไรของเจ้า หลีกทางให้ข้า กล้ามาขวางทางข้า ข้าจะไปขอให้ฮ่องเต้ตัดหัวเจ้าเสีย!”

“ไปหาท่านอ๋องบ้านเจ้าน่ะสิ”

ชายที่คุ้นเคยกับการใช้เท้า เตะเข้าไปที่ท้องของทั่วป๋าเยี่ยนอย่างคุ้นเคย ทำให้อีกฝ่ายร้องออกมา

“ทำร้ายกันอีกแล้วหรือ!”

ชาวตาดที่หน้าบวมเป่งรวมตัวกันอย่างตื่นตระหนก พยายามช่วยทั่วป๋าเยี่ยนให้ลุกขึ้น

ในเวลานี้ ชายร่างใหญ่หยิบไม้นวดแป้งออกมาจากเอวแล้วพูดว่า

“เจ้านี่ชื่อว่าเพ่ยฉี สหาย จัดการมัน!”

ทันทีที่เขาพูดจบ คนของเขาที่รายล้อมอยู่รอบข้างก็พุ่งเข้าไปด้านหน้า ทุบตีและด่าทอชาวตาดทันที

ทั๋วป๋าเยี่ยนและคนของเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสมาก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้กลับถูกทำร้ายซ้ำ พวกเขาทำได้แค่นอนขดตัวอยู่ที่พื้น เอามือกุมศีรษะและนอนร้องคร่ำครวญ

“ไอ้สารเลว ข้าเป็นทูตจากดินแดนชาวตาด เจ้ากล้าปฏิบัติต่อเราเช่นนี้ได้อย่างไร? ข้าจะแจ้งฮ่องเต้ของเจ้า ไอ้สารเลว... อึก...”

ด้วยความที่ว่าเขาพูดภาษาอาณาจักรฉินได้ไม่ดีนัก การที่ถูกทำร้ายอยู่ในตอนนี้ ทำให้เขาพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“ปัง!”

ก่อนที่ทั่วป๋าเยี่ยนจะทันได้พูดจบ ไม้นวดแป้งซัดเข้ามาที่หน้าเขาเข้าอย่างจัง ทำให้เขากรีดร้องอย่างเจ็บปวด ไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ไม่ต้องมาตะโกนใส่ข้า ข้าตีเจ้าเพราะเจ้าคือเพ่ยฉี!”

ชายร่างแข็งแกร่งหัวเราะอย่างดุร้าย หยิบไม้นวดแป้งขึ้นมาอีกครั้ง และฟาดเข้าไปที่หน้าของทั่วป๋าเยี่ยน

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย... ข้าไม่ใช่เพ่ยฉี...”

ทั่วป๋าเยี่ยนร้องไห้ขอความเมตตา แม้ว่าเขาจะมีทักษะการต่อสู้ระดับสูง แต่เขายังต้องพึ่งพาองครักษ์ของเขาเอง และตอนนี้ไม่มีใครในหมู่ชาวตาดที่จะสู้กลับได้

เขาเคยเห็นการต่อสู้แบบนี้มาก่อนใช่หรือไม่?

ตอนนี้เขาถูกทุบตีจนล้มลงทันทีที่อีกฝ่ายเห็นเขา เขาไม่สามารถสู้กลับได้

“ผลั่กผลั่ก!”

ไม้นวดแป้งกระทบเขาตัวเขาอีกครั้ง โดนเข้าไปที่ฟันของทั่วป๋าเยี่ยนอีกครั้ง ครั้งนี้ฟันเขาหักไปสองซี่ เขาแทบจะหมดสติไปในทันที

“หยุดก่อน พวกเจ้าหยุดเดี๋ยวนี้ เขาไม่ใช่เพ่ยฉีอะไรนั่น”

เฉินอวิ๋นฟางและผู้หญิงกลุ่มนั้นยืนขึ้นมาอีกครั้ง พยายามหยุดชายแข็งแกร่งกลุ่มนั้น

ชายร่างใหญ่หยุดทันที เหลือบมองไปที่เฉินอวิ๋นฟางและกลุ่มผู้หญิงกลุ่มนั้น ขมวดคิ้วและพูดว่า

“ชีวิตนี้ ข้าไม่ทำร้ายผู้หญิง พวกเจ้าถอยไปให้ห่าง มิฉะนั้นข้ากลัวว่าจะเผลอทำร้ายเจ้าเข้า”

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ เจ้ากำลังทำร้ายทูตชาวตาด เจ้าพวกโง่ ออกไปเดี๋ยวนี้!”

“ข้าจะฆ่าพวกมันให้หมดทั้งตระกูล ไม่เหลือไว้แม้แต่คนเดียว ไม่ว่าจะเป็นผู้ชาย ผู้หญิง เด็กหรือคนแก่!”

นี่คือความคิดจริงๆ ของเขา ตอนนี้เขาโกรธมากจนไม่แสร้งทำเป็นสุภาพบุรุษอีกต่อไป เขาต้องการแก้แค้น

อย่างไรก็ตาม คำพูดที่อาฆาตมาดร้ายเช่นนี้ไม่เพียงแต่ทำให้พวกเฉินอวิ๋นฟางและคนอื่นเห็นนิสัยที่แท้จริงของอีกฝ่าย แต่กลับทำให้พวกนางกลับระมัดระวังมากขึ้น

“พี่ทั่วป๋าสมกับเป็นผู้ชายจริงๆ เจ้าค่ะ พี่ไปบ้านข้าก่อน ข้าแล้วทำแผลให้พี่เองเจ้าค่ะ”

เฉินอวิ๋นฟางพูดด้วยสายตาเป็นประกาย

หลังจากที่ทั่วป๋าเยี่ยนได้ยินเช่นนั้น ความเจ็บปวดพลันบรรเทาลงมาก จ้องไปที่เฉินอวิ๋นฟางด้วยสายตาตื่นเต้น

“ได้ๆ”

ชาวตาดคนอื่นต่างได้รับความช่วยเหลือจากผู้หญิงเช่นกัน ขณะที่ทั่วป๋าเยี่ยนติดตามเฉินอวิ๋นฟางไปที่บ้านของนาง

เฉินอวิ๋นฟางประคองทั่วป๋าเยี่ยนนั่งลงบนเตียง จากนั้นนำยามาทาให้อย่างช้ำใจ

“พี่ทั่วป๋า ทายาแล้วอาจจะแสบนิดหน่อยนะเจ้าคะ ได้โปรดอดทนด้วย”

จณะที่นางพูด นางก็หยิบยารักษารอยแผลออกม่ทาบนบาดแผลของทั่วป๋าเยี่ยนอย่างช้าๆ

การเคลื่อไหวของนางนั่นอ่อนโยนมาก ทำให้ทั่วป๋าเยี่ยนรู้สึกชาและตื่นเต้นไปทั่วร่างกาย

ทั่วป๋าเยี่ยนเริ่มจะทนไม่ไหว เขาพลิกตัวและกดเฉินอวิ๋นฟางเอาไว้ใต้อาณัติเขา

เฉินอวิ๋นฟางอึ้งไป แม้ว่าสถานะของผู้หญิงในอาณาจักรฉินจะได้รับการยอมรับมากขึ้นแล้ว แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ยังคงมีแนวคิดอนุรักษ์นิยมอยู่พอสมควร